» Het Duitse...
» Een kerstige top 12
» De 12...
» Maar dat klinkt als...

Door Arnoud Goos

20/05/2011

Twaalf films, personen, scènes, props, etc. die één ding gemeen hebben: ze hebben iets gemeen.

Dronken Dooohzijn - de beste alcoholistenfilms

Leaving Las Vegas (Mike Figgis, 1995)

“I don't know if my wife left me because of my drinking or I started drinking 'cause my wife left me.”

Leaving Las Vegas vertoont nogal wat overeenkomsten met het eerder in deze lijst genoemde Under the Volcano. Beide films gaan over een man die als enige doel voor ogen heeft zichzelf dood te drinken op een drukke en warme plaats op aarde en voor wie de hervonden liefde misschien wel te laat kan komen. Nicolas Cage speelt zonder twijfel de beste rol uit zijn carrière en alhoewel hij naast alle rommel die hij de laatste vijftien jaar heeft gemaakt ook heus wel heeft bewezen nog altijd te kunnen acteren (Adaptation, The Weather Man, Bringing Out the Dead), heeft hij zichzelf na zijn Oscarwinst voor Leaving Las Vegas nog niet overtroffen.

Ben (Cage), een gefaald scriptschrijver in Hollywood, drinkt graag een drankje. Wanneer hij zonder werk komt te zitten en zijn gezin verliest, besluit hij dat hij zo niet verder wil. Hij vertrekt naar Las Vegas om daar al drinkende een einde aan zijn leven te maken. Dan ontmoet hij ’s nachts prostituee Sera (een verrassend sterke Elisabeth Shue), een andere verloren ziel die over straten van Las Vegas struint. Sera heeft behoefte aan echte liefde, maar is als de dood voor haar pooier Yuri (Julian Sands). Ben en Sera bouwen samen een bijzonder band op en herkennen bij elkaar dezelfde uitzichtloosheid van hun leven. Beiden leiden een leven van zonden, maar ze verwachten niet van elkaar dat ze hierin veranderen.

De Britse regisseur Mike Figgis doet net als bijvoorbeeld een Robert Rodriguez graag dingen zelf. Hij schrijft, produceert, regisseert en componeert meestal zijn eigen films. Na het sfeervolle Stormy Monday (1988) met Melanie Griffith, Tommy Lee Jones en Sting vertrok Figgis begin jaren negentig naar Hollywood. Hier maakte hij de prima politiefilm Internal Affairs met Richard Gere en Andy Garcia en later ook met Gere Mr. Jones. Bij deze laatste film werd hij zo dwars gezeten door de studiohoofden dat hij besloot ze de rug toe te keren en onafhankelijk en met een heel bescheiden budget de film Leaving Las Vegas te gaan maken.

Voor het script baseerde Figgis zich op het boek van schrijver John O’Brien, die nadat de productie twee weken van start was gegaan, op 33-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Figgis schoot de film op 16mm om de kosten laag te houden en wist ook Nicolas Cage (die net een hele reeks zoutloze komedies had gemaakt) te strikken voor een spreekwoordelijke peulenschil. Geld voor vergunningen was er ook niet dus werden straatscènes in één take genomen om gedonder met de politie te voorkomen. Het resultaat is een hartverscheurend liefdesverhaal dat bijzonder confronterend in beeld is gebracht (veel weinigverhullende close-ups, grauw beeld) en dat voorzien is van een uitermate sfeervolle jazz soundtrack. Sting, die al eerder met Figgis samenwerkte aan Stormy Monday kan prachtig zingen, maar zingt helaas een paar liedjes te veel.

Pagina's 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14

Plaats uw reactie

Marcus op 15/02/2012

Jammer dat de films Bad santa en Fear & loathing in Las vegas er niet bij staan.
Bad santa gaat over zeker wel over een alcoholist en nog goed gespeelt ook door billy Bob thornton, ear en Loathing in las vegas gaat ook over een alcolholist maar is niet echt duidelijk omdat Hunter S Thomson er ook nog andere drugs-achtige dingen tot zich nam ( je verzint het zo gek niet of hij heeft het gebruikt).

StevenRex op 05/01/2017

propecia diclofenac buy inderal meclizine isoptin tetracycline levlen online noroxin vantin

Gytha op 16/03/2017

It's spooky how clever some ppl are. Thnska!