Fertile Ground

Emily en Nate Weaver ruilen de stad in voor een groot huis op het platteland waar ze na een miskraam een nieuwe start willen maken. Als Emily spoken begint te zien, komt aan dat veelbelovende nieuwe begin een bloederig einde. Dat klinkt spannend, maar wie hoopt met deze horrorfilm eens lekker te kunnen griezelen zoals bij klassiekers als IT, Aliens, The Return of the Living Dead en Poltergeist komt bedrogen uit.
meer

Sweet Karma

Deze (s)exploitatiefilm heeft maar liefst vier awards gewonnen. En dat is bijna nóg ongeloofwaardiger dan het script zelf.

meer

Bong of the Dead

Met een heerlijke dvd-hoes en een aanbeveling van Cheech Marin, gaat uw recensent er eens lekker languit voor liggen. Bong of the Dead is het verhaal over twee stoners die ontdekken dat zombiehersens de ideale bemester zijn voor hun wietplanten. Gewoontegetrouw begint een zombiefilm met de uitleg hoe er zombies zijn gekomen. Goede CGI en stevig acteerwerk van enkele van Hollywoods lelijkste is ons deel.

meer

Battle Girls versus Yakuza

Filmproducent en regisseur Kazushi Nakadaira probeerde met zijn Battle Girls vs. Yakuza aansluiting te vinden bij succesvolle Japanse gore-films als Tokyo Gore Police (2008), The Machine Girl (2008) en Vampire Girl versus Frankenstein Girl (2009). In deze typische B-film neemt de pornoactrice met cultstatus Asami, samen met haar andere Yakuza-jagende Battle Girls, wraak op de Japanse maffia die de straten van Tokyo teistert. Doordat de verhaallijn zo dun is als het lemmet waarmee zij haar tegenstanders te lijf gaat en de ietwat, voor dit genre, bescheiden hoeveelheid actie, stelt Battle Girls versus Yakuza helaas teleur.
meer

Deadheads

Na Shaun of the Dead, Brain Dead en Tucker & Dale vs. Evil is hier de volgende horrorfilm die voornamelijk grappig probeert te zijn. En ondanks dat ze (getuige de eerdere voorbeelden) soms wel vermakelijk kan zijn, weet ik nooit echt wat ik ermee moet. De samenwerking tussen de genres komedie en horror geeft bij mij toch een rare bijsmaak. Grappig en goor zijn in één zin, neigt toch naar het onmogelijke.
meer

In the Name of the King 2: Two Worlds

In The Name of the King is zowel één van de grootste films van Uwe Boll, als een van zijn grootste flops. Hoewel men de film massaal de grond inboorde, vond ik het nog verassend vermakelijk, al vermaakte ik me vooral met aspecten die niet bedoeld waren om te lachen. Buiten het feit dat het een flop was en filmtechnisch een drama was, zag de film er gewoon puik uit. Met een budget van 60 miljoen dollar had Uwe Boll een overtuigende, zij het met flink wat kopieerwerk van Lord of the Rings, wereld neergezet met bij vlagen uitstekende CGI en strakke gevechten. Toch mocht dat niet baten, want er werd slechts een ruime 13 miljoen dollar terugverdiend in de bioscoop. Dit stopt Uwe Boll echter niet om een vervolg op de markt te brengen, zij het nu met een krapper budget van ongeveer 7,5 miljoen. Toch is dit geen vreemde stap, want het eerste deel verdiende met de DVD en Blu-ray verkoop meer geld dan in de bioscoop. Er werd namelijk voor een krappe 15 miljoen dollar aan schijfjes verkocht.
meer

Savage Streets

Linda Blair bereikte in 1973 wereldfaam met haar rol als Regan MacNeil, een door de duivel bezeten meisje in The Exorcist. Toen Linda wat ouder werd, bleven haar rollen wat beperkt en speelde ze geregeld in exploitatiefilms zoals Chained Heat (1983) en Savage Streets (1984). Ze heeft niet de droomcarrière doorlopen die na haar rol als Regan ogenschijnlijk in het verschiet lag. Voor de genrefan een klein geluk want Linda Blair geeft zich volledig, en letterlijk, bloot in bovengenoemde genrefilms en zorgt met haar energieke optreden voor enkele memooohrabele rollen.
meer

Hidden

Hidden, ook wel Hidden 3D genoemd (maar de dvd is 2D), is een Italiaans-Canadese horrorfilm en vertelt het verhaal over enkele controversiële medische experimenten die zijn uitgevoerd in een verslavingskliniek.
meer

2012: Ice Age

Om met de deur in huis te vallen, 2012: Ice Age 'kijk' je niet, maar deze film 'zit je uit'. Het meest zure is dat ik niet alleen ruim anderhalf uur van mijn leven aan het kijken van deze film heb vergooid, maar ook nog eens ruim een half uur aan het typen van deze recensie. Gelukkig kan ik mij troosten met de gedachte dat elke persoon die ik deze film kan besparen, er toch weer één is.

meer

Alien vs Ninja

In de openingsscène van deze film springen er mannetjes van daken af als ware het kleine Mario-poppetjes aan de Ritalin. Als één van die mannetjes, na uiteindelijk op de grond geland te zijn, quasi-nonchalant uit zijn ogen kijkt terwijl de boel achter hem explodeert, is de toon gezet: dit wordt een B-film. Maar daarmee is nog niks gezegd. Het kan nog een Behoorlijk goede film worden, of een Belachelijke film. Als iemand die met veel plezier opgroeide met kungfufilms, weet ik wat daarvan te verwachten en wat niet. Aan de ene kant heb je mensen die de wetten van de natuurkunde en van de toneelschool tarten. Aan de andere kant heb je sublieme oosterse vechtkunstacties, doordrenkt met rauwe emoties die vaak door wraak en een lelijke nasynchronisatie worden ingeleid.

meer

Age of the Dragons

Kunt u zich die scène in Moby Dick nog herinneren met die grote witte draak? Nee, ik bedoel niet een walvis, een draak. En nee, dat kunt u zich niet herinneren. Age of the Dragons is een verfilming van Moby Dick, maar dan met draken. De personages Ahab, Ishmael en Stubb zijn allemaal aanwezig, maar in plaats van hun harpoen te gooien in een walvis, mikken ze nu op draken. Het klinkt als een geniaal concept, maar het resultaat is een draak.

meer

Premutos: Der Gefallene Engel

Voor zijn derde film had Olaf Ittenbach een groter budget ter beschikking, maar nog steeds was de insteek hetzelfde als die van Black Past (hier leest u zich in): een zo ziek mogelijk gorefest maken. Het verhaal heeft wat meer om handen dan van het erbarmelijke debuut en Ittenbach krijgt het dit keer wel voor elkaar om wat sfeer en spanning te creëren. Toch is het net zo’n wanproduct als zijn debuut, simpelweg omdat de gore er weer uit het niets inhakt en alles dat opgebouwd was losgelaten wordt.
meer

Black Past

Olaf Ittenbach wordt wel eens vergeleken met Peter Jackson, niet vanwege diens grote epische Hollywoodfilms, maar vanwege Bad Taste en Braindead. Twee splatter-horror cultklassiekers die vandaag de dag nog aanbeden worden door vele horrorfanaten. Ook moet men wel eens denken aan Lucio Fulci, de Italiaanse “Master of Gore”, en aan Sam Raimi en diens Evil Dead-films. Dit is echter veel te veel roem voor deze Duitse regisseur. Gore special effects maken kan hij voortreffelijk, maar de rest van het filmvak beheerst hij helaas beduidend minder. In zijn regiedebuut, Black Past, speelt hij ook de hoofdrol en nam hij daarnaast nog wat andere zaken voor zijn rekening waaronder dus de special effects.
meer

Mutant Girls Squad

Als er al iemand blij was met The Machine Girl dan was ik het wel. Eindelijk nog eens iets tussen de horde martelporno dat uniek stond te wezen. Grote kunst was het misschien niet, maar met zijn grote anime-invloeden, cartoonesk bloedvergieten en tongue-in-cheeckmentaliteit, voelde het aan als een ware verademing.
meer

The Last Horror Movie

Op het audiocommentaar van The Last Horror Movie noemt regisseur Julian Richards zijn grootse inspiratiebronnen: Taxi Driver, Lost Highway, Henry: Portrait of A Serial Killer, The Texas Chainsaw Massacre, Dario Argento. Helaas bereikt de film nooit de diepgang van de eerste drie titels of de intense horror van de laatste drie inspiratiebronnen.

meer