Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Wat later zit hij in een Chinees restaurant waar hij een ontmoeting heeft geregeld met journalist Arnie om de gebeurtenissen van de laatste twee jaar uit de doeken te doen. Zo vertelt hij dat zijn boezemvriend John, tijdens een optreden met zijn band, een nieuwe drug had ontdekt die door zijn zwarte kleur toepasselijk Soy Sauce genoemd wordt. Dave krijgt van John een bizar telefoontje, vermoedt dat hij een serieuze bad trip heeft en snelt hem ter hulp. Wat later wordt hij per ongeluk zelf geïnjecteerd met het goedje en gebeuren er vreemde dingen. De drug laat namelijk toe om in de tijd te reizen en in andere dimensies te vertoeven. Echter kom je er soms niet ongeschonden uit en kunnen er ook entiteiten uit die andere dimensies in onze wereld terecht komen. John blijkt hier super enthousiast over te zijn en ontpopt zich tot een gewillige bestrijder der paranormale zaken, terwijl Dave daar toch niet gek veel zin in lijkt te hebben.

Er werd reikhalzend uitgekeken naar deze John Dies at the End door liefhebbers van de fantastic cinema omdat niemand minder dan Don Coscarelli er het scenario en de regie van zou verzorgen. Zijn vorige, het geweldige Bubba Ho-Tep, was dan ook al tien jaar oud toen zijn nieuwste film in 2012 op het Sundance festival werd geprojecteerd al duurde het nog tot 2013 vooraleer er een officiële release kwam. Dat de geruchtenmolen al vanaf 2010 volop aan het draaien was, maakte het verlangen natuurlijk nog groter. Coscarelli, die de Phantasm-reeks op zijn palmares heeft staan en door zijn onvermoeibaar enthousiasme tijdens het maken van die vier films van mij eeuwige krediet krijgt, kocht in 2007 de rechten op de roman van David Wong met dezelfde titel. Het is niet moeilijk te verklaren waarom hij zo enthousiast was na het lezen van het boek aangezien die veel gelijkenissen heeft met het narratief van zijn vorige flms, vooral dan de hierboven aangehaalde titels. Coscarelli houdt ervan iets absurds te plaatsen in een bijzonder realistische en dagdagelijkse setting. In Phantasm bleek een mortuarium de dekmantel van The Tall Man terwijl Bubba Ho-Tep zich afspeelde in een rusthuis waar Elvis en (een zwarte) JFK verbleven. Kon hij deze formule ook op geslaagde manier implementeren in een script gebaseerd op een bestaande roman?

Het antwoord daarop is: niet echt. John Dies at the End heeft zeker zijn momenten, maar voelt over het algemeen bijzonder rommelig aan. Als eerste vond ik de prestatie van hoofdrolspeler Chase Williamson (Dave - in zijn allereerste langspeler) niet echt geslaagd. Vooral tijdens de eerste 40 minuten lijkt hij ongeïnteresseerd en met bijzonder vlakke emoties rond te lopen en dat helpt niet om enige voeling te creëren. Blijkbaar is dit personage in het boek ook wat gesloten, maar dat werkt niet goed op het witte doek. Al zeker niet wanneer beste vriend John (Rob Mayes) een hyperactieve lachebek is en het contrast daardoor des te groter wordt. Paul Giamatti (Arnie) heeft daarentegen best een leuke bijrol en de cameo van Angus Scrimm (The Tall Man - Phantasm) als priester vond ik geniaal.

Verder slaagt Coscarelli er niet echt in om de aandacht van de kijker vast te grijpen en dat zo te houden. Williamson's prestatie is daar natuurlijk een reden van, maar het is best opmerkelijk hoe er in de ganse speelduur toch wel vaak geschipperd wordt tussen enerzijds sterkere scènes en anderzijds (weliswaar kortere) segmenten die op het randje van verveling balanceren. Bovendien valt het op dat de meer geslaagde stukjes gepaard gaan met leuke praktische effecten die op hun beurt afgewisseld worden met foeilelijke green screen en/of CGI momenten. Net zoals in nagenoeg al zijn vorige films, zijn ook in John Dies at the End continuïteitsfoutjes op te merken. Op de een of andere manier kon je die vroeger makkelijk(er) met de mantel der liefde toedekken, wat hier jammer genoeg niet meer lukt. De meest onvergefelijke is die in het begin wanneer we duidelijk zien hoe Dave een spuit, met daarin de Soy Sauce, zien afdekken en in zijn broekzak stopt. Een paar minuten later wordt hij tijdens het autorijden plots geïnjecteerd en is er van het dopje niets meer te zien. Rommelig dus.

Bizar ook hoe hij omspringt met hond Bark Lee. Die tekent voor enkele leuke momenten in de film, lijkt met momenten 'vergeten', maar wordt wel af en toe ingeschakeld als deus ex machina om het verhaal voort te stuwen. Meest bizarre aan dat feit is dat ik het om de een of andere manier niet verschrikkelijk storend vond. Zeg van Coscarelli wat je wil, onderhoudend is een term die je gerust op al zijn films mag kleven. De score die ik John Dies at the End toeken lijkt misschien niet hoog, maar toch is deze het bekijken waard. Er bestaat alleszins geen betere film om een filmmarathon met enkel Coscarelli's werk mee te starten.