Door Maarten Van Passel a.k.a. Darko

Ze leert jagen, vechten en overleven in alle soorten situaties. Op een dag meldt ze haar vader dat ze er klaar voor is. Die haalt een elektronische verklikker boven en vertelt haar dat wanneer ze de schakelaar overhaalt, ene Marissa (Cate Blanchett) haar zal opjagen en proberen te doden. Maar vader en dochter hebben duidelijk een plan om dit te voorkomen. Eric trekt alleen richting Duitsland, Hanna laat zich vrijwillig door de CIA oppakken om zo bij Marissa terecht te komen.

 

Tot zover zit het allemaal wel snor, een mysterieus verhaal dat bijzonder knap in beeld wordt gebracht en begeleid wordt door een al even knappe soundtrack. Maar vanaf dit punt, nog niet eens halverwege de film, wordt het mysterie eigenlijk zo goed als prijs gegeven en maakt het verhaal een serieuse duikvlucht. Logica en vooral spanning vallen zo goed als weg en het wordt uiteindelijk nog een lange rit om uit te zitten. Op gebied van het verhaal dan toch, want qua geluid en beeld blijft het niveau doorheen gans de film hoog met fris camera- en vooral slim montagewerk. Dit is goed te zien in een scène waarin Hanna ontsnapt uit het CIA hoofdkwartier, het knip-en plakwerk is zo snel en clever dat Hanna in staat lijkt te zijn om bijna bovennatuurlijke dingen te doen zonder enige computereffecten te gebruiken. Het is balanceren op het randje van het toelaatbare en dan heb je het gevaar om soms net over het randje te gaan. Dat gebeurd spijtig genoeg ook in enkele scènes. Zo weet Hanna zich onderaan een jeep vast te klampen vanuit een verticale positie in een put in de weg, terwijl de jeep toch flink gas geeft. Een stunt die normaal gezien elk botje in een menselijk lichaam zou moeten verbrijzelen, zelfs bij de Peter Parkers of Clark Kents van deze wereld. Heel knap gefilmd, met een weer snuggere montage, maar zo onrealistisch en uit de maat in een film die tot dan toe eigenlijk werkelijkheidsgetrouw was.


 

De heerlijke score is bijna volledig van de hand van The Chemical Brothers. Duistere technotunes die expliciet voor de bijhorende scènes zijn geschreven en die heel knap in de film verweven zitten. Zo gaat een alarmsignaal over in een alarmwekker en weer verder in de opzwepende muzieknoten van de chemische broeders. Het gaat zelfs zo ver dat wanneer Hanna buiten adem is, haar gehijg perfect in het ritme van de muziek past, of de muziek zelfs ritmisch van start laat komen.

 

Jammer dat het verhaal vrij vroeg ontspoort. Moest de film hetzelfde elan van het eerste halfuur kunnen aanhouden hebben, dan was dit ongetwijfeld één van de toppers van het jaar geweest. Toch een aanrader, al was het maar voor het camera-en montagewerk en de soundtrack!