1. De top 12 alcoooholisten
2. Trees Lounge (Steve...
3. Come Back, Little...
4. The Lost Weekend...
5. Barfly (Barbet...
6. I'll Cry Tomorrow...
7. Cat on a Hot Tin Roof...
8. Under the Volcano...
9. La Leggenda del Santo...
10. Days of Wine and Roses...
11. Who’s Afraid of...
12. Leaving Las Vegas...
13. The Verdict (Sidney...
14. Dertien in een Dooohzijn?

Dronken Dooohzijn - de beste alcoholistenfilms

Dertien in een Dooohzijn?

Het canoniseren van film is een uitermate lastige klus en werkt volgens het eeuwenoude principe van de zes W’s: wikken, wegen, wegstrepen en wederom wel willen gebruiken. Uiteindelijk zijn bovengenoemde 12 films tot de Beste Dronkenlapfilms bekroond, maar mocht u uw kennis op het gebied van alcoholconsumptie eens op een niet-praktische manier verbreden, kunt u ook nog eens kijken naar de volgende titels. Deze hebben het Dooohzijn niet gered, maar onder de noemer ‘Dertien in een Dooohzijn’ willen we ze toch even (voor zover zij bij de bespreking hierboven nog niet genoemd zijn zoals Factotum en The Night of the Iguana) in alfabetische volgorde de revue laten passeren. En niet op de laatste plaats is het een mooie reden om films als Drunken Master even te noemen en daarmee de vrede met hoofdredacteur Marnix te bewaren. Het mogen duidelijk zijn dat we teugels wat betreft regelhandhaving wat hebben laten vieren en er ook wat luchtiger werk in de lijst voorkomt.

28 Days (Betty Thomas, 2000)
Sandra Bullock wilde zich eens van een serieuzere kant laten zien door een alcoholiste te spelen. Ze speelt een dame die houdt van drank en wanneer het drankmisbruik van kwaad tot erger wordt en ze de bruiloft van haar zusje verpest, wordt ze veroordeeld tot 28 dagen in een afkickkliniek. Van Sandra Bullock moet je houden, maar zelfs als liefhebber wordt je tot het uiterste gedreven je niet te irriteren aan de valse pretenties. Klinkt als een serieuze film, maar door de gezelligheid in de instelling te benadrukken en One Flew Over the Cuckoo’s Nest te willen imiteren, is het vooral een half geslaagde feelgoodkomedie. Ook met Viggo Mortensen, Diane Ladd en Steve Buscemi.

The Adventures of Bob & Doug McKenzie: Strange Brew (Rick Moranis, Dave Thomas, 1983)
Weer een van die films die de problematiek niet serieus nemen, maar juist gebruikt voor flauwe grappen. Rick Moranis en Dave Thomas speelden de bierdrinkende broers Bob en Doug McKenzie al in sketches van Second City Television (SCTV) en mochten het nu op het grote doek proberen. Het verhaal gaat over de twee broers die in een bierbrouwerij gaan werken en daar op een duister complot van medewerker Max von Sydow stuiten. Let u ook op het MGM-logo in het begin en het ge-HÉ achter elke zin. Heel flauw.

Arthur (Steve Gordon, 1981) / Arthur 2: On the Rocks (Bud Yorkin, 1988)
De film waar deze dooohzijnsamenstelling mee begon. Het zal sommige mensen vast op de zenuwen werken, maar Dudley Moore is ongekend grappig in zijn rol als rijke zatlap die verliefd wordt op winkeldievegge Liza Minelli. De rol van John Gielgud werd bekroond met een Oscar en ook het onweerstaanbare liedje van Burt Bacharach kreeg een Oscar. Heel leuke film, maar niet een heel serieuze kijk op alcoholisme. Zeven jaar later kwam de cast weer bij elkaar in het heel wat beter te weerstane Arthur 2: On the Rocks.

The Bank Dick (Edward F. Cline, 1940)
Hilarische film met W.C. Fields. Fields is Egbert Sousé, een dronkenlap die al bluffend een baantje aangeboden krijgt als filmregisseur en later ook nog als bewaker van een grote bank. Ondanks de constant beschonken toestand van de hoofdpersoon, wordt het thema alcoholisme vooral gebruikt als aanzet voor grappen en grollen. W.C. Fields kampte in het echte leven ook met een behoorlijk drankprobleem.

Clean and Sober (Glenn Gordon Caron, 1988)
Prima film, met een erg sterke rol van Michael Keaton, post-Beetlejuice en pre-Batman. Keaton speelt een man verslaafd aan drank en drugs die, nadat een onenightstand ’s ochtends niet meer wakker wordt, in de problemen komt. Bij wijze van onderduiken besluit hij zich in te schrijven in een anonieme afkickkliniek, waar hij naast een leuke dame (Kathy Baker) zowaar Morgan Freeman als therapeut tegen het lijf loopt. Tevens een sterke rol voor M. Emmet Walsh. Geproduceerd door Ron Howard.

The County Girl (George Seaton, 1954)
Theaterregisseur William Holden huurt voor zijn nieuwe musical oude ster Bing Crosby in, maar deze moet eerst zijn alcoholprobleem te boven zien te komen. Hij begon met drinken na de dood van zijn kindje, waarvoor hij zichzelf verantwoordelijk acht. Vrouwlief Grace Kelly vindt het maar niets dat hij weer het toneel op gaat. Sterke, maar iets te melodramatische film met een goede rol van Bing Crosby.

Crazy Heart (Scott Cooper, 2009)
Countryzanger Jeff Bridges stond ooit aan de top van zijn genre, maar treedt nu vooral nog op in bowlinghallen. Het schrijven van nieuw materiaal en het optreden zelf worden in de weg gestaan door zijn overmatige alcoholconsumptie. Vooral de scène waarin hij kotsend een optreden moet verlaten is schrijnend. Sterke rol van Bridges, die eindelijk een Oscar in ontvangst mocht nemen. Verder fijne muziek en een bescheiden rolletje van Colin Farrell, die net als Bridges zijn liedjes zelf zong.

Drunken Master (Woo-ping Yuen, 1978) / The Legend of Drunken Master (Chia-Liang Liu, 1994)
Jackie Chan heeft een hele hoop kungfu-films gemaakt en de Drunken Master-films behoren zeker tot zijn leukste. Het verhaal is natuurlijk niet van groot belang, maar het gaat over Chan die zijn familie ten schande brengt en daarom in de leer moet bij een kungfu-meester die hem discipline moet bijbrengen. De Drunken Master heet niet voor niets Drunken Master, want hij drinkt nogal veel. Echter, elk nadeel heeft zijn voordeel en de kungfu-leraar heeft een stijl ontwikkeld die de ‘dronken bokser’ heet en die nu eenmaal het best tot zijn recht komt in beschonken toestand. Heel veel Jackie Chan-plezier met fantastisch gechoreografeerde vechtscènes. Deel 2 kwam pas zestien jaar later en is duidelijk meer gericht op een westers publiek, aangezien Chans grote doorbraak in Hollywood aanstaande was.  

The Morning After (Richard T. Heffron, 1974)
Televisiefilm die vooral de moeite waard is door de casting van hoofdrolspeler Dick van
Dyke (The Dick van Dyke Show, Mary Poppins). De komiek speelt namelijk een zeldzaam dramatische, maar indrukwekkende rol als succesvolle pr-man die zowel zijn baan, zijn gezin als zijn eigen leven op het spel zet wanneer hij niet onder ogen ziet dat hij een groot alcoholprobleem heeft. Deze film zal er wel voor zorgen dat u Yesterday van The Beatles voorlopig niet meer zult opzetten, want die wordt tot treurnis toe gebruikt. Richard T. Heffron regisseerde later voor televisie ook de bekende serie North & South.

My Favorite Year (Richard Benjamin, 1982)
Vermakelijke film die als een sort 30 Rock avant la lettre kan worden gezien. Achter de schermen van een komedie sketch programma wordt een beslissing genomen een grote ster van weleer een kans te geven. Deze Alan Swann (met duidelijk veel plezier gespeeld door Peter O’Toole) is constant bezopen en men maakt zich zorgen of hij wel op tijd op de set kan verschijnen. Broekie Mark Linn-Baker (bekend van onder andere de langlopende televisieserie Perfect Strangers) krijgt de taak hem in de gaten te houden en zijn drankgebruik tot een minimum te beperken.

Sarah T. - Portrait of a Teenage Alcoholic (Richard Donner, 1975)
Televisiefilm van Richard Donner die hij maakte nog voordat hij faam verwierf met The Omen, Superman, The Goonies en uiteraard de Lethal Weapon-films. Sarah T. (Linda Blair) is een tienermeisje die op een schoolfeest in aanraking komt met drank en er aan verslaafd raakt. Weinig opzienbarend, maar als curiositeit zeker vermakelijk. Dit komt vooral door de acteurs die later veel succes zouden hebben (Larry Hagman met Dallas en Mark Hamill met Star Wars) of juist net over de piek van hun carrière heen waren (Linda Blair zat twee jaar eerder in The Exorcist).

Shattered Spirits (Robert Greenwald, 1986)
Wederom een film gemaakt voor televisie, maar daarom niet minder interessant. In deze door Robert Greenwald (die de laatste jaren vooral documentaires maakt) geregisseerde film speelt Martin Sheen de hoofdrol. Sheen is Lyle, vader van drie kinderen en toegewijd alcoholist. Wanneer Lyle een beetje heeft gedronken is hij overdreven vriendelijk tegen zijn gezin, maar wanneer hij nog meer drinkt wordt hij kwaad en agressief. Het gezin van Lyle gaat compleet ten onder aan zijn dronken buien en worden zelfs uit huis geplaatst. Lyle mag zijn kinderen pas weer zien wanneer hij deelneemt aan Alcoholics Anonymous. Aardige film (die af en toe iets te dramatisch wordt, zoals met het denkbeeldige vriendje) met als extra dimensie het werkelijk drankprobleem van Sheen, waarmee hij jaren kampten. In de cast zien we verder Melinda Dillon en een jonge Lukas Haas.

The Thin Man (W.S. van Dyke, 1934)
Er wordt heel wat afgedronken is dit klassieke misdaadverhaal van W.S. van Dyke. Nick is een privé-detective die een verloren persoon moet opsporen en raakt langzaam aan verstrikt in een web van leugens en intriges. Dit detectiveplot stelt op zich niet veel voor, maar dient vooral als achtergrond verhaal waarbinnen William Powell en Myrna Loy ongelooflijk grappig kunnen doen en zij vormen een aan elkaar gewaagd koppel (Loy en Powell zouden samen maarlieft 14 films maken). Martini’s worden in vlot tempo achterover gegooid, maar het dient vooral de lach.

Pagina's     1     2     3     4     5     6     7     8     9     10     11     12     13     14    

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.