John Dies at the End (2012)

Stoker (2013)

The Look of Love (2013)

The Place Beyond the Pines (2012)

Welcome to the Punch (2013)

The Look of Love

Ik ben het festival begonnen met The Look of Love, geregiseerd door Michael Winterbottom en met in de hoofdrol Steve Coogan. 24 Hour Party People was hun eerste samenwerking dus zij bevinden zich dan ook op bekend terrein. De film, een mix van komedie en drama, vertelt het verhaal van Paul Raymond (Coogan), een controversiële entrepeneur die in 1958 de eerste stripclub in Groot Britannië opende en op een gegeven moment eigenaar was van de meeste gebouwen in Soho, vandaar zijn bijnaam ‘King of Soho’.

De film schets een oprecht en eerlijk beeld van Raymond en schuwt dan ook niet weg om de verschillende kanten, ook de minder charmante, van zijn karakter te laten zien. Raymond was een vastgoedmagnaat, theater producent van verschillende uitdagende shows en uitgever van soft porn tijdschriften. Naast zijn gevarieërde carrière wordt er ook veel aandacht besteed aan de relatie met zijn dochter Debbie (Imogen Poots). Tussen de audities en optredens van schamper gekleede en voornamelijk naakte vrouwen, snuiven van cocaïne en photo shoots voor zijn tijdschriften, probeert Raymond op zijn manier een soort van ouder te zijn voor zijn dochter.       

Winterbottom maakt gebruik van verschillende formaten in de film: één op één interview met Raymond, afgespeeld in het heden waar hij naar een video kijkt; een documentaire over zijn relatie met zijn dochter Debbie. Dit zijn tevens momenten van reflectie voor zowel Raymond als voor de kijker. Elk stuk in de film representateert een gedeelte uit zijn leven en de manier waarop die jaren zijn gefilmd passen dan ook naadloos bij die tijd. Flashbacks van Raymond in de jaren ’50 zijn in zwart-wit gefilmd en de jaren ’60 en ’70 worden weergegeven in levendige kleuren. Gastoptredens van onder andere Stephen Fry, David Walliams en Matt Lucas voegen toe aan het komedie element van de film.

The Look of Love laat op geslaagde wijze de controversiële wereld van Paul Raymond zien zonder hem op een voetstuk te plaatsen en naast de nodige humor worden ook de emoties op een subtiele manier verwikkelt zonder dat de vader-dochter relatie op een sensationele manier wordt weerspiegeld.