Door Guillian Maertens

Hun leven lijkt zijn normale gangetje te gaan, met de daarbij horende ups en downs, tot David op een nacht het levenloze lichaam van zijn vrouw terugvindt in de badkuip. De kleine Emily raakt getraumatiseerd en lijkt zich dag na dag verder af te sluiten van haar vader en de buitenwereld. David besluit dan maar dat het zo niet meer verder kan en ontvlucht samen met zijn dochter prompt de drukke stad, hopend dat een nieuwe en rustigere omgeving het verwerkingsproces in de hand zal werken. Wanneer Emily plots afstand doet van haar pop lijkt het de goeie kant op te gaan, maar wat David niet weet, is dat het vanaf dan alleen maar erger wordt. Het nieuwe denkbeeldige vriendje van Emily, Charlie genaamd, laat het meisje dingen uitvoeren die voor een kind van haar leeftijd fysiek onmogelijk zijn en dat doet de weduwnaar vermoeden dat Charlie helemaal niet zo denkbeeldig is als hij eerst dacht.

Hide and Seek maakt meteen een veelbelovende start en weet de aandacht al snel te grijpen. Beginnen doet de film met een flinke dosis drama die ervoor zorgt dat je als kijker al snel mee gaat in het hele verhaal. Regisseur John Polson maakt de logische keuze om de suspense stap voor stap zorgvuldig op te bouwen, maar spannend wordt het pas echt wanneer de denkbeeldige Charlie zijn intrede doet. Het ene onverklaarbare feit volgt het andere in sneltempo op en de sinistere versie van het kinderlijke spelletje verstoppertje die je voorgeschoteld krijgt, prikkelt een tijd lang de zintuigen. Jammer genoeg voel je de onontkoombare plotwending al van mijlenver aankomen en wanneer wat later onthuld wordt wie de jongen nu echt is, valt het geheel als een slappe pudding in elkaar. Weg spanning, weg aandacht. Het volledige laatste kwartier van de film lijkt een wanhoopspoging van de regisseur om de nochtans interessante verhaallijn met een knal te laten eindigen. De kast met horrorclichés wordt wagenwijd opengezet en dat doet pijn, zeker omdat de prent, vooral in het begin dan, getuigde van een zeker potentieel.

Films met een plotwending slagen er jammer genoeg maar weinig in het publiek te bekoren. Hitchcock was er meester in en ook thrillers als The Sixth Sense en The Village tonen netjes hoe het wél moet, maar een dergelijk niveau evenaart Hide and Seek op geen enkel moment. Ook hoofdrolspeler Robert De Niro weet niet echt te overtuigen. Niet zozeer in zijn rol als psycholoog, maar vooral in die als vader lijkt er het een en ander te onderbreken. Zo is er bijvoorbeeld net iets te weinig chemie tussen De Niro en zijn filmdochter Dakota Fanning, wat het geheel ongetwijfeld naar een hoger niveau had getild. Hoewel de Nederlandse Famke Janssen hier een kleinere rol speelt en bovendien maar in een handvol scènes samen met Fanning te zien is, merk je wel dat er meer binding is tussen hen dan tussen De Niro en het meisje.

Helemaal afgeschreven is de film echter niet. Het verhaal is op momenten zondermeer spannend te noemen en daar ligt het verfrissende camerawerk mee aan de basis. Op de juiste momenten krijg je bijvoorbeeld close-ups te zien van het angstige – of is het angstaanjagende? – gezichtje van Fanning en wanneer je denkt dat Charlie in de buurt is, wordt je vermoeden bevestigd met een goed getimed wide shot van de omgeving. De jonge Dakota zorgt er trouwens met haar koele, stuurse blikken en haar ingetogen, volwassen ogend spel meermaals voor dat een vreemd gevoel je bekruipt en op dat vlak mag de vergelijking met The Sixth Sense dan misschien toch bovengehaald worden. Net als de jonge Haley Joel Osment in de hierboven vermelde film, zet ook de 11-jarige Dakota Fanning een mooie prestatie neer en mag ze terecht als sterkhoudster van deze prent bestempeld worden. Als je houdt van dit soort psychologische thrillers, dan kan Hide and Seek zeker en vast een leuk tussendoortje voor je vormen.

Tof extraatje: op de DVD van Hide & Seek vind je niet één, maar wel vier alternatieve eindes terug. Vernieuwend is het niet, maar het is zeker eens de moeite om ze met elkaar te vergelijken.