Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

Net wanneer ze haar hart probeert open te stellen om liefde terug binnen te laten, krijgt ze af te rekenen met de ‘ex’. De ‘ex’, Garrick Turrel genaamd, is niemand minder dan een psychopathische seriemoordenaar. Zijn arrestatie en veroordeling waren onder meer te danken aan Sarah’s samenwerking met de politie. Nu hij ontsnapt is, zal het niet zijn om haar terug in de armen te vliegen. Maar misschien eerder wel om die armen van haar te breken en nog meer...

 

De verhaallijn van ‘A Horrible Way To Die’ lijkt op die van een matige slasherfilm. Een seriemoordenaar op zoek naar een persoon, gedreven door wraakzucht en iedereen die zijn pad kruist een kopje kleiner makend. Maar vergis je niet. De film heeft wel meer inhoud te bieden. 

Adam Wingard richt zijn focus niet zozeer op het wraakverhaal, maar wel op de verschillende personages en hun onderlinge relaties. Wingard laat zijn hoofdpersonages worstelen met hun demonen. Waar Sarah het keer voor keer verliest van de drang naar alcohol is dat bij Garrick de drang om te moorden. Beiden willen veranderen, maar hun duivels krijgen vaak de opperhand en vallen zo terug in hun oude gewoonte. Toch is er sprake van een zeker evolutie. Voor Garrick kan je dit letterlijk de road trip naar een ander leven noemen. Voor Sarah zijn het de voorzichtige stapjes die ze neemt in haar relatie tot Kevin. 

 

Om de focus op zijn personages te houden heeft Adam voor een bizarre manier van filmen gekozen. Voor wie na tien minuten al genoeg heeft van deze aanpak, verlaat best de zaal of zet de film op Ebay. Want zo blijft het de hele film door gaan. Voor wie echter volhoud zal een film ontdekken die de moeite loont. Wat er dan wel zo raar is aan de diverse shots? Adam zoomt zwaar in op zijn personages en wanneer de camera daarna lijkt uit te zwenken naar de achtergrond, wordt de focus onzuiver en gaat men verder in een fade-away shot. Een speciale techniek wordt ook gebruikt tijdens dialogen. De ene persoon wordt scherp in beeld gebracht en de ander uit focus. Op een klein scherm ga je er wellicht minder last van hebben, maar in de bisocoop is het even wennen. 

In de film wordt ook met de chronologie gespeeld. Je moet dan ook enorm oplettend zijn om een scène correct op de tijdsladder te plaatsen. Details zijn hier uitermate belangrijk. En voor ik het vergeet, er wordt ook nog wel degelijk gemoord in deze film. Al krijg je nooit echt gore op het scherm te zien. Waarschijnlijk heeft dit ook te maken met budgetredenen. De film werd namelijk met no-budget tot stand gebracht. 

 

 

Een plezier voor me was dat Aj Bowen de rol van Garrick op zich nam. Toegegeven, ik heb wel een zwak voor deze man. Het lijkt of hij geen moeite moet doen om zijn rollen neer te zetten, wat ook hier het geval is. Hij speelt hier niet alleen zijn rol, hij leeft hem ook. Ook zijn tegenspeelster Amy Seimetz zet een sterke prestatie neer en komt erg geloofwaardig over. Bij momenten zelfs pijnlijk om te zien hoe fragiel ze is. In het begin van de film is er nog hoop te lezen is in haar ogen, maar later maakt deze plaats voor vertwijfeling. 

 

Adam Wingard stript de typische slasher tot een focus naar mens en relaties. Hij slaagt er dan ook in om een nieuwe wind te laten waaien door het genre. Zoals reeds gezegd is dit geen makkelijke film om te bekijken, maar dergelijke films moeten er nu eenmaal zijn. Zoals het thema van de film luidt: haat en liefde liggen vaak dicht bij elkaar. Bij mij is het de liefde die het hier 100% haalt. Ik zat op het puntje van mijn stoel, en pinkte zelfs een traantje weg toen de aftiteling over het scherm rolde.