NFF dag 5 volgens Theo

Tweet

 

Nieuwe Lichting 10 biedt een erg gevariëerd programma: van een heerlijk klinische familietragedie (Continuüm) tot een minimalistische animatie (Washed Ashore) en een Oostblokdrama (Grandpass). De drie sterkste shorts in het programma zijn ook afwisselend.

 

De Weg naar het Zuiden is een ego-documentaire (of anders gezegd een zelfportret) van Robert Geers, een filmmaker die op de fiets stapte en een maand lang tot voorbij de Alpen fietste. Een jongen op een fiets klinkt niet als een enerverend werkje, maar door zeer interessante camerahoeken en een dynamische montage weet Robert Geers de film boeiend te houden. Verscheidene regiekeuze's zijn sterk, zoals de korte samenvatting van de mensen die hij ontmoet, zodat hij de focus vooral op zijn eigen gedachteproces kan houden. Uiteindelijk gaat De Weg naar het Zuiden over zowel een fysieke als psychologische reis. Een road-movie pur sang. 

 

 

Jij & Ik is dan weer het andere uiterste qua stijl, waarbij met impressionistisch camerawerk en een briljant gebruik van misé-en-scene een poëtische blik op een verloren relatie gecreëerd wordt. De metafoor van een huis als een relatie wordt tot het uiterste doorgevoerd, waarbij één personage bijna letterlijk achter het behang geplakt wordt in een nachtmerrie-achtig shot. Ook sterk is het gebruik van bouwvakkers als stoorzenders. Door te lenen uit komedie, horror en arthouse-films ontstaat er een unieke dramafilm met een geheel eigen stijk. Niet komisch, niet eng, niet afstandelijk en pretentiëus, maar intuïtief en compleet eigen. 

 

 

De laatste short in het programma was ook het sterkst: 9/11 A Love Story vertelt het verhaal van een  Amerikaanse man en een Nederlandse vrouw. Deze ontmoeten elkaar in de nacht van 10 op 11 september 2001, en Joel besluit, mede dankzij de aanslagen, langer bij de Nederlandse Anouk te blijven. Hun relatie duurt tien jaar. Terwijl tien jaar na dato, Obama kransen legt bij Ground Zero besluiten ook Anouk en Joel er een punt achter te zetten. De film springt tussen de eerste en laatste dag van hun relatie, en door in het midden te laten wat er in de tussentijd gebeurd is weet regisseur Aaron Douglas Johnston de kijker te activeren. Later blijkt de keuze om de uitleg achterwege te laten ook een metafoor, waarbij 9/11 van de achtergrond naar de voorgrond treedt. Ook in de aftiteling heeft de regisseur nog een verassing in petto. Anouk en Joel worden gespeeld door Aaron Douglas Johnston en zijn vrouw. De grenzen tussen fictie en werkelijkheid zijn dun. 

 

 

 

Ook in het blok Nieuwe Lichting 11 zat een aantal sterke films. Twee waren echter uitschieters: Het Lot van Lotte Lammers en Lost and Found. Het Lot van Lotte Lammers is een onvervalste thriller, met een giallo-eske aankleding van het randstedelijke nachtleven. Lotte Lammers heeft net haar debuut gemaakt als toneelactrice en op de afterparty neemt ze een aantal pilletjes. In een roes ziet ze hoe een man een lijk in zijn kofferbak dumpt. Lotte probeert haar beste vriendin Esther te overtuigen van wat ze gezien heeft, maar Esther wijt het aan de drugs. De nachtelijke omzwervingen van Lotte en Esther maken Lotte steeds meer paranoia. Wordt ze achtervolgd of is het echt de drugs. Uiteraard kent het prachtig geschoten, prima geacteerde filmpje een plottwist, al is deze niet wat je aanvankelijk zou verwachten. De suspensevolle short is een binnenkomer voor filmmaker Alain Friedrichs, van wie ik hoop dat hij ooit een volledige genrefilm maakt. Hij heeft het talent. 

 

 

Lost and Found is de afstudeerfilm van Tessa Schram, familie van Dave Schram, koning van de Carry Slee-verfilming. In Lost and Found laat Tessa echter een heel eigen geluid horen. In de mooie vertelling ontdekt een twintiger dat hij Joods is, en een oma heeft. Wanneer hij deze oma opzoekt blijkt ze echter dement, wat de zoektocht naar het verleden bemoeilijkt. De plot lijkt aanvankelijk te hinten op een psychologische drama met wat plottwist, maar het blijkt eerder een aangename en ontwapenende coming of age-film. Het laatste shot is een mooie afsluiter, en uiteindelijk valt er bij Lost and Found van een succes te spreken. 

 

 

Op een festival als dit zijn er ook genoeg evenementen. Alles wordt uit de kast getrokken voor programmaonderdelen naast de filmvertoningen. Zie deze avond, waarbij de presentatie in handen was van niemand minder dan Ruben Nicolai, en het gastenpanel bestond uit Martin Koolhoven, editor Job ter Burg, Willeke van Ammelrooy en cultkenners Ronald Simmons en Jan Doense. Samen bespraken ze hun ervaringen met trailers, waarbij Job ter Burg zorgde voor inzichten over het maken van trailers en het verschil tussen Amerikaanse en Nederlandse trailers. Willeke van Ammelrooy vertelde over haar aanvaringen met Pim de la Parra en Fons Rademakers over hoe ze gerepresenteerd wordt in de trailers. Jan Doense, Martin Koolhoven en Ronald Simmons zorgde voor trivia en historische inzichten. Het interessante bleken echter de trailers, waarbij voor mij onbekende onthullingen waren dat Douglas Sirk (als Detlev Sierk) en Max Ophuls verantwoordelijk zijn geweest voor Nederlandse films. Ook fascinerend was de Franse trailer voor Spoorloos, die enkel bestaat uit Franse dialoog en de focus richt op de Franse schurk en Gene Bervoets maar in één enkel shot bevat. Al met al een behoorlijk geslaagde avond, ondanks dat het stemsysteem (via sms en Whatsapp) wat ruw was.