The Girl With The Dragon Tattoo

Mjørdmyståerië

Het is in wezen niet verwonderlijk te noemen dat David Fincher zich, of all people, zou wagen aan de verfilming van Stieg Larssons "The Girl With The Dragon Tattoo". Een van de meest gehoorde kritieken op het boek is dat Larsson geobsedeerd is door details: beschrijvingen van tijdstippen, handelingen, familieverbanden, kledingstukken, favoriete merken, etc. Laat Fincher nu net zo obsessief zijn als Larsson wanneer het het in kaart brengen van gewoontes en eigenschappen betreft. En net als Larsson is Fincher erg bezig met zonderlingen, moord en religie. Wat opvallend blijkt, is dat The Girl With The Dragon Tattoo uiteindelijk veel meer voelt als het product van Fincher dan van Larsson.
 



Dit komt doordat Fincher bepaalde aspecten van het boek negeert of benadrukt. De grootste verschillen zijn dat Fincher de plot flink indikt, en zich meer richt op de randaspecten van het boek. Anders gezegd, Fincher houdt zich niet zoveel bezig met de politieke of plotmatige machinaties waar het boek zich op richt, maar focust op kleinschaliger en grootschaliger momenten die wat zeggen over personages. Dit is in de eerste plaats een film over de verschillen en overeenkomsten tussen Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist, en pas in de tweede plaats een film over de moordzaak en de financiële rechtszaak waar beiden in beland raken.

Lisbeth Salander (Rooney Mara) en Mikael Blomkvist (Daniel Craig) kunnen niet meer verschillen dan dag en nacht. Hij is een linkse journalist uit gegoede kring, zij is een onder curatele gestelde anti-sociale hacker, wiens garderobe bestaat uit punkoutfits en piercings en wiens gedrag haar regelmatig in de problemen brengt. Michael moet, na journalistiek gezichtsverlies geleden te hebben, een mysterie rondom een verdwijning oplossen voor een ex-magnaat binnen een welgestelde doch krankzinnige familie. Hij krijgt, vrij laat in het verhaal, hulp van Lisbeth, die ondertussen problemen genoeg heeft met een toezichthouder die haar seksueel misbruikt. Lisbeth is echter niet iemand die zich dat zomaar laat gebeuren, en haar ongebruikelijke karakter en stevige aanpak kunnen bruikbaar zijn binnen het oplossen van het mysterie dat al snel uitloopt in een moordzaak.

Binnen het onderzoek naar de verdwijning worden bepaalde vrijheden verworven ten opzichte van het boek. De chronologische volgorde van gebeurtenissen wordt gehusseld, bepaalde personages blijven achterwege en de oplossingen voor mysteries worden ingekort. Soms zijn de vorderingen in het onderzoek zo veranderd dat bepaalde aspecten niet geheel logisch meer overkomen en oningewijden vreemd over zullen komen. De meeste van de veranderingen werken echter, waarbij vooral het wegsnijden van de financiële mumbo-jumbo van de rechtzaak tegen Mikael Blomkvist een offer is dat de film beter maakt. De veranderingen zijn dus klein van aard, behalve een heel opvallende, gigantische grote verandering aan het eind, die compleet afwijkt van de conclusie van het boek, maar op een eigen manier ook werkt.

Het mysterie blijkt, mede door de veranderingen, het minst sterke aspect van de film, maar het lijkt alsof dat ook niet de eerste voorkeur was voor Fincher. Het draait hem overduidelijk in de eerste plaats om de personages en hoe die op elkaar reageren. Lisbeth Salander is de typische getergde outcast die Fincher al eerder interesseerde, en ook de wereld van de rijken waar Mikael en Lisbeth zich in begeven is een terrein dat Fincher interesseert. Hoe Lisbeth reageert op Mikael en op de rijken is wat de film doet werken, net zoals de manier waarop Lisbeth omgaat met het seksueel misbruik, de conclusie van het mysterie en haar status als sociale outcast. Hier wordt Fincher geholpen door het acteerwerk van Rooney Mara, die tamelijk briljant is als Lisbeth Salander en de eigenaardigheden erg dicht bij zichzelf houdt. Ze is niet overdreven, maar maakt met kleine nuances en gebaren erg veel duidelijk over wat er in haar hoofd omgaat.  Daniel Craig is bijna even goed, in een rol waar hij moet spelen met zijn imago als ruwe charmeur.

Het laatste aspect dat niet onvermeld kan blijven is de soundtrack. Trent Reznor en Atticus Ross drukken hun stempel op vele scènes. Het meest opvallend is de creditscène waarin hun versie van Led Zeppelins "The Immigrant Song" (met vocalen van Karen O) vergezeld gaat van uiterst duistere computergraphics. Maar ook in de scènes waarin Lisbeth haar confrontaties heeft met haar toezichthouder Bjurman weet de muziek ons te informeren over haar emoties. De soundtrack is een kers op de taart van een film die uiterst stijlvol en sterk omgaat met personages en emoties. Als je voor het mysterie kijkt, kom je echter licht bedrogen uit.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.