NFF Dag 1 volgens Theo

Tweet

 

 

Het tweede blok van negen blokken bevat een aantal zeer sterke films, en één minder goede. De eerste film is de animatie The Life of Death (Marsha Onderstijn), een sterk ontworpen, ontroerend en ontwapenende film over het leven van Magere Hein. Het karakterdesign van Magere Hein is erg sterk, ergens tussen vogel, mens en schaap in. Zijn platonische relatie met een hert is ontroerend, en het einde, hoewel te verwachten, wordt erg sterk getimed en verteld.



Ook Sisters (Marta Abad Blay) is een masterclass in stijl, want de studentenfilm ziet er ontzettend gelikt en professioneel uit. Het sprookjesachtige verhaal over tweelingzussen die van elkaar verwijderd raken in een groot donker bos is misschien niet al te sterk. Maar wat de film mist in plotmatige innovatie wordt ruimschoots goedgemaakt in sfeer. Een prachtig ogende, fantasierijke productie. 

 

 

Minder goed is Katya (Francisca Toetenel), een film met een simpel, ietwat simplistisch plot en een aantal opvallende stilistische keuze. Het audiovisuele experiment zorgt ervoor dat de film in ieder geval opvalt en originaliteit kent, maar ze werken niet allemaal even goed. De stapeling van geluiden is bij vlagen erg sterk, maar het camerawerk is vaak afleidend en storend. Toch valt de moed van de makers te roemen.



Sunday Baby (Loulou Peren) is prachtig gemaakt, een verhaal over een zeerover die met lede ogen aanziet hoe zijn suikerspin-etende dochter ervan doorgaat met een Elvis-achtige brozem. De film ademt de sfeer van Jean Pierre-Jeunet en Alex van Warmerdam, met de overgestileerde omgevingen en bizarre camerahoeken. Helaas werkt één aspect minder goed: de geluidsmixage is onregelmatig, waarbij sommige tonen veel te hard zijn en andere veel te zacht. 

 

Als laatste ook de beste van het blok, en misschien wel het beste wat ik deze dag zag, A Twist in the Fabric of Space, een experimenteel docudrama van Morgan Knibbe. Met een reeks verschillende avant-garde-technieken (scratchanimatie, photocollages, found footage, verborgen camera-materiaal, ge-ensceneerde beelden, extreme slowmotion, computeranimatie, special effects, splitscreen, etc.) wordt het verhaal verteld van een jongeman, van zijn conceptie tot de verwekking van zijn eigen kind. In een viertal hoofdstukken wordt de geboorte, de sleur van het stadsleven, de apathie van de moderne wereld en de komst van liefde getoond. De film houdt qua stijl het midden tussen de laatste scènes van 2001: A Space Odyssey, het werk van Chris Marker, Chris Cunningham, de evolutiescènes in The Three of Life, de experimentele films van Found Footage, de duister trips van Gaspar Noë en Harmony Korine, de pornografische werken van Richard Kern en een grote dosis reality-tv. De metaforen zijn soms te simpel en te duidelijk, maar qua stijl en impact is dit een grote belofte voor de toekomst. 

 

 

Dirty Window is de nieuwe documentaire van de gerenommeerde filmmaker Walter Stokman. Het is het verhaal van een vermoorde Hongaarse prostituee genaamd Betty, die in haar peeskamertje op de wallen om het leven werd gebracht. De film houdt zich niet bezig met het hoe en waarom van de moord, maar vooral met het “en toen?”. De impact op de andere prostituees word besproken, de impact op de vader van Betty wordt getoond, en ook de muzieklerares van Betty komt aan het woord. Er wordt het beeld getoond van een meisje dat al vroeg werd geronseld voor dit werk en die geen andere mogelijkheid zag dan dit werk te doen. Dat verhaal wordt ook duidelijk door de interviews met een andere prostituee, die Betty kende, maar wiens eigen verhaal meer centraal staat.

 

Samen schetsen ze een beeld van een totaal hopeloze situatie, waarbij prostitutie soms de enige optie is, maar waardoor de vrouwen wel zichzelf compleet buiten de samenleving zetten. Op prostitutie zit een stigma, de vrouwen komen in het Maffia-circuit terecht, en de instanties zijn ze liever kwijt dan rijk. In poëtische beelden en met rauwe confessies van de prostituees toont Walter Stokman een schrijnend probleem op visueel indrukwekkende wijze. 

 

 

 

 

De Van Waveren Tapes is de debuutfilm van reclamefilmer Wim van der Aar. In 1996 stuit hij op het waterlooplein op een reeks geluidsbanden. Ze bevatten telefoongesprekken die ene Guido van Waveren opnam met zijn moeder, zijn beste vriendin Nel en verscheidene andere mensen. De gesprekken tonen een man die volledig met zichzelf in de knoop zit. Zijn moeder, een getroubleerde vrouw, drukte een groot stempel op de opvoeding van Guido en Guido blijft vast zitten in het verleden. Hij geeft iedereen behalve zichzelf de schuld van zijn problemen en kan niet voorbij de achterstand die hij mede dankzij zijn moeder opliep. Het zijn intense, pijnlijke, soms hilarische, maar vaak tragische gesprekken. 

 

Wim van der Aar voorziet deze gesprekken van impressionistische beelden, waarbij hij steunt op groezelige filmstock, reconstructies van het appartement van Guido, beelden van Guido's ouderlijk huis, pin-ups en landschapsplaatjes. Het is een bijzondere benadering, waarbij er een discrepantie ontstaat tussen beeld en geluid. Het is aan de kijker verbanden te leggen en wanneer beeld en geluid samen vallen maakt dat een sterke indruk. De Van Waveren Tapes is een ijzersterk debuut, een experimentele film die de grenzen van de documentaire opzoekt en een geheel eigen pad volgt.