Door Erwan Ticheler
29/04/2012
Imagine: Slechtziende stalkerfilm en karige Carice
Dat Spanje wel raad weet met horrorfilms weten we al decennia met klassiekers als Tombs of the Blind Dead, Who Can Kill a Child? en Tesis. Kenners weten ook dat de Spaanse jaren ’30-versie van Dracula stiekem beter was dan de Bela Lugosi-film. Recentelijk is iedereen lovend over de [Rec]-serie waarvan het derde deel op het Imagine draaide en waar ik al eerder zeer positief over was. Ik zal hieronder twee andere Spaanse horrorfilms bespreken waarvan eentje - vooruit - een Engelse co-productie is.
Los Ojos de Julia
Een blinde vrouw wil zichzelf ophangen tijdens de opening, maar krijgt pardoes een zetje waardoor ze vermoord is. Haar tweelingzus - ook een vrouw met een oogaandoening - gelooft niet in zelfmoord en gaat op onderzoek uit. Terwijl ze dichter en dichter bij de gruwelijke waarheid komt, is de stalker ook constant dicht bij haar in de buurt.
Het concept van de film is fascinerend en sterk uitgewerkt. Het idee dat een slechtziende vrouw achter een onopvallende moordenaar aan zit is op zich al een spannend gegeven en de film slaagt er wonderwel in dit formidabel uit te werken met enkele nagelbijtend enge scènes en uitstekende plottwists. Zeker wanneer Julia’s ogen er minder en minder op worden stijgt de spanning en de urgentie om het mysterie op te lossen.
Los Ojos de Julia haalt zijn mosterd curieus genoeg uit Italië want deze film kent alle kenmerken van de giallo. Er is de geheimzinnige en onbekende stalker met de zwarte, leren handschoenen, ijzingwekkende opbouw tijdens de meest enge momenten en een verrassende uitkomst. Maar ook Rear Window is nooit ver weg met het gegeven van een lichamelijk gemankeerde persoon die een moordmysterie wil oplossen. Sterker nog, de film refereert zelfs duidelijk naar Hitchcocks legendarische film. En ja, zelfs The Shining komt kortstondig even langs. Maar buiten al die referenties en conventies is Los Ojos de Julia een hoogst originele horrorthriller die je nog wel eens door het hoofd zou kunnen spoken. Een van de beste films van het festival en het is eeuwig zonde dat de film nooit die aandacht zal krijgen die hij absoluut verdient.
Intruders
Van rap mindere aard is deze Spaanse spookhuisfilm die zich gedeeltelijk afspeelt in Londen en in Spanje. In beide narratieve delen staat een kind centraal, een kind dat in zijn of haar dromen wordt belaagd door een griezelige man zonder zichtbaar hoofd aangezien een capuchon dit verhindert. De ouders van beide kinderen hebben het overduidelijk moeilijk met de mogelijke hallucinaties en weten zich amper raad met de situatie. Zeker wanneer de Engelse vader vermoed dat er meer achter zit.
Intruders is een tamelijk doorsnee horrorfilm waarvan er dertien in een dozijn gaan. De ogenschijnlijk enige reden waarom de film op Imagine draait is de aanwezigheid van Clive Owen en onze eigen Carice van Houten die grappig genoeg een paar woorden Nederlands spreekt. De plot hangt als tamelijk los zand aan elkaar en de uiteindelijke climax en uiteenzetting van het verhaal vergen aardig wat van de kijker. De film valt daarbij behoorlijk vaak in herhaling en het toenemende gevaar van de nare man is nihil, ver verwijderd van bijvoorbeeld een Freddy Krueger die ook jonge mensen in hun dromen het leven zuur maakt.
Carice van Houten doet het op zich best prima als bezorgde moeder van Mia, gespeeld door de uiterst getalenteerde Ella Purnell. Clive Owen lijkt het voor het salarisstrookje te hebben gedaan. De religieuze twist aan het verhaal lijkt een echo te zijn van The Exorcist en is behoorlijk matig uitgewerkt. Intruders is zeker geen complete verspilling van je tijd, maar er zijn zoveel betere horrorfilms op de markt. Zeker ook in het subgenre van de spookhuis- of geestenhorror.