Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Niemand lijkt zich daar van bewust, uitgenomen twee oudjes. Elvis Presley, die ooit zijn beste imitator Sebastian Haff inschakelde om zijn identiteit over te nemen, en voormalig president John F. Kennedy. Die laatste heeft nu een donkere huidskleur, veroorzaakt door zijn vijanden, en is bijzonder paranoïde, er zeker van dat er iedere dag iemand de taak van Lee Harvey Oswald wél tot een echt goed einde zal brengen.

Al duurt het voor Elvis wat langer om zich in de goeie zaak te engageren, zijn gedachten richten zich eerder op dat vreemd gezwel op zijn penis, toch wordt zijn interesse stilletjes aan gewekt door de vreemde gebeurtenissen. Vooral wanneer blijkt dat de aanvaller de zielen via de anus uit zijn slachtoffers zuigt, wordt er een grens overschreden. Sterker nog, naarmate hij zich meer in de zaak vastbijt, hoe groter zijn levensvreugde weer lijkt te worden. Echter blijft de vraag of twee half-mobiele bejaarden een eeuwenoude mummie een halt toe kunnen roepen.

Bubba Ho-Tep is voor mij persoonlijk de beste film van Don Coscarelli die, zoals ik al eerder schreef in de review van John Dies At the End (2012), steeds vertrekt vanuit een doodgewone setting en er een bizarre verhaallijn aan toevoegt. Dat zou wel duidelijk moeten zijn na het lezen van bovenstaande twee alinea's. Verder speelt hij ook graag met een komische noot, al deed hij dat in eerder werk zoals de Phantasm-saga of The Beastmaster nog nooit zo duidelijk als hier.

Dat is net een van de belangrijkste troeven van Bubba Ho-Tep: de humor. Als kijker word je bij de hand genomen door het personage van Elvis, vertolkt door een fantastische Bruce Campbell die geboren lijkt voor deze rol. Zowel zijn gesproken stukken dialoog als de innerlijke monoloog werden hilarisch goed neergeschreven en voelen bovendien niet geforceerd aan. Sterker nog, alle scènes waar hij de spotlight niet moet delen zijn geweldig om naar te kijken. Dat leidt weliswaar onmiddellijk naar het eerste puntje van kritiek: Ossie Davis, die de rol van JFK op zich neemt, biedt af en toe wel weerwerk en haalt de komische last met momenten treffend van Campbells schouders als de ietwat stuurse ex-president, maar als kijker voel je toch dat dit niet het beste on-screen duo ooit is. Hoewel dit de pret nooit drukt, Davis mag enkele hele leuke lijnen voor zijn rekening nemen, is het toch Bruce aka The Chin die de film draagt. Ouwe getrouwe Reggie Bannister daagt trouwens, natuurlijk, ook op en stelt allerminst teleur.

Een ander euvel dat Coscarelli hier treffend wist te vermijden, zijn de continuïteitsfoutjes die vaak in zijn films sluipen. Daar is hier bitter weinig van te merken, al is dat gemakkelijk te verklaren aangezien je de cast en wardrobe best miniem kan noemen en de weinige sets bijzonder karig werden aangekleed. Dat laatste was natuurlijk wel essentieel om de troosteloze sfeer voor de nog weinig levenslustige oudjes te creëren, dus misschien houden we het beter bij een happy coincidence.

Echter is het wel zo dat, omdat nagenoeg de hele film zich afspeelt in en rond het rusthuis, het tempo van Bubba Ho-Tep niet bijzonder hoog komt te liggen. Uitgenomen wat achtergrondinformatie omtrent het personage van Campbell, ligt het verloop van de film heel simpel: ’s nachts komt de mummie, overdag wordt erover gesproken. De omzwachtelde zelf ziet er gelukkig goed uit en zijn naam dekt dan ook volledig de lading: een soort van redneck Egyptische ondode. Jammer genoeg schiet dat tempo tijdens het laatste halfuur ook niet de hoogte in, waardoor het slotstuk nooit echt zinderend wordt.

Bubba Ho-Tep is een film die door de fans van het Fantastic Genre onmiddellijk na release een warm hart werd toegedragen. De response was zo positief dat Coscarelli zelfs bestookt werd met vragen omtrent een eventueel vervolg, ondanks het feit dat het einde van de film dat misschien niet toeliet. Wild gespeculeer vulde het internet jaren aan een stuk, maar het is pas nu, twaalf jaar later, dat er effectief een tweede film in de steigers zou staan. Bubba Nosferatu: Curse of the She-Vampires zou een prequel worden waarin Elvis tijdens de opnames van een van zijn films geconfronteerd wordt met een bende vrouwelijke vampieren. Jammer genoeg lijkt Bruce Campell, op dit moment, zijn rol niet te zullen hernemen aangezien hij zich niet kan vinden in dat verhaal.

Eender hoe, Bubba Ho-Tep is een titel die je zonder verpinken kan kiezen en (her)bekijken.