The Wolfman (2010)

Gotisch vermaak in onevenwichtige remake

Wie kent ze niet, de tijdloze klassiekers uit het horrorgenre: Frankenstein, Dracula, The Invisible Man en natuurlijk The Wolf Man. Al schrijven we het tegenwoordig blijkbaar aan elkaar, deze films zijn ons geheugen nooit ontsnapt. Vandaar dat ook Universal het briljante plan opvatte om de film een hedendaags jasje te geven. Laten we dan vooral gebruik maken van de techniek die we tegenwoordig hebben en het verhaal even achterwege laten. Want wie wil verhaal als er mensen worden opengerukt als snoeppapiertjes?



Lawrence Talbot keert terug naar zijn oude woonplaats waar zijn broer op gruwelijke wijze om het leven is gekomen. Zijn vader en het volk in het verlaten stadje spreken over een monster dat ieders pet te boven gaat. Lawrence besluit in al zijn wijsheid op zoek te gaan naar het beest en wordt daarbij gebeten. Een volle maan later richt hij een bloedbad aan en voordat hij pardon kan zeggen, draait hij op voor alle slachtoffers die er de afgelopen tijd om het leven zijn gekomen. Als een echte Wolfman gaat Lawrence achter zijn vader aan, die hem in de penarie heeft geholpen.

The Wolfman had in principe net zo goed een stomme film kunnen zijn; de dialogen dragen eigenlijk weinig bij aan het onvindbare plot en wat Del Toro ziet als acteren zien wij als onnodig tergende blikken trekken. De enige die de slachtpartij nog enigszins levende houden zijn Blunt en Hopkins, bij wie we ook eigenlijk geen vraagtekens kunnen zetten. Dat er van het script weinig te maken viel, is ook niet echt een verrassing. Een shot van een werkende Tower Bridge is toch echt niet op zijn plaats in een film die zich in 1891 afspeelt, als de brug zelf pas in 1894 open ging.

Dan moeten we het maar doen met de actie, en die zit in The Wolfman nog wel aardig. De transformatiescènes zijn goed geslaagd en het is dan ook verwonderlijk dat er uiteindelijk toch wordt gekozen voor een praktische oplossing, namelijk die van 'man in pak'. Zolang we The Wolfman van de achterkant bekijken is er weinig mis mee, maar zoekt de camera emotie in een kartonnen gezicht, dan vergt het veel van je fantasie om het nog serieus te nemen. Des te fijner is het dat het bloed gutst en de ingewanden rollen, anders was de film ook nog eens flauw van smaak.

Wie houdt er niet van de Wolfman? De tijdloze klassieker heeft de modernisatie iets te letterlijk genomen en wijdt zo meer aandacht aan het eren van de oude monsterfilm dan het opzetten van iets nieuws. Als de film op gang komt, krijgen we beelden die zeker het bekijken waard zijn, al dan niet van de achterkant. Voor wie af en toe een korrel zout bij de hand heeft en hem ook wil gebruiken, is The Wolfman een avond gotisch vermaak. Wie diepzinnige analyses van personage-ontwikkeling zoekt, is beter af met iets anders.

De Schijf
The Wolfman wordt op deze DVD geleverd in een verhouding van 1.85:1. Dit is tevens het originele bioscoopformaat. Het beeld is voldoende gedetailleerd maar er treedt nooit echte scherpte op, vooral door het donkere kleurpalet van de film. Het maakt de film een moeilijke kijk voor overdag en het is dus zeker aan te raden hem 's avonds te kijken, omdat anders de intentie van de film verloren gaat door een te felle helderheid. De Dolby Digital 5.1-audiotrack geeft ruimte aan de dialoog maar ook aan de vele effecten in de film. Met name de wat stillere atmosferische scènes komen hier goed uit de verf. De effecten zijn goed gedoseerd en bieden een prima ervaring voor de geluidsliefhebber.

Onder de extra's vinden we wat magere deleted en extended scenes, die er met reden uit zijn geknikkerd. Deze scènes zijn vermoedelijk in de film geplakt in de Unrated Director's Cut van de film, die alleen op Blu-Ray verkrijgbaar is. Voor de rest is de schijf kaal en ontbreekt achter-de-schermen informatie, die bij ons slechts geleverd wordt op de Blu-Ray uitgave, net zoals een digitale kopie en de mogelijkheid om de originele Wolfman te bekijken.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.