Dat komt doordat dochter Laura een politieke insider is in de kamerfractie van Groen Links. Ze weet waar ze het over heeft en geeft Frans Bromet genoeg tegengas. Door haar aanwezigheid geeft de film geen eenzijdig beeld van de managerscultuur, maar wordt het een persoonlijk portret van een vader en dochter die discussiëren over de staat van de wereld. Aan de andere kant geeft het onderwerp cachet aan de discussies, en krijgt de politieke kant van de film een soort van dramatische boog doordat Laura en Frans steeds meer naar elkaar toe groeien.

 

Op een andere wijze verbindt de film ook de meer persoonlijke, vroege films van Bromet, en zijn latere, confronterende interviews. Nog steeds is er de sarcastische voice-over en de suggestieve montage. Een montage die op hilarische wijze de directeur van een MBO-opleiding belachelijk maakt door diens onwetenheid over de kosten van een grootschalig bouwproject een humoristische rode draad te maken binnen de film. Bromet is soms ook pijnlijk eerlijk in wat hij toont, waarbij het laten zien van de ergernis van zijn familie niet geschuwd wordt voor intieme scènes. Bromet toont nog steeds een briljante documentairemaker te zijn die maatschappelijke onderwerpen persoonlijk weet te maken, en persoonlijke onderwerpen maatschappelijk relevant.