Door Arnoud Goos
24/02/2011
Twaalf films, personen, scènes, props, etc. die één ding gemeen hebben: ze hebben iets gemeen.
De 12 ontschoten Oscargiganten
Die ene met de reis naar Bountiful
The Trip to Bountiful is nog zo’n film over een koppige bejaarde die een reis gaat maken. Toch is dit een totaal andere film dan eerdergenoemde Harry and Tonto. Harry and Tonto gaat over een stadsmens in de drukke jaren zeventig en The Trip to Bountiful speelt zich af in de jaren veertig van de twintigste eeuw en gaat over een vrouw die woonde in een van de kleinste dorpjes in de Verenigde Staten. Zo klein zelfs dat het niet meer op de kaart te vinden is. Het plaatsje heet Bountiful en haar laatste inwoner is inmiddels overleden.
Mevrouw Carrie Watts (uitzondelijk sterk vertolkt door Geraldine Page) groeide op in Bountiful, maar woont inmiddels met haar zoon Ludie (John Heard) en diens vrouw Jessie Mae (Carlin Glynn) in Houston, Texas. Vooral met Jessie Mae klikt het niet zo best en heel vervelend voor mevrouw Watts heeft zij nu juist de spreekwoordelijke broek aan in huis. Mevrouw Watts verlangd terug naar haar geboortedorpje en besluit op een ochtend de benen te nemen. Of beter gezegd, de bus. Achterna gezeten door een bezorgde zoon en boze schoondochter ontmoet zij de vriendelijke en behulpzame dame Thelma (Rebecca De Mornay) op het busstation. Thelma helpt mevrouw Watts waar mogelijk en is bovendien een luisterend oor. Zou mevrouw Watts haar geboorteplaats bereiken voor zij wordt ingehaald door haar zoon en schoondochter?
De film verdiende bij de Academy Awards in 1986 twee nominaties. Horton Foote (tevens schrijver van Tender Mercies en de scriptschrijver van Of Mice and Men en To Kill a Mockingbird) werd enkel genomineerd voor zijn op zijn eigen toneelstuk gebaseerde script, maar hoofdrolspeelster Geraldine Page mocht de prijs voor Beste Actrice volkomen terecht wel mee naar huis nemen, waarmee ze onder andere Whoopi Goldberg voor The Color Purple en Meryl Streep voor Out of Africa versloeg.
Presentator F. Murray Abraham opende de envelop en verklaarde over de winnares: “I consider this woman the greatest actress in the English language”. Dat was dus Geraldine Page en toen ze het podium beklom ging Abraham ook nog eens op zijn knieën en de zaal gaf een staande ovatie. Overdreven misschien? De Oscars zijn altijd een beetje overdreven, maar wat vast staat is dat Page het beeldje dik verdiende. Haar rol als mevrouw Watts is ontroerend en sympathiek, maar bij tijden ook een beetje vervelend en ze draagt met verve de gehele film. Niet dat ze het alleen moet doen, want ze is omringd door louter sterke acteurs. Rebecca De Mornay speelt een compleet tegenovergestelde rol dan in haar bekendste film The Hand That Rocks the Cradle, John Heard is prima en vooral Carlin Glynn (echtgenote van debuterend regisseur Peter Masterson en moeder van actrice Mary Stuart Masterson) verdient veel lof.
Met de kwaliteit van de films van regisseur Masterson zou het na dit debuut vooral bergafwaarts gaan en helaas speelde Geraldine Page (vooral groots op het toneel, maar speelde ook grote rollen in Sweet Bird of Youth, The Beguiled en Interiors) ook geen noemswaardige rollen meer, omdat zij anderhalf jaar na het uitkomen van de film op 62-jarige leeftijd overleed. Misschien in strikte zin dus geen zwanenzang, maar de rol van oude vrouw die zich neerlegt bij het einde van haar leven, is een prachtige afsluiting van een grootste carrière. Om die reden mag deze Oscarwinnaar dan ook nooit vergeten worden.
