Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

Zij en de andere meisjes krijgen de raad om niet in te gaan op vreemde of verdachte eisen. Als bescherming krijgen ze van hun pooier elk een gsm-toestel. Rose heeft echter een eigen willetje, wanneer ze een aanlokkelijk, maar raar voorstel krijgt kan ze moeilijk neen zeggen. Een zekere Jacob nodigt haar uit in een motelletje en ze krijgt daarvoor $3000 aangeboden, noch voor er enige prestaties zijn geleverd. Het bizarre is dat in plaats van het bloemetje van Rose te willen plukken, Jacob liever een microgolf gerechtje samen met haar eet. Nu gaan er toch enkele alarmbelletjes af bij Rose en ze begeeft zich naar het toilet. Wanneer ze daar een verkrachtingskit aantreft maakt de laatste twijfel plaats voor paniek. Niets is echter wat het lijkt. Jacob probeert Rose ervan te overtuigen dat hij niet de seriemoordenaar, maar wel een weerwolf is.  In hoeverre vertelt hij de waarheid? 

 

Half Moon is het debuut van Jason Toler. Ik ben nog mild met mijn omschrijving als ik jullie erbij vertel dat dit niet meteen een denderend debuut is. De film werd tot stand gebracht met zeer weinig budget en dat merk je er ook aan. Toch is dit niet het grootste probleem waar de film mee te kampen heeft. Het zijn vooral de acteerprestaties, voornamelijk die van Tori Black. Een tip naar de beginnende filmmaker: huur beter geen pornoactrices in zoals Tori Black. Hoewel ze het indrukwekkende aantal van 188 films op haar CV heeft staan, geeft dat enkel blijk dat ze goed kan faken en niet zozeer acteren. In een “normale” speelfilm is het echter niet voldoende om er goed uit te zien. Ook al hebben we hier te maken met beginnelingen, je verwacht als kijker toch enige gelaatsuitdrukkingen bij de personages, enige mimiek. Hier ontbreekt ook maar enig inlevingsvermogen en je kan dus gerust spreken van een afschuwelijke casting. 

Komt daar dan nog eens bij dat de film zich zo goed als de ganse tijd in een motel kamer afspeelt met slechts 2 personages, waaronder Black, en zijn de dialogen ondermaats en onnoemelijk saai. Het blijft maar door gaan en hoe verder je komt, hoe zinlozer het allemaal lijkt. De dialoog word van tijd tot tijd onderbroken voor een goedkoop maanschot. Als dit de eerste keer voorbij komt, dan kan je er nog even om lachten. Bij de 5de maal is de lacht echter zeer groen geworden. Ondertussen ben je dan al verplicht geweest om heel het levensverhaal van Rose en Jacob aan te moeten horen. Het gesprek wordt soms uitgebreid naar andere zaken. Maar opnieuw geen zaken die meerwaarde geven aan de film. 

 


Je voelt de bui al hangen en weet waar de film naar toe zal evolueren, zelfs de filmidioten onder ons weten welke kant het uit zal gaan. Trouwens ook het enige waarvoor je blijft kijken: de transformatie. Wat volgde was een lachwekkende gedaanteverandering in een weerwolf of een aap, moeilijk te zeggen, al kan ik wel met zekerheid bevestigen dat de man in het kostuum flink heeft zitten zweten. 

 

Het concept dat de maker voor ogen had is me overduidelijk, maar Jason Toler had beter de vele banale conversaties achterwege gelaten. Het resultaat had een meer kwalitatieve, maar dan wel type kortfilm geweest. Toppunt van al laat men op het einde de deur open voor een vervolg. Ik smeek echter uit de grond van mijn hart om Jason nooit of te nimmer nog geld in zijn pollen te stoppen voor een sequel.