Door Maarten Melon a.k.a. Draven

De man wordt volledig genegeerd in de nachtclubs waar hij mag optreden al komt dat deels door zijn laag zelfbeeld. Daar komt verandering in wanneer hij een nieuwe gave in zichzelf ontdekt en de kaarttrucs combineert met buikspreken. Zijn dialogen met de vuilgebekte houten pop Fats plaatsen hem in de spotlight en plots gaat alles immens snel. Een manager laat niet lang op zich wachten en die slaagt er op korte tijd zelfs in een televisienetwerk te overtuigen om Corky een pilootaflevering te laten opnemen. Daar gaan weliswaar allerlei verplichtingen mee gemoeid waaronder een psychologisch onderzoek waarna de buikspreker tilt slaat en vlucht. Hij neemt onderdak in de Catskills, een resort dat in handen is van zijn oude vlam Peggy Ann (Ann-Margret) en haar man Duke. Tijdens de afwezigheid van haar echtgenoot worden een paar dingen snel duidelijk: dat beiden een relatie met elkaar wel zien zitten en dat Fats ook in het dagelijkse leven een grote invloed heeft op Corky. Wanneer manager Ben Greene (Burgess Meredith) plots aan zijn deur opduikt en hem daar mee confronteert, neemt de pop echter de bovenhand.

Het horrorgenre is niet altijd even moeilijk te snappen. Als ik heel vluchtig een kleine opsomming maak, kunnen we dit filmgenre meestal indelen in twee categorieën met als eerste de werkelijke monsters zoals vampieren, demonen, trollen, weerwolven,... Daar tegenover staan de films waarin het monster-within-syndrome uitgespeeld wordt en het buikspreker subgenre leent zich daar uitstekend toe. Het gegeven bezorgt me altijd kippenvel omdat ik het continu associeer met een ander subgenre, namelijk dat van de clowns. Door hun make-up creëren die een personage dat daarom niet altijd vanzelfsprekend strookt met hun eigen persoonlijkheid en bij buiksprekers is het mogelijk die verborgen zelve te uiten in hun houten metgezel. Laat ik het zo zeggen, ik vind ze persoonlijk mentaal niet de meest stabiele personen en net dat wordt steeds handig naar voren gebracht in horrorfilms over ventriloquisten.

Een talentvolle cast en crew staat niet altijd garant voor een geslaagde film, maar laat ik er maar meteen voor uitkomen en zeggen dat ik immens genoten heb van deze Magic. Met een regisseur als Richard Attenborough (A Bridge Too Far, Ghandi) en scenarist William Goldman (Misery, The Princess Bride), die zijn eigen boek onder handen nam, heb je al onmiddellijk twee kleppers achter de schermen. Vul dat rijtje aan met namen als Anthony Hopkins, Ann-Margret en Burgess Meredith wat als gevolg heeft dat mijn mond tijdens het nalezen van deze laatste twee zinnen terug open viel. Hopkins speelt een uitmuntende Corky die zijn diep verborgen gespleten persoonlijkheid via Fats eindelijk van een uitlaatklep voorziet en wordt op superbe wijze bijgestaan door Meredith als diens manager. Kippenvelmomenten zijn er genoeg waaronder de telepathische kaarttruc tussen Corky en Peggy Ann en de waarlijk uitmuntende scène met Hopkins en Meredith waarin deze laatste als test vraagt om Fats vijf minuten niet te laten spreken. Enkel en alleen omwille van dat stukje in de film beveel ik iedereen deze Magic warm aan!

Laat ik ook maar even een volledige alinea aan Fats zelf weiden aangezien die speciaal voor deze film ontworpen werd als evenbeeld van Hopkins. De relatie tussen beiden bleek evenwel niet liefdevol te zijn want toen de acteur de pop mee naar huis nam om te oefenen, kreeg de buikspreker die verbonden was aan de film midden in de nacht telefoon om Fats onmiddellijk te komen halen. Hopkins werd immers zo verschrikkelijk nerveus van de houten aanwezigheid dat regisseur Attenborough hem persoonlijk moest gaan kalmeren. De pop speelt trouwens letterlijk de hoofdrol in de eerste officiële trailer van de film die, na vele klachten van ouders die claimden dat hun kinderen er nachtmerries van kregen, vervangen moest worden! Oordeel vooral zelf.

Waar de film tevens in schittert zijn die paranoïde-makende momenten wanneer je als kijker plots een teken van leven meent op te merken in Fats. Zag ik die nu net niet knipogen? Keek die daarnet niet een heel klein beetje meer naar rechts of links? Goed gezien van Attenborough om zo nog een extra, hoe subtiel dan ook, en beangstigende dimensie aan de film toe te voegen. Regisseur Sandor Stern maakte trouwens tien jaar later op de set van het eveneens overtuigende, hoewel soms ondergewaardeerde, Pin (A Plastic Nightmare) gebruik van diezelfde handelingen om voor een huiveringwekkende ondertoon te zorgen. Bijna vergat ik nog even te melden dat Magic een fantastische soundtrack heeft die verzorgd werd door niemand anders dan de legendarische Jerry Goldsmith. Hij gaf Fats een soort van bizar deuntje op een mondharmonica mee dat zo in disharmonie is met de rest waardoor zijn persoonlijkheid ook op die manier een eigen accent krijgt. Kortom, deze door velen vergeten of onbekende film verdient zeker en vast zijn plaatsje in Cult's Playground en voor wie de rekensom Attenborough + Goldman + Goldsmith + Hopkins + Meredith nog niet indrukwekkend genoeg zou vinden: volgens mij knipoogt Fats wel degelijk uit zichzelf.