In werkelijk prachtige beelden filmt Jeroen van Velzen het heldere Keniaanse water, vol ondiepe koraalriffen waarin monsterlijke vissen zwemmen. Het is niet moeilijk voor te stellen waar de folklore vandaan komt. Een paar centimeter onder het wateroppervlakte begint een geheel andere wereld. Wavumba vertelt over de Keniaanse ervaringen van die andere werelden, over verdwijnende beroepen en verre verledens.

 

Het helpt dat Masoud een uitstekende verteller is. Vol poëzie en humor, en met een licht gevoel voor overdrijving vertelt hij magische verhalen. De manier waarop hij dat doet is nuchter, de geestenwereld en de realiteit lopen moeiteloos in elkaar over.

 

Het gevaar van Wavumba is dat het geheel oriëntalistisch over zou kunnen komen: westerling bekijkt die gekke Afrikaanse verhaaltjes. Ook de titel, Wavumba, zou daar op kunnen wijzen. Wavumba betekent “zij die naar vis ruiken” en is als stammennaam een exotisch naampje dat makkelijk filmhuizen vol laat lopen. Regisseur Van Velzen vermijdt echter de meeste valkuilen door de verhalen van Masoud even serieus te nemen als de visser ze zelf neemt: in de ogen van de Keniaan is er geen scheiding tussen magie en werkelijkheid, geestenwereld en realiteit. Van Velzen neemt de blik van Masoud over. Hij staat niet buiten zijn film als toeschouwer van Keniaanse gewoonten, maar neemt deel en gaat van te voren uit van de waarachtigheid van Masouds claims.

Door op impressionistische wijze de gebeurtenissen te filmen, en geen afstandelijke blik aan te nemen, maakt Van Velzen de optiek van Masoud tastbaar. Als kijker ben je volledig bereid mee te gaan in de folkloristische visie van de visser. Van Velzen vermijdt het superioriteitsgevoel van veel documentaires over Afrikaanse gebruiken door een oprechte interesse te tonen in het onderwerp en deel te nemen aan de ervaringen.