Building a legend

“In de documentaire Buiding a legend staat de zoektocht naar de authentieke klank van de Steinweg 1836 piano centraal”, aldus de cover van deze documentaire. Tot zover hebben ze gelijk. Ze spreken echter ook van een schitterende documentaire en die term is helaas niet van toepassing op deze Vlaamse productie.

In de film volgen we Chris Maene, een man zonder humor, maar met een grenzeloze passie voor piano’s en klassieke piano’s in het bijzonder. Hij bouwt ze zoveel mogelijk zelf en zijn hele huis staat vol met diverse soorten piano’s. Deze Belg heeft het op zich genomen om de oudste bekende Steinwaypiano na te bouwen. Steinway & Sons zijn de beste pianobouwers ter wereld en om de oudste te mogen reproduceren is voor Maene dan ook een droom die uitkomt.

Naast Maene is deze klassieke Steinweg 1836 (het bedrijf noemde zich pas na de emigratie naar Amerika Steinway) een van belangrijkste karakters uit de film. Je leert als kijker veel over de familie Steinweg en de geschiedenis van het bedrijf. De Steinweg 1836 wordt tot op de millimeter geanalyseerd en onderzocht. Het klassieke geval moet zelfs onder de x-ray om de verborgen constructies bloot te leggen.

Het bouwen is natuurlijk een van de grootste aspecten van een klassieke piano nabouwen, maar misschien nog belangrijker is het benaderen van de originele klank. Een problematische opgave omdat de originele Steinweg haast geen geluid meer geeft. De zoektocht naar dit geluid is lichtelijk fascinerend en geeft nog maar eens aan wat voor Pietjes Precies zich in de pianowereld begeven.

Tot zover de opbouw van het verhaal. Is het dan boeiend? Op momenten wel. Het is heel knap wat Maene en zijn werknemers voor elkaar krijgen en de passie die zij uitstralen is fascinerend. Maar dat maakt de documentaire nog niet perse geslaagd. De film kent al een ongebruikelijke lengte (52 min.) en daardoor blijven er veel aspecten onderbelicht. Op bepaalde momenten zou je als kijker wel wat meer info willen. Daarnaast is de film soms nogal saai om naar te kijken. De makers zijn hier in de (haast klassieke) val getrapt: ze lijken zo gefascineerd en bekend met het onderwerp dat ze soms vergeten dat een leek dit ook zou moeten kunnen volgen. En dat gebeurt te vaak. Daardoor is het soms moeilijk om mee te leven met Maene en zijn missie en raak je de grip kwijt op het verhaal. Dat maakt de film helaas niet zo geweldig. Helaas, omdat er veel meer in had gezeten.

Door de duur en insteek van het verhaal lijkt dit een tussendoortje voor de echte pianokenners en is het voor een leek (zoals ik) moeilijk vol te houden.