Door Veronique Kootstra
03/11/2011
Drive
Veronique's vrouwenvisie
“Violence is very easy to work with because it’s a bit like fucking.” Deze uitspraak van regisseur Nicolas Winding Refn zorgde voor schaamrood op de wangen van de presentators van BBC Breakfast en een onmiddellijke verontschuldiging voor zijn taalgebruik. De regisseur van Drive reageerde op de opmerking dat het geweld in de film heel plotseling gebeurt (de presentator vergelijkt het met een auto-ongeluk), beleefd legt hij vervolgens uit dat het geweld deel uitmaakt van de sexuele opbouw. Drive is intens, elke scene draagt bij aan de langzame opbouw van de spanning en daar speelt het geweld natuurlijk een rol in, maar de film is daarnaast visueel adembenemend.
Een Hollywood stuntrijder (Ryan Gosling), die ongenaamd blijft, werkt overdag in de garage van Shannon (Bryan Cranston) die connecties met de mafia heeft, in de avonduren werkt hij tevens als een ‘getaway driver’. Hij raakt bevriend met één van zijn buren, Irene (Carey Mulligan) en haar zoontje. Met de hulp van twee mafia ‘vrienden’ Bernie (Albert Brooks) en Nino (Ron Perlman) zet Shannon, waar Gosling tevens deel van uitmaakt, een legaal initiatief op: een speed-racing show. Wanneer de man van Irene, Standard (Oscar Isaac) uit de gevangenis komt, besluit Gosling hem te helpen met een overval, alleen als de bestuurder van de auto, maar het wordt snel duidelijk dat ze in het ooohtje zijn genomen.
De manier waarop het karakter van Gosling wordt geïntroduceerd bevat één van mijn favoriete film quotes van dit jaar en vertelt de kijker genoeg over wat Gosling doet, maar hij blijft enigszins mysterieus. Naarmate de film vordert, komt zijn geweldadige aard naar voren maar desondanks sta je toch aan zijn kant. Zijn veelzijdige karakter is intrigerend en hij behoudt tot aan het einde van de film een zekere mystiek.
De belichting in film is indrukwekkend. In één van de eerste scenes zie je alleen de ogen van Gosling in de achteruitkijk spiegel; geen dialoog, alleen het geluid van de motor en zijn ogen, perfect belicht. Het gebruik van slow-motion wordt op subtiele wijze toegepast in sommige scènes; Winding Refn weet op die manier het ultieme effect te bereiken zowel op visueel en emotioneel niveau. Een scène in de lift met Gosling en Mulligan is het perfecte voorbeeld waar slow-motion en belichting op uitzonderlijke wijze wordt gebruikt.
Winding Refn heeft een buitengewoon visueel talent; de auto-achtervolgingen zijn op innovatieve manier gefilmd en hij gaat zeker niet voor de voor de hand liggende shots. Het switchen tussen de scenes die op een ander tijdstip plaats vinden, is op sublieme manier gedaan.
Drive is voornamelijk opgebouwd uit langzame scènes, sommige met relatief weinig dialoog, maar dit heeft nooit tot gevolg dat de film langdradig aanvoelt. De scènes zijn vaak kort en daardoor heel effectief zonder ellenlange dialogen erin te verwerken. Kleine details in de film voegen toe aan te spanning, zoals het tikken van zijn horloge op het stuur en het geluid van de motor.
De spanning tussen Mulligan en Gosling is zeker niet alleen sexueel, hun relatie gaat emotioneel veel dieper en de liefde die zij voor elkaar ontwikkelen is geloofwaardig zonder te terug te vallen op de clichés van een liefdesverhaal. Naast deze gevoelige kant van de film is het geweld in de film natuurlijk niet te ontkennen, maar dit voegt toe aan de opbouw van de spanning en de escalatie van de verschillende gebeurtenissen worden op die manier effectief weergegeven.
Drive bevat alle juiste elementen van een actie-thriller die op originele wijze worden toegepast: spanning, drama, facinerende karakters, een innovatief script en visueel adembenemend. Winding Refn zorgde voor blozende wangen met zijn uitspraak, maar dat is al snel vergeten en vergeven na het zien van (tot nu toe) één van de beste films van dit jaar.
