Door E. Frog

Het staat me voor dat dit nu net datgene was dat de makers voor ogen hadden. Ze wilden ons nog een laatste stijlvolle glimp geven van de jaren ’80 hero, voordat het doek voorgoed viel. (en met eighties held hier doelend op type onkwetsbaar, onvermoeibaar en altijd klaar voor een flauwe catchphrase) We zaten immers in een decennium dat nieuwe, meer menselijke actiehelden produceerde met minstens evenveel of meer problemen en complexen dan de bad guys die ze bestreden. 

 

De film neemt zichzelf helemaal niet serieus en dat werkt duidelijk in zijn voordeel. Allerlei inside jokes passeren de revue en iedereen is duidelijk in zijn nopjes om mee te werken aan dit prettig gestoorde requiem. Zo ver is de opzet geslaagd, maar dan beginnen de schoenen danig te knellen. Het kick-ass actiespektakel dat ons is beloofd is in realiteit maar wat gebakken lucht. In plaats van te gaan voor een waardig afscheid vol, weliswaar over-the-top effecten en  stunts, is er niets waarvan de adrenaline gaat stromen. Nochtans is regisseur McTiernan voldoende bekwaam om dit soort cinema te hanteren(zie Predator, Die Hard) Neem daarbij het ondermaats verhaal, een script dat nooit echt voluit durft gaan, heel doorzichtige CGI effecten en het komt natuurlijk nooit meer goed. 

Toch nog positief: zoals ik al zei de luchtige toon van de film(Maria Schriver met Arnold zien kibbelen is best wel grappig) en enkele leuke personages, met in het bijzonder bad guy Benedict (gespeeld door Charles Dance). 

 

Al bij al is LAH geen totale flop, maar ook zeker niet het summum van een eens zo geweldig explosief genre.