Door Erwan Ticheler
24/04/2012
Imagine: Indonesische vechtersbazen, wraakzuchtige nazi's en ondood geteisem uit Spanje
Het Imagine-festival is al een paar dagen bezig, maar dan nu ook eindelijk een eerste impressie van Film-O-Rama. Het is weer als vanouds in filmhuis Kriterion. Liefhebbers, nerds en wat al niet mengen zich samen in de Amsterdamse bioscoop voor een nodige dosis horror, sci-fi, anime, thriller en absurde komedie. Vandaag een eerste in een reeks van artikelen over de films die ik gezien heb, beginnend met een Indonesische actieknaller, een Finse nazi-scifi en het derde deel in de kwalitatief hoogstaande Spaanse Rec-reeks.
The Raid: Redemption
Stel je voor: een vervallen appartementencomplex zit gevuld met psychotische drugsdealers en martial-artsvechters en wordt bestormd door een lokaal ME-team. Dat is The Raid. Honderd minuten lang is het schieten, knokken en de kijker wordt niet gespaard. Het geweld slaat je werkelijk om de oren, denk aan de fabuleuze climax van John Woos Hard Boiled en dan honderd minuten lang. En nee, het verveelt geen seconde.
The Raid moet het overigens niet van het flinterdunne verhaal hebben. De spaarzame plottwisten zie je van mijlenver aankomen en bepaalde narratieve structuren snijden zelfs totaal geen hout. Maar gelukkig heeft het verhaal amper een functie. Dit is een masterclass in het tonen van actie, heel veel actie. Het is allemaal evenzo geniaal gechoreografeerd dat je bij sommige gevechten bijna gaat zitten denken dat het allemaal wel meevalt omdat het vorige gevecht nóg beter was. En naar goed Aziatisch gebruik zijn dit ook echt fantastische vechters, heel veel scènes zijn in een enkel shot gefilmd wat de authenticiteit van de gevechten aantoont. Hoogtepunten zijn zonder meer de gevechten waarin de psychotische Mad Dog zijn meesterlijke vechtkunsten laat zien.
Hier en daar weet de film ook behoorlijk veel suspense te creëren, zoals wanneer twee van de protagonisten zich achter een muur verstoppen en een aantal slechteriken hier vlak voor staan. Het is een welkome en nagelbijtende afwisseling in een verder vurige film met non-stop actie. Daar waar veel Hollywoodfilms menen dat actie alleen maar werkt met peperdure sets, CGI en explosies laat The Raid zien hoe het ook kan. Het is rauw, bruut en zeer intens maar onwijs professioneel en een ode aan ouderwetse actie. Een heuse topper en een van de betere films van het festival. Wat heet, een van de betere films van 2012.
Iron Sky
Van een hele andere orde is het absurde Iron Sky, een Finse alien-invasionfilm met nazi’s. Ja, u hoort het goed. Zonder aantoonbare reden zijn de overgebleven nazi’s in 1945 naar de donkere zijde van de maan getrokken en in 2018 eisen ze hun wraak. Met behulp van aardse technologie - Apple komt hier om de hoek kijken - willen ze hun allesvernietigende Götterdämmerung-ruimteschip in staat stellen onze planeet te vernietigen. De enige die hier een stokje voor kan steken is een zwarte Amerikaanse astronaut.
Iron Sky is een groot succesnummer op het festival. Waarom is mij eerlijk gezegd onduidelijk want de meligheid slaat wel erg ver door in de film. De talloze verwijzingen naar Wagner, Dr. Strangelove, The Great Dictator en meerdere alien-invasionfilms gaan op een gegeven moment sterk vervelen en heel veel extra’s kent de film niet. Het is bovenal goedkoop scoren met grappen over Sarah Palin, albino’s en Amerikaans imperialisme. Enige diepgang had de film goed gedaan, maar misschien is het totale gebrek hieraan reden van het succes.
Let wel, de film is zeker niet rampzalig slecht als zoveel andere nazi-gerelateerde exploitatiefilms. Zeker in het begin weet Iron Sky met rake grappen te komen en de CGI is - al dan niet bedoeld - kneuterig, het probleem zit hem in de herhaling. Ook de aanwezigheid van cultfenomeen Udo Kier is lovenswaardig, zij het dat zijn summiere aandeel jammer is al blijft het een genot om zijn overacteren te aanschouwen. Iron Sky is typisch zo’n festivalfilm die je met vrienden en koud biertje prima kan verkroppen, maar verwacht geen hoogstaand product.
[REC]3 Génesis
Het is de derde [REC]-film en het is ook de derde die ik op Imagine zie. De filmreeks valt goed bij het festival en met een vierde en laatste titel op komst kan je er gemakshalve van uitgaan dat volgend jaar er weer een [REC] te zien zal zijn. Maar goed, deel drie. Wederom wordt een groep mensen belaagd door mysterieuze ondode wezens die enkel op zoek zijn naar menselijk vlees. Maar dit deel verschilt tamelijk radicaal van de eerste twee titels. Zo is de locatie verplaatst van het bekende flatgebouw naar een landhuis waar een bruiloft plaats vindt. En na de introducerende taferelen neemt de film ook - zij het op een te vergoeilijke wijze - afscheid van de camcorderaanpak. Gebleven is gelukkig de intensiteit en en de kwaliteit.
[REC]3 weet zich na een veel te lange en welhaast saaie opening geweldig te herpakken met een mix van brute horror, spanning en komedie. Ja, deze film in de reeks is opvallend hilarisch. Denk bijvoorbeeld aan mannen in ridderpakken, een Spongebob look-a-like en een maffe soundtrack. Dit neemt overigens niet weg dat het een en al dijenkletsen betreft. Zo zitten er enkele extreem ranzige momenten en waanzinnig effectieve scènes in de film die de tragiek en hopeloze situatie aangeven, zo moeten in deze film familieleden elkaar afmaken om te overleven en wordt de bijbelse referentie extra duidelijk. De mix werkt wonderwel en zorgt voor een even vermakelijke als intense filmervaring.
Het is ongelooflijk knap hoe de reeks zich blijft ontwikkelen. Je kan het naar mijn idee vergelijken met de originele Living Dead-trilogie van George A. Romero. Ook die drie films waren allen verschillend van aard maar onwijs sterk. Hetzelfde geldt voor de [REC]-films en omdat ze zo van elkaar verschillen, verzanden ze niet in herhalende onzin en slachtpartijen. Dit derde deel laat zien dat [REC] de beste horror-reeks van het moment is en ik kan niet wachten op de finale.