Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Zijn moeder heeft een ziekelijke obsessie als het hygiëne betreft waardoor alle sofa’s in huis afgeschermd worden door middel van een plastic hoes. Die lijn trekt ze door naar haar kinderen toe, want wanneer Leon het eens waagt met zijn schoenen het huis te betreden, is ze ziedend van woede. Ook van zijn vader Dr. Linden, een gerenommeerd huisarts, moet hij niet veel meer verwachten. De man is bijzonder afstandelijk en corrigeert ieder foutief antwoord of gedraging met autoritaire hand. De combinatie van beide ouders zorgt ervoor dat Leon een in zichzelf gekeerde jongen wordt, wat hem dan weer uitermate vatbaar maakt voor pesterijen. Anders vergaat het zijn jonger zusje Ursula die, weliswaar in beperkte mate, een vorm van affectie mag ervaren en qua karakter sowieso een stuk extraverter voor de dag komt.

De enige noemenswaardige vriend van Leon is Pin, een mannequin in de praktijk van zijn vader die dient als studiemateriaal voor het menselijk lichaam. Pin wordt van een stem voorzien door de buiksprekerkwaliteiten van de goeie dokter en dient om alle, in zijn optiek, belangrijke levenslessen aan zijn kinderen door te geven. Hoewel Ursula al snel door heeft dat de pop natuurlijk niet echt kan spreken, is Leon er van overtuigd dat Pin over een eigen identiteit beschikt en zoekt hij hem op zo vaak hij kan. Psychologisch gaat het met de jongen van kwaad naar erger wanneer hij, onbewust, zelf het ventriloquisme begint te hanteren om zo ellenlange conversaties met zijn vriend te kunnen voeren. Wanneer beide ouders tijdens hun tienerjaren op tragische wijze om het leven komen, besluit hij Pin zelfs in huis te nemen en van een gezicht en kledij te voorzien. Ursula, goed beseffend dat Leon lijdt aan een mentale aandoening, tolereert zijn gedrag zo goed als ze kan, hij doet er immers geen vlieg kwaad mee. Dat verandert echter wanneer haar broer stilletjes aan zijn eigen identiteit begint te verliezen en enkel nog luistert naar de raad van zijn enige vriend. Zo brengt hij hun tante en voogd om het leven waarna Leon aan het hoofd komt te staan, klaar om iedere ‘indringer’ van eenzelfde lot te voorzien.

Pin is een Canadese horrorfilm uit 1988 en had, op dat moment, geen schijn van kans om opgemerkt te worden. De jaren ’80 werden namelijk gedomineerd door slasherhelden als Freddy Krueger, Michael Myers en Jason Voorhees waardoor er voor een psychologische horrorfilm geen enkele plaats was. Jammer, aangezien het de bedoeling was de film een grote bioscooprelease te gunnen, werd Pin door distributeurs wereldwijd onmiddellijk richting videotheek verwezen waar die een stille dood stierf. Gelukkig komt kwaliteit door de jaren heen bovendrijven en werd de film in menig horrorhart gesloten. In de Benelux hebben we daar niemand minder dan Jan Doense voor te danken die gebruik maakte van zijn label Mr. Horror Presents om deze titel van een DVD-release te voorzien.

Scenarist en regisseur van dienst is Sandor Stern wiens naam geen belletje zal doen rinkelen en dat is ook niet erg. De man heeft niet veel noemenswaardige zaken op zijn conto staan al schreef hij wel het script voor The Amityville Horror (1979) en regisseerde hij een latere TV-sequel daarvan, Amityville: The Evil Escapes (1989). Dan verdient auteur Andrew Neiderman, op wiens roman deze film gebaseerd is, misschien wat meer krediet aangezien hij ook het boek schreef waar later The Devil’s Advocate (1997) uit voortvloeide. Dit enkel om aan te tonen dat het bronmateriaal zeker niet slecht is, Pin doet trouwens voor mij persoonlijk de film met het duo Reeves-Pacino verbleken.

Wat de film zo goed maakt is het diepe psychologische thema dat doorheen de ganse runtime verweven zit en perfect belichaamt wordt door acteur David Hewlett (Cube, Stargate SG-1, Splice) in de rol van Leon. Hewlett is immens geloofwaardig als getroebleerde tiener en volwassene die stilletjes aan evolueert naar een soort van omhulsel dat geleid wordt door een pop. Nergens in de film wordt er trouwens gehint dat Pin misschien toch wel in leven zou kunnen zijn, daarom is het net zo indrukwekkend hoe het tandem Stern-Hewlett erin slaagt het publiek te doen vereenzelvigen met het gedrag van Leon. Een pluim bovendien voor Terry O’Quinn en Cyndy (later Cynthia) Preston, respectievelijk de vader en zus, die eveneens op een zeer hoog niveau staan te acteren. De angst, onrust en nervositeit die die laatste weet te etaleren wanneer ze een jongen leert kennen en onvermijdelijk moet voorstellen aan haar broer, en dus ook de pop, speelt ze voortreffelijk.

Wat echter voor velen een onoverkomelijk probleem zal zijn, is dat Pin gekenmerkt wordt door een bijzonder laag tempo dat nog eens versterkt lijkt te worden door de immens afstandelijke manier van filmen. Dat is dan ook het grootste minpunt van de film hoewel zeker niet storend en zelfs niet geheel onverwacht aangezien regisseur Stern nagenoeg uitsluitend actief is geweest voor televisie waar vroeger een nogal statische manier van filmen gemeengoed was. Het ontbreken van beweging legt weliswaar de focus op de treffend aangeklede sets en draagt bij tot de creepy atmosfeer, maar als kijker moet je wel energie durven investeren in de personages die het beste van zichzelf staan te geven. Kan je dat niet, en zo zijn er jammer genoeg veel, dan zal Pin de stempel ‘saai’ meekrijgen, een term die deze titel geenszins past.

Hoewel niet perfect, verdient Pin het top op de dag van vandaag om door nog meer mensen ontdekt te worden. Ben je op zoek naar een psychologische horrorfilm dat van de eerste tot de laatste frame een vreemde sfeer bezit - wat een verontrustend einde! - zoek dan vooral niet verder.