Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

De film kent een ander begin als zijn bijna 30-jaar oudere voorganger. We zien hoe een klein stadje opgeschud wordt door een reeks van brutale moorden. Periode van deze moorden: Kerstmis. De killer: Kerstman. De politie staat zo goed als machteloos. Net die avond is er de jaarlijkse kerstparade waarbij de straten overspoeld worden met feestgangers. Onder hen zijn honderden verkleed als Kerstman. Hoe moet je als handhavers van de wet een enkele psychopaat vinden tussen honderden dubbelgangers? Daarenboven lijkt de Kerstman vastbesloten om al wie niet braaf geweest is te straffen voor zijn zonden. Maar blijkbaar zijn er wel heel weinig mensen braaf geweest dit jaar!

Zoals je merkt zit het verhaal totaal anders in elkaar en is die hier eerder van ondergeschikt belang. Vanaf de eerste minuten dat je dit schijfje in je spelers stopt, maak je kennis met de brutaliteit van de Kerstman. Regisseur Miller en scenarist Jaysin Rotwell verliezen niet veel tijd aan karakterontwikkelingen want Silent Night moet uitblinken in de moordpartijen en is een slasherfilm tout court! Zoals het beaamt anno 2012 houdt men een strak tempo aan, wat zorgt voor een geweldige body count, en moet dit bij het publiek zorgen voor het nodige gejuich. Het arsenaal aan wapens om de moorden te plegen beperkt zich ook niet tot één iets. Santa beschikt over een heuse variatie aan dodelijke items gaande van een simpele bijl tot een oververhitte hakselaar.

Als we dan toch beide films naast elkaar plaatsen, dan zijn er slechts weinig raakpunten terug te vinden. Er zijn wel de verplichte stukken die in deze nieuwe versie herhaald worden. De conversatie tussen grootvader en zijn kleinkind wordt ons letterlijk door de strot geramd al boet deze wel degelijk in ten opzichte van het origineel. Er zijn verschillende oorzaken wat de film zijn geloofwaardigheid doet verliezen. Zo is de leeftijd van het kleinkind verschillend als bij het origineel. Men heeft er hier voor gekozen een ouder kind te gebruiken, maar dat werkt gewoonweg niet. Misschien geen geloofwaardigheid, maar zeker wel respect voor de originele film. Je kan duidelijk zien hoe Steven. C. Miller het oudere materiaal met respect behandeld heeft.

Wat duidelijk is, is dat deze opfrisbeurt tot doel had een ander publiek aan te spreken. Zo werd er gekozen voor een compleet andere invalshoek. Hier hebben we maar liefst drie Kerstmannen die in het profiel passen van de psychopaat. Silent Night is meer een slasher die zich richt op puur bloedvergieten, met af en toe een counter door een streepje humor en enkele gepeperde uitspraken. De cast werd goed gekozen. Jaime King en Malcolm McDowell zijn goed op dreef. De casting van Donal Logue als de sarcastische Kerstman blijkt bovendien een heel grote meerwaarde te zijn! Hij begint me meer en meer te charmeren, onder meer met zijn verschijning in de cast van de serie Sons of Anarchy.

Op de Blu-ray versie kan ik weinig aanmerken. Net zoals Chained is het ongelooflijk hoe Anchor Bay er telkens in slaagt om een low-budget film feilloos over te zetten naar deze vereiste en fijne kwaliteit. Het kleurenpalet dat men gebruikt, past volledig in het kerstthema van de film. Ook het camerawerk en de cinematografie is van een hoog niveau. Steven C. Miller maakt met Silent Night daardoor enige naam en faam in de horrorscène.

Het is wel jammer om te zien hoe men naar het einde toe enige compromissen heeft gesloten. Dit kon me niet volledig bekoren want het geheel kreeg hierdoor even een te hoog Hollywood-gehalte. Was dit het einde dat men voor ogen had? Begrijp me echter niet verkeerd: Silent Night is wel degelijk een leuke slasher geworden, die voor mij op dezelfde hoogte gezet mag worden als Adam Green’s Hatchet!

Miller’s volgende werk is er dan ook eentje die ik graag wil zien. Hopelijk verrast hij me met Under the Bed opnieuw door zijn vakmanschap want hij staat hoog genoteerd in mijn lijst van in de gaten te houden upcoming talenten!