Straw Dogs

Als geweld de enige optie is

De jaren ’70 hebben een aantal baanbrekende en gewelddadige films voortgebracht die kenmerkend zijn voor dat decennium. Straw Dogs (1971) van Sam Peckinpah is zo’n film. De film onderzoekt de gewelddadige aard van de mens en de drang tot overleven. In de versie van Peckinpah werd de rustige Dustin Hoffman tot het uiterste gedreven, in de remake is acteur James Marsden (Cyclops in de X-men-reeks) de gebeten hond.




In beide versies vertrekt een jong stel, David en Amy, naar een gebied ver verwijderd van de stad om een nieuw bestaan op te bouwen. Het plaatsje in kwestie is het geboortedorp van Amy en zij kent om die reden de lokale bevolking terwijl David zijn weg nog moet vinden. Dit maakt David een buitenstaander die krampachtig vriendelijk probeert te blijven, ook al is de omgeving dat niet. Het Engelse Cornwall is in de remake verwisseld voor het diepe zuiden van de Verenigde Staten. De vijandigheid van de lokale bevolking richting de stadse, wat schuchtere jongen met zijn knappe vriendin is onveranderd gebleven.

De problemen beginnen als het ex-vriendje van Amy in dienst wordt genomen om samen met een stel vrienden het dak te repareren van een schuur. Onbesproken jaloezie en afgunst vertalen zich naar pesterijen wat uiteindelijk resulteert in een verkrachting en een aanval op het huis waarbij David wordt gedwongen tot geweld om huis en haard te verdedigen. De remake is echter minder subtiel wat betreft de portrettering van de vijandige bevolking, die voornamelijk bestaat uit bierdrinkende Rednecks. Met name James Woods, de dronkaard die zijn dochter wil beschermen tegen een verstandelijk gehandicapte jongen, zet zijn karakter erg dik aan wat de geloofwaardigheid niet ten goede komt.

Peckinpahs versie was voornamelijk omstreden door de verkrachtingsscène waarin wordt gesuggereerd dat de dame in kwestie geniet van haar seksuele aanval. Deze moeilijk te verteren psychologische laag is in de remake verwijderd. Voor de rest bewandelt de remake hetzelfde pad als het origineel. De nieuwe versie zal kijkers die het origineel niet kennen zeker een spannend avondje bezorgen. Voor degene die bekend zijn met de versie van Peckinpah, biedt de remake weinig nieuws en blijft het origineel veruit de betere film. De ambiguïteit van het origineel, doordrenkt met dat groezelige jaren ’70-sausje, blijft moeilijk te vertalen naar de huidige tijd. Met name scènes waaruit blijkt dat het stel eigenlijk niet goed bij elkaar past, en het de vraag is of de aandacht die de vrouw ontvangt van de jongens door haar als vervelend wordt ervaren, zijn in de remake grotendeels afwezig. Dat maakt de film rechtlijniger en uiteindelijk minder memorabel.

De Blu-Ray
Deze schijf van Sony biedt prima beeld en geluid en bevat tevens enkele extra’s. Gedurende vier korte documentaires komt het productieproces, het verschil met het origineel en de cast aan bod. Ook is er op de schijf een audiocommentaar te vinden met regisseur Rod Lurie, die zijn visie op het verhaal toelicht en, enigszins onontkoombaar, de verschillen met het origineel uiteenzet. Hij klinkt haast verdedigend en dat zegt eigenlijk al genoeg.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.