Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

In de ene hand houdt ze een shotgun vast en aan haar andere hand bengelt de scalp van Victor Crowley. Uit haar mond komen de woorden: “Ik heb hem vermoord!” Paniek ontstaat. Sheriff Fowler slaat haar in de boeien en luistert vol ongeloof naar haar verhaal die de gebeurtenissen van de laatste twee dagen beschrijft. De sheriff wil de zaken verder uitpluizen en trekt met zijn agenten, swat- en forensisch team naar het moeras. Intussen plaatst hij Marybeth in hechtenis. Het nieuws over de dood van Victor Crowley verspreidt zich als een lopend vuurtje en bereikt daardoor al snel Amanda, de ex-vrouw van de sheriff. Zij kent de legende van Crowley door en door en volgens haar kan hij onmogelijk dood zijn. Ze hoopt met de hulp van Marybeth voor eens en altijd komaf te maken met deze kwelduivel.

Hatchet III is de eerste film in deze franchise waarvoor Adam Green niet in de regiestoel ging zitten, die eer ging naar BJ McDonnell. Het concept bleef echter onveranderd waardoor de signatuur van Green duidelijk voelbaar blijft. Niet echt verwonderlijk aangezien Adam zelf het verhaal neerpende voor dit derde deel. Zijn invloed reikte trouwens nog iets verder. Buiten scenarist, nam hij ook de taak van producer op zich en was aanwezig op de set om zijn goeie raad en ervaring door te geven. De vraag reist dan ook snel: was dit wel nodig? Persoonlijk vind ik het een gemiste kans. Green had misschien beter wat meer afstand genomen want een franchise als deze heeft op tijd en stond nood aan vers bloed.

Nu we er toch over begonnen zijn: aan bloedvergieten is er absoluut geen tekort! Al vanaf de openingsscène krijgen we een ware bloeddouche op ons afgevuurd en dit gelukkig niet in 3D! Moest het u nog niet duidelijk zijn: Adam houdt van enige bodycount. Ledematen vliegen in het rond terwijl hoofden, al dan niet ruggengraat incluis, afgerukt worden. Het uitvoeren van brute kills blijft het handelsmerk van Crowley. Toch heb je als kijker nooit een echte connectie met deze killer. Het achtergrondverhaal dat over hem neergezet werd en wordt, is en blijft flinterdun. Nog steeds associeer ik Crowley als een hommage aan Friday the 13th. Een gimmick die gedurende drie films uitgesponnen wordt. Zijn strepen zijn hierdoor nog altijd niet verdiend en hij heeft dan ook zijn plaats nog niet veroverd tussen de Freddy’s en de Jason’s.

Een van de pluspunten van Hatchet III is zonder twijfel opnieuw de vele moorden. Ook een nodige portie humor en zelfrelativering zorgen ervoor dat de film nooit echt verveelt. De vele cameo’s en bekende figuren uit de horrorscène blijven scoren. Daarentegen blijf het eigenlijke verhaal het grootste minpunt. Marybeth moet drie nachten na elkaar het moeras in en dit terwijl ze net ter nauwer dood aan Crowley, en dus haar dood, is ontsnapt. De inhoudelijke toevoeging aan de legende van deze killer kan ik ook niet meteen vernieuwend noemen. Zowel het hoofdverhaal, de ontdekkingstocht in het moeras als het subverhaal rond Marybeth en Amanda neemt je nooit helemaal mee. Eerder een zeker gevoel van gewenning overvalt je.

Waar de films in deze reeks blijvend in slagen is het bezorgen van enig entertainment. Maar met dit deel zal de ‘Hatchet Army’, de fanclub, niet verder uitgebreid worden vrees ik.