NFF dag 3 - Joao en het Mes
Het speelfilmdebuut van George Sluizer
Eigenlijk had ik vandaag nog een film op het programma staan, maar aangezien de vertoning van João en het Mes behoorlijk uit liep heb ik de tweede film moeten missen, maar daar heb ik eigenlijk geen moment over getreurd.
João en het Mes is het speelfilmdebuut van George Sluizer, die deze editie in het zonnetje wordt gezet vanwege het boek over de Nederlandse regisseur en natuurlijk vanwege de bijzondere vertoning van het onvoltooide Dark Blood. Een film die in 1972 met een minimaal budget opgenomen is in hartje Brazilië met uitsluitend lokale acteurs. Enkelen waren professioneel maar het waren vooral amateurs, mensen die nog nooit een camera hadden gezien en ook geen woord Engels spraken. Sterker nog, de meeste van hen konden niet lezen of schrijven, dus alle dialogen werden ter plekke geoefend en herhaald, en niets is geïmproviseerd. Een taaie klus dus, wat de film nog indrukwekkender maakt.
Maar niet alleen de opnames waren een monsterklus maar ook de restauratie. Over de jaren is er nogal wat film beschadigd en dat zou een zeer onaangename kijkervaring opleveren. Voorafgaand aan de film vertelde een restauratiemedewerker van het EYE filminstituut uitgebreid over deze restauratie, een interessant verhaal en de grote hoeveelheid werk die hier bij komt kijken, werd duidelijk. Maar het resultaat mag er wezen, de film ziet er prachtig uit (ook door het camerawerk van Jan de Bont), de grootste oneffenheden zijn er uitgehaald en de kleuren zijn prachtig. De donkere scènes zijn visueel wat minder maar dat is waarschijnlijk ook te wijden aan de opnames zelf, gezien het beperkte budget.
João is een kordate oudere man, als iets niet in de haak is onderneemt hij gelijk actie. Zo handelt hij ook als hij de mooie jongedame genaamd Maria ziet in het dorp. Hij stapt naar de lokale rechter en informeert of hij met haar mag trouwen. Niet veel later is João met zijn veel jongere vrouw getrouwd en lijkt hij eindelijk weer gelukkig te zijn. Totdat Maria een iets te vriendelijk gesprekje heeft met João’s geadopteerde zoon, de jaloezie neemt de overhand en hij wil de jongen nooit meer zien. João besluit dat hij Maria niet genoeg kan bieden en wil dat oplossen met rijkdom, hij laat haar achter met het huis met een doel: zo snel mogelijk rijk worden. Als hij 4 jaar later terugkeert ziet hij dat de jaloezie en het wantrouwen in haar gegrond waren; ze heeft het huis verlaten. Hij koopt het duurste mes dat hij kan vinden en neemt zijn vrouw mee naar hun huis om haar te vermoorden.
João handelt telkens uit eigenbelang, hij wil trouwen met het meisje maar geeft niks om haar mening. Hij wil rijk worden en aanzien krijgen, maar hoe men werkelijk over hem denkt kan hem niets schelen. Hij behandelt kennissen en vrienden uitsluitend aardig als hij wat van ze kan krijgen en zo niet dan krijgen ze de volle laag. Een zeer onvriendelijk personage maar toch bleef ik gefascineerd kijken, hij moet toch uiteindelijk wel tot inkeer komen? Naarmate de film vordert lijkt dit dan ook te gebeuren bij João, maar toch blijft de spanning tussen hem en Maria aanwezig. Een fantastische film over egoïsme, gedwongen huwelijk en een eigenaardige man tegen de achtergrond van het prachtige Brazilië en haar bijzondere cultuur.
Na afloop kwam George Sluizer naar het podium, het ging wat moeizaam met 2 wandelstokken maar de beste man is dan ook 80 jaar. Desondanks vertelde Sluizer kleurrijk over het eerder genoemde productieproces en ging uitgebreid op de vragen van het publiek in.
