Door Steven Lambrecht a.k.a. Ash

Om die van voorbeelden te voorzien, interviewen ze medestudenten die dergelijke urban legends kennen en willen vertellen. Zowel boeiende als ronduit ridicule verhalen passeren de revue, maar wanneer Helen op het verhaal van Candyman stuit, is ze ervan overtuigd dat ze het groot lot gewonnen heeft: de zoon van een vroegere slaaf wordt verliefd op een blanke vrouw, maar wanneer die zwanger blijkt te zijn is de vader ziedend en huurt hij wat mannen in om wraak te nemen. Ze snijden de rechterhand van de onfortuinlijke met een verroeste zaag af, smeren hem in met honing waarna de talrijke steken van een horde losgelaten bijen hem uiteindelijk het leven kost.

De geboorte van de Candyman legende is hierna al snel een feit: wanneer je zijn naam vijf keer luidop in een spiegel zegt, zit je diep in de problemen want dan verschijnt hij en rijt hij je open met een haak waar vroeger zijn rechterhand zat. Hoewel Helen op zich geen geloof hecht aan het griezelverhaal is het toch met ietwat argwaan dat ze samen met haar vriendin Bernadette tot vijf keer toe “Candyman” prevelt in de badkamerspiegel. Vanaf dat moment verandert het leven van Helen in een ware nachtmerrie. Haar man Trevor begint zich afstandelijk te gedragen en er worden enkele gruwelijke moorden gepleegd. Verliest Helen langzaamaan haar verstand of is de legende van de Candyman meer dan gewoon een griezelverhaal voor het slapen gaan?

Als we kijken naar de hele filmgeschiedenis is het niet onlogisch te zeggen dat het verfilmen van horrorverhalen, neergepend door gerenommeerde auteurs, best een moeilijke opgave is. Echter wist Bernard Rose (Paperhouse, Immortal Beloved,…) het kortverhaal The Forbidden van Clive Barker op positieve manier te vertalen naar het witte doek. Misschien heeft dit ook wel te maken met het feit dat Barker himself optrad als producer van de prent. Zijn wakend oog heeft dus elke stap van de productie nauwlettend gevolgd. Het originele kortverhaal is onderdeel van zijn verzamelwerken The Books of Blood waar verschillende films uit zijn voortgekomen waaronder Rawhead Rex, Midnight Meat Train en Lord of Illusions. Wat mij betreft is Candyman de meest sfeervolle en doeltreffende uit de hele reeks want, hoewel het titelpersonage perfect in het rijtje past bij pakweg Jason, Freddy en Chucky, is deze griezel niet zomaar een moordlustig horroricoon.

Terwijl de meeste legendarische horrorpersonages door en door slecht zijn kan je dat namelijk moeilijk zeggen over deze Candyman. De man is veeleer een tragisch en romantisch figuur die getransformeerd werd in een wraakzuchtige demon. Die ‘evolutie’ wordt fantastisch in beeld gebracht door de toen nog onbekende Tony Todd wiens naam dankzij deze vertolking voorgoed in de (horror)filmgeschiedenis werd opgeslagen. Met zijn rustige en diepe stem belichaamt hij een van de meest griezelige killers ooit. Best een geluk trouwens dat hij de rol heeft aangenomen, want niemand minder dan Eddie Murphy bleek ook in de running te zijn. Niet dat de man een sukkel is in zijn vak, maar de geloofwaardigheid had waarschijnlijk toch een ferme knauw gekregen. Stel je gewoon voor dat een, oorspronkelijke, stand-up comedian een van de meest gekende horrorpersonages ooit zou spelen. Als we afgaan op Vampire in Brooklyn (1995) kunnen we niet anders dan toejuichen dat Todd de opnames wist in te plannen.

Maar het is niet alleen Tony die sterk staat te acteren. Virginia Madsen (Helen) speelt op een niveau om U tegen te zeggen en de knappe actrice won, welverdiend, zelfs de Saturn Award in de categorie Beste Vrouwelijke Hoofdrol. Aangezien die wordt uitgereikt door The Academy of Science Fiction, Fantasy and Horrorfilms wil dat toch iets zeggen.

Bovendien speelt de setting een belangrijke rol in de film. De verloederde buurten en de bouwvallige appartementsgebouwen zorgen voor een extra onbehaaglijk gevoel waardoor je het simpelweg niet begrijpt hoe de hoofdpersonages het in hun hoofd halen daar rond te hangen. Die sfeer wordt nog onheilspellender door de soundtrack van meester-componist Philip Glass (The Illusionist, The Hours) en zijn gebruik van de orgel. Naar verluidt voelde Glass zich beduveld door Bernard Rose na het zien van de film. Die had de componist verteld dat hij een soort low-budget arthouse film in zijn hoofd had zitten. Dat het wel degelijk om een horrorfilm ging over een moordenaar die zijn slachtoffers verscheurt met een haak heeft hij bewust of onbewust achterwege gelaten. Maar dat zal Rose een worst wezen, want die fantastische score was absoluut nodig om de film een nog griezeligere toets te geven.

Al bij al is Candyman een horrorclassic die eventjes op gang moet komen, maar qua sfeer en bloederigheid zit die meer dan goed. Hoewel de effectieve moorden grotendeels off-screen gebeuren, zullen mensen die niet vies zijn van een litertje bloed meer of minder hier zeker en vast hun gading vinden. Kortom: een klassieker die niet in je dvd-collectie mag ontbreken. En wedden dat je na het kijken je badkamerspiegel zal mijden als de pest?