Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Vergis je echter niet, want Halloween was niet de eerste film waarin dit sub-genre uit het horror universum aan bod kwam. Als we teruggaan naar het jaar 1932 had je bijvoorbeeld al Thirteen Women waarin een oorspronkelijke inwoonster van het eiland Java via een helderziende wraak neemt op de ex-leden van een studentenhuis na de vele racistische uitlatingen ten opzichte van haar gemengde etniciteit. Twee van de meest belangrijke slashers avant la lettre kenden hun release zelfs in hetzelfde jaar. Peeping Tom, over een moordenaar die de doodsstrijd van zijn vrouwelijke slachtoffers telkens op pellicule vastlegt, werd drie maanden voor de release van Hitchcock's Psycho en diens psychopaat Norman Bates in 1960 op de wereld losgelaten.

 

Halloween heeft trouwens best wel wat raaklijnen met Psycho al stroken beiden eigenlijk met het beeld dat velen hebben bij een typische slasher-movie. Zo zijn de kills in Carpenter's film ook op één hand te tellen en is er van noemenswaardige gore geen sprake, maar zijn de elementaire voorwaarden van het sub-genre wel aanwezig. Hieronder verstaan we een mysterieuze killer die zijn prooien stalkt, een moordwapen dat hem zo typeert waardoor we gerust kunnen spreken van een elfde (of twaalfde, hangt af van jullie humor) vinger en een ietwat verrassende twist op het einde. Door onder andere Friday the 13th (1980) en My Bloody Valentine (1981) kwam het gore-aspect op dat moment pas veel meer op de voorgrond en werd dit nadien in nagenoeg alle slashers tot op heden geïntegreerd.

 

Om jullie geheugen eventueel wat op te frissen vertelt Halloween het verhaal van Michael Myers die als zesjarige zijn oudere zus Judith in koelen bloede om het leven brengt. De jongen wordt geïnstitutionaliseerd en komt onder de hoede te staan van Dr. Samuel Loomis (Donald Pleasence) maar weet vijftien jaar later op 31 oktober te ontsnappen. Achtervolgd door zijn psychiater keert een gemaskerde Myers terug naar zijn geboortestad Haddonfield waar hij zijn zinnen zet op tiener Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) die hij op de meest lugubere nacht van het jaar kost wat kost een kopje kleiner wil maken.

 

Hoewel Carpenter door velen meer gesmaakt wordt wanneer hij een mix maakt van genres, kijk bvb maar naar Escape From New York, leverde hij met Halloween ontegensprekelijk een instant klassieker af. De man is verantwoordelijk voor de creatie van één van de meest mysterieuze en onverwoestbare maniakken die ooit op het witte doek werd losgelaten. De film schittert namelijk door de afwezigheid van enige reden om de drijfveren van Myers uit te leggen (een deel daarvan werd gereserveerd voor de sequel in 1981), het personage van Loomis refereert ook eerder naar een 'leeg vat zonder kennis van goed en kwaad' dan Michael te omschrijven als een mens van vlees en bloed. Net dat karakterloze wordt nog extra kracht bijgezet door het masker dat onze antagonist, later omschreven als The Shape, draagt: wit en zonder expressie.

 

Vraag is of deze originele Halloween na 33 jaar, zeven sequels, een remake en een sequel op die remake nog steeds hoog scoort? Een volmondig 'ja' is het antwoord daarop, al vallen er hier en daar wel kleine kanttekeningen te maken. Zoals eerder vermeld is er nagenoeg geen gore te bespeuren en dat kan bij sommigen wel voor problemen zorgen. Immens hoog ligt het tempo van de film daarenboven niet echt aangezien de actie / moorden zich situeren tijdens de eerste tien en laatste twintig minuten van Halloween. In het resterende, en overgrote, deel maken we kennis met hoofdrolspeelster Laurie en haar twee vriendinnen Annie en Lynda. Gelukkig speelt Jamie Lee Curtis, in haar allereerste rol, onmiddellijk de pannen van het dak en is ze immens geloofwaardig als de maagdelijke babysitter van dienst.

Iets moeilijker had ik het met P.J. Soles (Lynda) aangezien ik ze blijf vereenzelvigen met haar rol als de immer kauwende Norma Watson uit Brian De Palma's Carrie, trouwens de reden waarom Carpenter haar een rol aanbood in zijn film (haar vertolking, niet het kauwen). De stalking en point of view shots van Michael Myers zijn indrukwekkend voor die tijd, al duren ze in mijn ogen af en toe iets te lang. Maar fenomenaal zijn enkele van The Shape's scènes wanneer die bijvoorbeeld vol interesse één van zijn slachtoffers blijft aankijken nadat hij die tegen een muur aan spietste of wanneer hij na een vermeend overlijden plots terug recht veert. Combineer dit alles met de immer indrukwekkende instrumentale soundtrack van Carpenter zelve en je hebt nog steeds een dijk van een film.