Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Die wedstrijd eindigt rampzalig wanneer hun voertuig van een brug in het koude water wordt gekatapulteerd en Mary als enige de auto tijdig weet te verlaten. Hoe ze wist te ontsnappen en waarom de anderen dat niet konden, zijn vragen waar ze geen antwoorden op kan of wil geven. Enkele dagen later neemt ze de drastische beslissing om richting Utah te verhuizen en er in een kerk aan de slag te gaan, maar nog maar net vertrokken beginnen we diverse vreemde zaken op te merken. Om de een of andere reden wordt Mary immens aangetrokken tot een verlaten amusementspark, zijn er momenten waarop (letterlijk) niemand haar ziet staan en wordt ze achtervolgd door een soort van levende dode. Bezorgde de traumatische ervaring haar ernstige psychologische littekens of is er meer aan de hand?

De technische fiche van Carnival of Souls leest allerminst overtuigend. Met een minuscuul budget van 17.000 dollar, een crew van zes personen, een draaiperiode van drie weken en een regisseur aan het roer (Herk Harvey) die nog nooit eerder een langspeelfilm in goeie banen had geleid, werd er niet echt reikhalzend uitgekeken naar diens release. Een bijzonder flauwe opkomst was het resultaat, al kan de film jaren na datum rekenen op een uitgebreide fanbase. Dat heeft vooral te maken met de bijzonder geslaagde atmosfeer doorheen Carnival of Souls en de degelijke acteerprestaties van onder meer hoofdrolspeelster Candace Hilligoss, in haar allereerste rol, als Mary Henry.

Al zet die laatste allerminst een aimabel personage neer. Mary is een hautaine en cynische vrouw die, als dat enigszins kan, haar antwoorden beperkt tot een enkele zin en hulp of sympathie van derden met beide handen van haar af stoot. Toch als ze daar op dat moment geen zin in heeft. Dat merkt medehuurder John Linden (Sidney Berger) maar al te goed. Toegegeven, dat hij eigenlijk zo snel mogelijk met haar in bed wil duiken ligt er vingerdik op, maar haar continue mood swings zorgen voor ongeziene frustratie waardoor je als kijker plots sympathie voor de man begint te voelen. Vergis je echter niet, Hilligoss doet bijzonder goed haar best en zet een sterke protagoniste neer. Dat ze in de daaropvolgende twintig jaar maar vier kleine rolletjes wist te versieren, heeft waarschijnlijk veel te maken met het feit dat ze moeite had het personage van Mary Henry los te laten. Op het einde van de jaren '80 stapte ze zelfs naar producent Peter Soby Jr. met het idee voor een mogelijk vervolg, maar daar had de man geen oren naar. In plaats van een sequel produceerde hij in 1998 een remake van de film met in de hoofdrollen Bobbie Phillips, Shawnee Smith en Larry Miller.

De scènes waarin Mary opgejaagd of opgeschrikt wordt door haar vreemde achtervolger, door de jaren heen naar gerefereerd als The Ghoul of The Man en vertolkt door de regisseur zelf, zijn bovendien bijzonder geslaagd en vormen zonder twijfel de highlights van de film. Gezien het karige budget verwacht je je best niet aan veelvuldige effecten of dikke lagen make-up, toch slaagden Harvey en zijn crew er in alles geloofwaardig te laten overkomen. Hier en daar merk je zelfs enkele creatieve shots of overgangen op die het geheel des te interessanter maken. Wanneer The Man later in de film versterking krijgt van lotgenoten wordt het geheel pas echt verontrustend. Het segment waarin een ganse zaal van het amusementspark vol staat met dode zielen waarna die aan het walsen slaan, spant absoluut de kroon.

Toch zijn er enkele kleine struikelblokken. Als eerste kan je de film als geheel niet 'gelikt' noemen. Dat Carnival of Souls met veel liefde gemaakt werd voel je zeker, maar dat neemt niet weg dat er door de minieme financiën op vlak van video en audio wel wat slordigheden zitten. Ook het scenario kan je niet van een perfecte score voorzien. Het eerder aangehaalde personage van John Linden werd veel te uitvergroot neergeschreven waardoor die op het randje van zowel ongeloofwaardig als irritant komt te balanceren. Tevens wordt er met momenten iets te bruusk omgegaan met het inleiden van nieuwe scènes, zeker wanneer die zich afspelen in een andere setting en/of tijd. Als kijker begin je hierdoor nog net niet te duizelen, maar frustrerend is het af en toe zeker wel.

Desalniettemin is Carnival of Souls absoluut de moeite waard. Wie interesse heeft om de film aan te schaffen, houdt er best rekening mee dat er een versie van om en bij de 74 minuten bestaat en eentje van 84. Die laatste wordt beschouwd als de originele director's cut terwijl de andere de drive-in versie is, speciaal ingekort om op één avond makkelijker nog een tweede film te kunnen vertonen. Verder, aangezien deze nu tot het public domain behoort, besloten een pak distributeurs elk hun eigen DVD exemplaar uit te brengen. Het merendeel hiervan deed dat echter zonder enige inspanning wat resulteerde in schijfjes van bijzonder discutabele kwaliteit. Paradepaardje, recht evenredig met de prijs, is nog steeds de 2-Disc Edition van de Criterion Collection met daarop beide versies en een pak extra's.