NFF Dag 4 volgens Theo

Tweet

 

Zelfs een olijke jeugdfilm als Tony 10 draait rondom het loslaten van problemen. Tony 10 bevindt zich dan wel in een kleurrijk sprookjesuniversum, waarin de koningin de beste vriendin van een 9-jarig jochie kan worden en een bouwvakker van de straat geplukt kan worden voor de functie van minister-president (zonder geaffilieerd te zijn aan een politieke partij), maar de problematiek is behoorlijk realistisch. De ondertonen van Tony 10 zijn die van de scheidingstragiek die zich in veel jonge gezinnen afspeelt. Regisseuse Mischa Kamp weet, naast een perfecte stijlregie en acteursregie, de film op een opvallend volwassen, doch blije noot te eindigen, wat Tony 10 een bijzonder huwelijk maakt tussen een kinderlijke näieve stijl en diepgravende, volwassen thematiek. 

 

 

 

 

Ook de dichters van de Poule Des Doods, het onderwerp van deze documentaire van Astrid Bussink, moeten afscheid nemen. Althans, ze verkiezen afscheid te nemen, want een deel van hun zelfverkozen dagtaak is gedichten schrijven voor zogenaamde eenzame begrafenissen. Wanneer iemand geen contact meer heeft met vrienden of familie, en dus na zijn dood zonder bezoek begraven dreigt te worden komen de Amsterdamse dichters langs. Ze doen research in het appartement van de overledene en vervolgens schrijven ze een afscheidsgedicht dat ze op de ceremonie voordragen. Daarmee scheppen ze het beeld van de overledene, iets dat Astrid Bussink ook doet door montages van wildvreemde 8mm-filmpjes uit de jaren 50 en 60.  Poule des Doods gaat over de futiliteit en het nut van deze begrafenis-ceremonie, de eenzame dood en de maatschappelijke rol binnen de vereenzaming van mensen. Een kleine film, met grootse filosofische thema's.

 

 

Silent City van Threes Anna is een film die de kijker in de schoenen plaatst van de hoofdpersone. Hoofdpersone Rosa belandt in Japan, als leerlingkok bij een befaamde vischef. Niemand spreekt Engels, er is sprake van een enorme cultuurbotsing, en Rosa heeft moeite te aarden. Ook het werk is niet wat ze had verwacht. 

 

Aanvankelijk is Silent City een weerbarstige film. De doelbewust spuuglelijke locaties vol tl-licht en badkamertegeltjes werkt tegen, en aanvankelijk is het moeilijk grip te krijgen op de personages. Dit blijkt later doelbewust, want we krijgen geleidelijk steeds meer inzicht in het gedachteproces van Rosa. Hoe meer ze bereid is haar problemen los te laten, hoe meer toegang we tot haar krijgen. Het laatste half uur van Silent City is een uiterst subtiele audiovisuele tour de force. Dat lijkt een contradictio in terminus, maar wie de moeite doet om Silent City te doorgronden zal beseffen wat een krachtige, doch fragiele film Threes Anna heeft neergezet. Subliem.  

 

 

 

Ook wil ik specifiek nog twee shorts noemen die ik zag in verscheidene shortprogramma's. De shorts waren over het algemeen prima te doen, maar er waren twee absolute uitschieters, die toevalligerwijs ook nog van doen hadden met het thema loslaten.

 

De eerste is Junkyard van Hisko Hulsing. Eerder maakte Hisko Hulsing de fantastische short Seventeen, over de nachtmerrie-achtige seksuele ontluiking van een jongere. Junkyard is eenzelfde soort verhaal, maar dan met drugs in plaats van seks. In prachtig geschilderde en geanimeerde scènes wordt de problematische vriendschap van twee jongens uit de doeken gedaan, zeker als een van de twee begint te experimenteren met drugs. Dit alles wordt ingebed in een overkoepelend verhaal waarin een van de jongens, inmiddels volwassen de beelden aan zich voorbij ziet trekken in  de laatste seconden van zijn leven. Hij is neergestoken door een junk, die al dan niet wel eens zijn jeugdvriend geweest kan zijn. Het loslaten van het leven en van het verleden en de fouten uit het verleden is traumatisch, ruw en van een grimmige schoonheid. Junkyard doet denken aan de duistere energie van Gaspar Noe, het grimmig realisme van Ken Loach en de fantasierijke, hallucinante beelden van Salvador Dali, maar dan allemaal geanimeerd. Een van de beste dingen van het festival, te zien als voorprogramma voor het ook niet verkeerde My Life on Planet B.

 

 

The Rocketeer gaat ook over de problematiek van het loslaten, of anders gezegd, wat er kan gebeuren als je niét kan loslaten. Als je, ala de personages in Junkyard, verslaafd bent. De hoofdpersoon van The Rocketeer, van Richard “Worst Case Scenario” Raaphorst, is verslaafd aan Star Wars-poppetjes. Wanneer hij de Boba Fett-rocketeer, waarvan er drie in de gehele wereld zijn, te koop ziet aan geboden is hij bereid ver te gaan om aan geld te komen. Maar hoe ver zal hij echt gaan? Vol zwarte humor wordt het beeld geschetst van een man die zijn leven zover laat beheren door zijn obsessies, dat er voor zijn familie geen tijd meer over blijft. Grappigste scène is die waarin hij zijn zoontje wegfotoshopt uit een foto, omdat de Star Wars-Tie Fighter-schaalmodel in het plaatje van meer belang voor hem is. Hij zit zo vast in een patroon, terwijl hij beter dat patroon zou kunnen laten vallen. Dat is de strekking van de dag: laat eens los...want het loopt mis als je dat niet doet.