The Miracle of Life (2013)Afgelopen zomer kreeg ik tijdens mijn vakantie een leuke email.
Hellraiser (1987)Frank Cotton is een man op zoek naar het ultieme genot.
The Texas Chain Saw Massacre (1974)Sally en haar invalide broer Franklin willen de vakantie doorbrengen in het verlaten huisje van hun grootouders.
Candyman (1992)Laatstejaarsstudente Helen Lyle maakt samen met haar vriendin Bernadette een thesis over stadslegendes.
Mindscape (2013)John Washington is een geheugendetective die de gave bezit om zich te nestelen in het brein van eender welk persoon.
31/10/2014
A Nightmare on Elm Street (1984)
Wes Craven
John Saxon, Ronee Blakley, Heather Langenkamp, Amanda Wyss, Jsu Garcia, Johnny Depp, Charles Fleischer, Joseph Whipp, Robert Englund, Lin Shaye, Joe Unger, Mimi Craven, Jack Shea, Ed Call, Sandy...
Zie meer details
Zie meer details
Vier tieners hebben allen afschuwelijke nachtmerries waarin dezelfde figuur centraal staat.
Angstaanjagend omwille van zijn gruwelijk verminkte gelaat en diens handschoen waar messen aan werden bevestigd, wordt alles een pak erger wanneer een van hen, Tina, op brutale wijze om het leven komt terwijl ze ogenschijnlijk slaapt. Haar vriendje Rod wordt voor deze daad gearresteerd, maar Nancy is er van overtuigd dat hun nachtelijke kwelduivel verantwoordelijk is. Ze verzet hemel en aarde om niet meer in slaap te vallen, maar wanneer dat onmogelijk blijkt te zijn en ze daarenboven de naam van de vreemde man achterhaalt, wordt duidelijk dat er veel meer aan de hand is.
Het is ondertussen al dertig jaar geleden dat Wes Craven boeman Freddy Krueger op de wereld losliet, een naam die vanaf dan voor eeuwig en altijd met de term horror zou vereenzelvigd worden. Craven baseerde zich voor dit verhaal op vluchtelingen van dictator Pol Pot die, door de aanschouwde huiveringwekkende taferelen, gekweld werden door hevige nachtmerries en weigerden nog te gaan slapen. Wanneer de uitputting hen toch noopten de ogen te sluiten, stierven enkelen onder hen effectief tijdens hun nachtrust, na nog een laatste schreeuw te hebben geslaakt.
Met een miniem budget van ongeveer 1,8 miljoen dollar realiseerde de regisseur van onder andere The Last House on the Left (1972), The Hills Have Eyes (1977) en Scream (1996) een van de meest invloedrijke horrorfilms ooit, gebruik makend van een angstaanjagende gedachtegang: wat als je zelfs in je dromen niet meer veilig zou zijn? Dat idee verkopen bleek weliswaar niet zo eenvoudig te zijn. Het script, dat hij zelf schreef in 1981, circuleerde maar liefst drie jaar zonder echt interesse op te wekken tot New Line Cinema besloot de gok te wagen. Het succes van A Nightmare on Elm Street redde de filmstudio zelfs van de ondergang waardoor er nu nog soms smalend naar verwezen wordt als 'the house that Freddy built'.
Wat de film zo goed maakt, is dat die qua tempo netjes werd opgebouwd. Niet alleen krijgen we een glimp van de beruchte antagonist te zien tijdens de intro, na net een kwartier mogen we Freddy al echt volledig aanschouwen. Op dat moment weet de kijker exact wat de reële dreiging is, en hoe afgrijselijk hij te werk gaat, en is het interessant te zien hoe de hoofdrolspelers hier mee omgaan. Treffend is het realisme waarmee dat gebeurt, maar ook de onderliggende thema's die Craven doorheen de speelduur verweeft weten te overtuigen. Zaken als alcoholisme, jeugddelinquentie, gebroken gezinnen,... geven een absolute meerwaarde aan het geheel, hoewel sommige thema's weliswaar nog iets duidelijker naar voren mochten gebracht worden.
Hierboven genoemd realisme wordt daarenboven netjes weergegeven door de ganse cast, niet in het minste door Heather Langenkamp (Nancy) en Johnny Depp (Glen) in zijn allereerste rol. Absolute ster is weliswaar Robert Englund, een horror veteraan die nagenoeg zijn ganse carrière in dit genre heeft vertoefd, maar voor de fans altijd met Krueger verbonden zal blijven. Best vreemd dat zijn impact op deze eerste NOES film zo invloedrijk was, tekenend wel voor de overtuiging waarmee hij de bovennatuurlijke killer neerzet, wetende dat hij in totaal nog geen tien minuten on-screen is. John Saxon, nog zo'n klinkende naam, geeft dit trio nog wat meer elan. Enkel Ronee Blakley (Marge, moeder van Nancy) valt af en toe ietwat uit de boot.
Deze klassieker uit 1984 betekende het begin van een gigantische franchise: zes sequels, een tv-serie, een cross-over film waarin Krueger 'samenwerkte' met Jason Voorhees (Freddy vs. Jason, 2003) en één remake / reboot. Die laatste stelde in 2010 teleur, bovendien de eerste film waarvoor Englund niet meer gevraagd werd, waardoor vier jaar later nog steeds geen concrete plannen zijn voor een nieuwe Nightmare on Elm Street film. Hoewel de toon van de franchise luchtiger werd, Freddy werd stilletjes aan de ultieme duivelse nar, heeft iedere film wel een of meerdere positieve aspecten al wordt het niveau van dit eerste deel nooit meer bereikt.
@MaartenMelon
Het is ondertussen al dertig jaar geleden dat Wes Craven boeman Freddy Krueger op de wereld losliet, een naam die vanaf dan voor eeuwig en altijd met de term horror zou vereenzelvigd worden. Craven baseerde zich voor dit verhaal op vluchtelingen van dictator Pol Pot die, door de aanschouwde huiveringwekkende taferelen, gekweld werden door hevige nachtmerries en weigerden nog te gaan slapen. Wanneer de uitputting hen toch noopten de ogen te sluiten, stierven enkelen onder hen effectief tijdens hun nachtrust, na nog een laatste schreeuw te hebben geslaakt.
Met een miniem budget van ongeveer 1,8 miljoen dollar realiseerde de regisseur van onder andere The Last House on the Left (1972), The Hills Have Eyes (1977) en Scream (1996) een van de meest invloedrijke horrorfilms ooit, gebruik makend van een angstaanjagende gedachtegang: wat als je zelfs in je dromen niet meer veilig zou zijn? Dat idee verkopen bleek weliswaar niet zo eenvoudig te zijn. Het script, dat hij zelf schreef in 1981, circuleerde maar liefst drie jaar zonder echt interesse op te wekken tot New Line Cinema besloot de gok te wagen. Het succes van A Nightmare on Elm Street redde de filmstudio zelfs van de ondergang waardoor er nu nog soms smalend naar verwezen wordt als 'the house that Freddy built'.
Wat de film zo goed maakt, is dat die qua tempo netjes werd opgebouwd. Niet alleen krijgen we een glimp van de beruchte antagonist te zien tijdens de intro, na net een kwartier mogen we Freddy al echt volledig aanschouwen. Op dat moment weet de kijker exact wat de reële dreiging is, en hoe afgrijselijk hij te werk gaat, en is het interessant te zien hoe de hoofdrolspelers hier mee omgaan. Treffend is het realisme waarmee dat gebeurt, maar ook de onderliggende thema's die Craven doorheen de speelduur verweeft weten te overtuigen. Zaken als alcoholisme, jeugddelinquentie, gebroken gezinnen,... geven een absolute meerwaarde aan het geheel, hoewel sommige thema's weliswaar nog iets duidelijker naar voren mochten gebracht worden.
Hierboven genoemd realisme wordt daarenboven netjes weergegeven door de ganse cast, niet in het minste door Heather Langenkamp (Nancy) en Johnny Depp (Glen) in zijn allereerste rol. Absolute ster is weliswaar Robert Englund, een horror veteraan die nagenoeg zijn ganse carrière in dit genre heeft vertoefd, maar voor de fans altijd met Krueger verbonden zal blijven. Best vreemd dat zijn impact op deze eerste NOES film zo invloedrijk was, tekenend wel voor de overtuiging waarmee hij de bovennatuurlijke killer neerzet, wetende dat hij in totaal nog geen tien minuten on-screen is. John Saxon, nog zo'n klinkende naam, geeft dit trio nog wat meer elan. Enkel Ronee Blakley (Marge, moeder van Nancy) valt af en toe ietwat uit de boot.
Deze klassieker uit 1984 betekende het begin van een gigantische franchise: zes sequels, een tv-serie, een cross-over film waarin Krueger 'samenwerkte' met Jason Voorhees (Freddy vs. Jason, 2003) en één remake / reboot. Die laatste stelde in 2010 teleur, bovendien de eerste film waarvoor Englund niet meer gevraagd werd, waardoor vier jaar later nog steeds geen concrete plannen zijn voor een nieuwe Nightmare on Elm Street film. Hoewel de toon van de franchise luchtiger werd, Freddy werd stilletjes aan de ultieme duivelse nar, heeft iedere film wel een of meerdere positieve aspecten al wordt het niveau van dit eerste deel nooit meer bereikt.
@MaartenMelon
