Door Julius Koetsier
22/07/2012
De evolutie van de Disneyprinses
Beauty and the Beast
Dat lijkt er al iets meer op. Belle is zelfstandig en intelligent, wat meer is dan van al haar voorgansters gezegd kan worden. Haar verlangen is niet naar een man, maar naar... “meer”. Zingt ze ook weer een liedje over. Ze wil weg uit haar saaie dorp, waarin ze voortdurend lastiggevallen wordt door de seksistische macho Gaston. Gaston is, verrassend voor een Disneyschurk, geen fantasiefiguur maar een karikatuur van een werkelijk bestaand soort mens. Eindelijk een positieve boodschap: laat je niet door dit soort mannen verleiden.
Zoals bekend belandt Belle uiteindelijk bij het Beest, een afschrikwekkend monster dat haar in zijn kasteel gevangen houdt en lomp behandelt. Dat is een vreemde afwijking van het oorspronkelijke verhaal: daar zit Belle niet gevangen, maar gaat ze vrijwillig naar het kasteel, waar het Beest haar vanaf het begin al als een echte heer welkom heet. Er ontstaat een vriendschap, voordat er liefde is. In tegenstelling tot in de Disneyversie, is het hier niet het Beest dat leert hoe hij Belles hart moet winnen, maar Belle die leert voorbij de oppervlakte te kijken: ware schoonheid zit van binnen. Een boodschap die in de film weliswaar vaak herhaald wordt, maar toch verloren gaat: het is immers niet het uiterlijk van het Beest dat Belle afstoot, maar zijn gedrag.
Dat gedrag is wat Belle wil veranderen. Zo blijkt ze toch nog een stereotype vrouw: ze begrijpt al snel dat je mannen moet kneden. Gewoon lief zijn voor hem, dan blijkt hij eigenlijk een heel vriendelijke vent. Misschien heeft ze het Stockholm-syndroom. Hoe dan ook lukt het Belle om het Beest aan te passen, en de twee worden al snel verliefd – nadat hij haar een bibliotheek geeft, want ook intellectuele vrouwenharten kunnen met cadeaus gewonnen worden.
Belle was een flinke stap voorwaarts in de emancipatie van de Disneyprinses, maar we zijn er nog niet: ze blijft een meisje wiens leven grotendeels door mannen beheerst wordt.
