Amateur (2011)

De jueves a domingo (2012)

Febre do Rato

Karen llora en un bus (2011)

Las acacias (2011)

Os 3 (2011)

Sal (2011)

Transeunte (2010)

Un cuento chino (2011)

LAFF: Fijn op vakantie, een trio en amateurs

Wederom een regenachtige dag met binnen veel kleur in het programma. De maandag bestaat uit fictie, documentaires, films van het Colombian Focus programma, filmextra’s en als afsluiter in de cocktailbar DJ Skarel. Mijn programma bestond uit de speelfilms De Jueves a Domingo en Os 3 en de documentaire Amateur.


De Jueves a Domingo



De Jueves a Domingo ("donderdag tot en met zondag") is een film over een gezin dat op vakantie gaat. Vroeg in de ochtend worden de twee slapende kinderen Manuel (±11) en Lucia (±13) een goed bepakte auto ingedragen. Voor ze vertrekken vraagt moeder Ana aan papá of het wel zo’n goed idee is dat ze meegaat. Dit hadden ze volgens papá echter al besproken en met zijn vieren beginnen ze een autotocht door Chili. Ze passeren dorre vlaktes en rotsachtige beekjes, terwijl de kinderen spelletjes doen om de tijd te doden. Hoewel het vaak voorkomt dat de kinderen ruzie maken op de achterbank, is het nu de beurt aan de ouders. Door de afwezigheid van tederheid en liefde en door de toename van gekibbel over bijna alles lijken de ouders een scheiding nabij.

Dit ontgaat ook de kleine tiener Lucía niet die alvast een kant probeert te kiezen, maar er begrijpelijkerwijs niet uitkomt. Haar onzekerheid over haar ouders uit zich in niets anders dan verdriet waar kijkers een brok in hun keel van krijgen. De film is dus deels te beschrijven als een familiedrama, waarin onderlinge verhoudingen door elkaar geschud worden. Net als in Nederland schept de primitieve kneuterigheid van het kamperen en het ontdekken van speciale plekken namelijk ook in Latijns-Amerika een band. Dit is wat er toe doet en zet ons er elk jaar weer toe om in het ochtendgloren met een volgestopte auto de weg op rijden. Deze film van Dominga Sotomayor won in 2012 een Tiger Award bij het International Film Festival Rotterdam.



Os 3



Os 3 ("ons drieën") is een speelfilm over drie studenten die elkaar aan het begin van de studie helemaal gevonden lijken te hebben. De twee jongens Cazé en Rafael en het meisje Camila komen samen in een leegstaand pand te wonen. Om de zogeheten amizade (vriendschap) te bewaren stelt Camila echter één regel: er zal tussen hen geen seks plaatsvinden. Gedurende vier jaar lijkt dit goed te gaan tot Camila en Cazé al enige tijd een verhouding blijken te hebben. Rafael ziet dit als het einde van hun vriendschap en wil vertrekken. Wanneer ze een aanbod krijgen om aan een soort Big Brother-winkelprogramma mee te doen, waarvoor ze enkel in hun huis moeten leven en nieuwe producten (die te koop zijn) moeten gebruiken, besluit hij nog even te blijven. Als ze zich voor de kijkcijfers voordoen als een trio, raken de verhoudingen nog meer verward en wordt het verschil tussen realiteit en fictie steeds vager. Uiteindelijk kiezen ze voor elkaar door nogmaals die ene opgelegde regel te verbreken.

Dit is een film van Nando Olival en een Warner Brothers-productie en dat is te merken. De hele film is vanaf het begin af aan een stuk gelikter dan de andere films die ik tot nu toe had gezien. Er wordt veel clichématige muziek gebruikt en de montagestijl is vrij vlot, waardoor het dus veel weg heeft van een mainstream film. Maar die hebben ze natuurlijk ook in Latijns-Amerika. In de film staat vriendschap centraal en wordt er geïnsinueerd dan intimiteit verkoopt. Helaas is de intimiteit tussen de drie vrienden vaak wat afstandelijk in beeld gebracht. Er wordt samen wel gehuild en gelachen, geruzied en geliefkoosd, maar het komt wat oppervlakkig over. Dit komt voor een deel door het onpersoonlijke standpunt dat de camera vaak inneemt. Een andere reden hiervoor is dat de personages zich niet echt lijken te ontwikkelen. Ze doen het wel, maar we zien het niet. Een traantje wegpinken om verdriet te creëren is niet genoeg. De eenzaamheid en het bedrog dat Rafael moet hebben gevoeld lijken minder heftig dan het in de werkelijkheid wellicht zou zijn.


Amateur



Amateur is een documentaire over amateurfilms, amateurfilmers en amateurfilmen. Het zijn mensen die voor hun hobby films maken. Dit zijn voornamelijk familiefilmpjes, maar kunnen ook speelfilms zijn. De documentaire begint met een soort samenvatting van Argentiniës leukste home video's. Beelden van rennende kinderen en trouwende mensen komen in beeld, terwijl de verteller (en tevens de documentairemaker Néstor Frenkel) uitleg geeft over het begin van de amateurfilm.

Toen de Super 8-camera net uit was wilde mensen voornamelijk hun privéleven filmen. Néstor vertelt hoe de filmer in kwestie de taal van beeld en geluid heeft leren te begrijpen en dat de gefilmden af moesten stappen van het idee dat ze gefotografeerd werden en dus niet stil moesten staan lachen naar de camera, maar moesten bewegen. Dit alles levert erg leuke beelden op, vooral omdat ze zo herkenbaar zijn. Hoewel die snelle beelden soms wat rommelig en druk zijn, had het van mij de gehele documentaire door kunnen gaan. Dat deed het niet, want de film bestaat in principe uit twee delen.

Het tweede deel is een portret van Jorge Mario. Een amateurfilmer en verzamelaar. De ruim zestig jarige man was (en is nog steeds) tandarts van beroep, maar kon het in zijn jongere jaren niet laten om al zijn familietaferelen te filmen. Hij legt uit hoe hij heeft leren filmen en verder wilde gaan met het maken van fictie. Zijn grootste inspiratiebron was de spaghettiwestern en hij besloot om de verhalen van de zogeheten ‘Winchster Martin’ na te maken. In de loop van de tijd heeft hij tientallen familie- en speelfilmpjes gemaakt. Op deze oude dag vertelt hij met trots over zijn fascinatie voor film, zijn passie, terwijl zijn vrouw hem liefdevol aankijkt. Hartverwarmend.