Door Albert Hidding
24/02/2011
Twaalf films, personen, scènes, props, etc. die één ding gemeen hebben: ze hebben iets gemeen.
De 12 ontschoten Oscargiganten
Die ene over die keizer
The Last Emperor van Bernardo Bertolucci maakte grote indruk bij de Oscars in 1987 door er vandoor te gaan met maar liefst negen beeldjes, waaronder die voor Beste Film en Beste Regisseur. Het historische drama krijgt echter vierentwintig jaar later weinig aandacht meer. De film volgt het leven van de Pu-Yi, de laatste keizer van China, die in 1908 gekroond werd op driejarige leeftijd. Vier jaar later wordt China een republiek, maar de keizer blijft een symbolische rol vervullen. Pu-Yi blijft keizer tot in de Tweede Wereldoorlog, maar heeft geen enkele macht. Het land waar hij de officiële leider van is ondergaat grote veranderingen, maar hij kan niks beïnvloeden en mag zijn paleis niet verlaten. Pu-Yi zit gevangen in een gouden kooi.
The Last Emperor is een persoonlijke biografie, maar ook een epische geschiedenisles. Het verhaal is interessant en de locaties zijn prachtig, maar de film is toch niet blijven hangen. Hoe verbluffend ook, de lengte van de film (meer dan drieënhalf uur), het specifieke onderwerp en het gebrek aan grote namen zorgen ervoor dat de film niet gemakkelijk meer in discussies opduikt. In een jaar waarin Robocop, Lethal Weapon en Predator uitkwamen is The Last Emperor een beetje een vreemde pekingeend in de bijt.
