Death in paradise, seizoen 1

Frisse en eigenzinnige Britse detectiveserie

Richard Poole (Ben Miller) is met zijn eeuwige nette pak, aktetas en iets opgetrokken schouders de typische Brit met tegenzin. Een Londenaar die gedijt bij druilerig weer en donkere kroegen. Niet op zijn plaats dus op het zweterig zwoele Caribische eiland Saint-Marie. Toch is het op dat eiland dat de Britse detective wordt gestationeerd nadat hij er aanvankelijk heen wordt gestuurd om de moord op zijn voorganger te onderzoeken. Het is een beproefde methode: plaats je hoofdpersonage in een omgeving waar hij totaal uit zijn element is en de Britse detectiveserie Death in paradise buit het gegeven ten volle en met goed resultaat uit.



De serie, bestaande uit acht afleveringen van elk vijftig minuten, is een frisse en eigenzinnige detective die tegelijkertijd de klassiekers in het genre eert. Eenmaal op het eiland moet Poole het zien te rooien met zijn nieuwe collega’s, waaronder zijn eigenwijze partner Camille Bordey (Sara Martins), maar vooral ook met het klimaat en de mentaliteit van zijn nieuwe werkomgeving. Hitte, zand, loshangende hemden en korte broeken; het is allemaal niets voor de nurkse Brit. Met de exotische locatie en de opvallend luchtige feelgood-toon is Death in paradise allesbehalve een doorsnee Britse detective. Desondanks refereren de makers veelvuldig aan andere detectives als Sherlock Holmes en Inspector Clouseau.

Het meest schatplichtig is de serie echter zonder twijfel aan het werk van de bekendste en meest gelezen detectiveschrijfster allertijden: Agatha Christie. Zij bracht haar personages aan het eind altijd samen in een ruimte, alwaar de detective de oplossing van de moord uit de doeken deed. Het is een methode die ook Death in paradise hanteert en dat levert ook hier vaak slim geconstrueerde plots op met verrassende uitkomsten die sterk leunen op de heilige drie-eenheid van de detective: motive, means and opportunity.

En ook in de gevallen dat de plot wel wat voorspelbaar en doorzichtig is, blijft er nog genoeg te genieten. De scripts zijn goed uitgebalanceerd en de acteurs genieten zichtbaar van hun rollen. Vooral Ben Miller is goed op zijn plaats als Poole. Met zijn achtergrond als komiek heeft hij een sterke timing in huis en hij maakt van de norse Poole schijnbaar moeiteloos een personage waar je van gaat houden. En dan is er ook nog het grappig ontroerende hagedisje dat telkens opduikt in het strandhuis van Poole. Nog niet zo berucht als de trui van Sarah – Forbrydelsen – Lund, maar wat niet is kan altijd nog komen, een tweede seizoen is immers al aangekondigd.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.