De laatste tijd ben ik met zo veel bocht rond de oren geslagen dat ik me nauwelijks kon herinneren wat er nu weer zo speciaal was aan de Franse horror renaissance. Frontières, Sheitan, Humains, enz, hadden allemaal wel hun verdienste(een leuke kill, een plezant personage, of een lekkere blote tiet), maar waren het echt goeie films? Bijlange niet. Ze liepen ook niet bepaald over van originaliteit maar daar had ik niet zo’n probleem mee, meesterlijke verhalen zijn nu eenmaal dun gezaaid in het genre. Wat ik mis in deze films is een koud hart en zwarte ziel. In dit soort extremere horror moet je immers een naamloos duister beest hebben dat tijdens de film zijn klauwen rond je tikker zet en achteraf pas loslaat. Liefst dagen nadien.  

 

De levende doden hebben de aarde overgenomen en het laatste restant van het menselijk ras leeft in een grote ommuurde metropool. Veilig zijn ze daar geenszins, want de zombies zijn begonnen met evolueren en marcheren langzaam maar zeker naar de stad. 

 

Juwelendief José en zijn trawanten plegen in Madrid, vermomd als straatartiesten, een grote overval. 

 

Agente Rachel Heggie is nog maar net vertrokken voor haar eerste nachtdienst op het kleine politiekantoor in een dorpje in Ierland, wanneer ze de de jonge Caesar arresteert. 

 

De kunstwereld wordt opgeschrikt door een moordenaar die ‘The Artist’ wordt genoemd. Hij ontvoert mensen in het milieu en takelt ze zo toe tot ze in zijn ogen een kunstwerk voorstellen. Detectives David Bell en Dane deSantos worden ingezet om deze psychopaat te ontmaskeren. David rekent echter ook nog op iemand anders om hen meer informatie te geven: privé-detective Claire Jones. Zij kan een belangrijke tip geven om deze over deze maniak. Maar net dan komt zijn partner Dane te laat op de afspraak, met gevolg dat David het loodje om wordt gelegd. Dane wordt overmand door een schuldgevoel en is dan ook vastbesloten om de rekening te vereffenen. Daar moet hij heel diep voor gaan en tot het besef komen wat je niet over moet hebben om echte kunst te creëren.

 

Thuisverpleegster in spe Lucie wacht in een bushokje op mevrouw Wilson bij wie ze stage zal lopen.

 

Sara en Julia, tweelingzussen, hebben beiden met een erfelijke oogziekte te kampen. De ziekte van Sara zit echter al in een vergevorderd stadium. Haar zichtvermogen is verminderd tot het onderscheiden van slechts wat schimmen. De ziekte weegt zwaar op de relatie van de zussen en het contact tussen hen wordt minder en minder. Na 6 maanden van stilte tussen de 2 zien we zien Sara alleen en verward in haar huis ronddwalen. Het lijkt net alsof ze opgejaagd wordt door iets of iemand. Een gevoel heeft zich van haar meester gemaakt dat haar dwingt naar de kelder af te dalen. Daar vindt ze in het midden van de kamer een touw aan het plafond met daaronder een stoel. In de trance waarin ze zich bevindt, wordt ze gedwongen om haar van kant te maken. Op datzelfde moment gaat er op een andere plaats een schok door Julia die haar tot op de knieën dwingt.

 

Cartoonschrijver Millard Mudd heeft de bodem van zijn bestaan bereikt. Hij zuipt, worstelt al 2 jaar met writers block en heeft geen sociaal contact meer buiten de occasionele ontmoeting met zijn agent. De combinatie van eenzaamheid, frustratie en booze maakt hem stilletjes gek, en hij speelt dag in dag uit de gekste scenario’s af in zijn hoofd. Wanneer zijn agent hem ten slotte dumpt, gaat het zo ver dat realiteit en fantasie versmelten tot 1 geheel. Dan rijdt hij op een dag een straathond aan, en verandert zijn leven voorgoed.

 

2013. Een geheimzinnig virus verspreidt zich over de hele wereld en houdt alle mensen gegijzeld.

 

Mits goed gebracht is er niks geiniger dan een filmsubcultuur op de hak te nemen. Zo hebben we al dikwijls tranen gelachen met Lord of the Rings parodieën, Star Wars spoofs en Trekkies(toch echt wel de kneusjes van de geekcultuur)

 

Hoewel regisseur Craig Viveiros ons met The Liability een middelmatige film presenteert, is die toch in staat ons anderhalf uur aan entertainment te bezorgen.

 

 Marko is regisseur van reclamefilmpjes, een job die hem allerminst voldoening geeft. Hij heeft namelijk het bloedend hart van een kunstenaar en wil met iets uniek de wereld met verstomming doen slaan. Beseffend dat hij een zekere muze nodig heeft breekt hij met zijn oude leven en stort zich als het ware op het onbekende. Zo komt hij in contact met een pornoregisseur die hem een baan als cameraman aanbied. Nieuwsgierig naar deze groezelige zijde van cinema neemt hij de job aan en leert een aantal vreemde figuren kennen alsook de minder mooie kant van het wereldje. Marko beseft al snel dat dit creatief een doodlopend straatje is en neemt de benen, samen met enkele van de acteurs. Toch heeft deze zijsprong hem op ideeën gebracht en begint hij met het bonte groepje aan een roadtrip waarbij ze het Servische platteland kennis laten maken met een speciaal soort theater: pornocabaret! 

 

The Lost Coast Tapes is er opnieuw eentje uit het found-footage gegeven.

 

Brent Mitchell is een jonge man die kampt met een zware depressie en heil zoekt in drugs en hard metal. De combinatie van deze twee brengt hem in een roes waarbij zelfpijniging de enige uitweg lijkt. Maar waarom die drang naar zelfdestructie? Daarvoor moeten we een kleine zes maand terug in de tijd gaan. Toen veranderde een vreselijk auto-ongeluk zijn best tevreden leventje. Bestuurder van de wagen was Brent zelf, de passagier: zijn vader. Brent verloor tijdens een manoever de controle over zijn wagen en de auto belandde tegen een boom. Hierbij vond zijn vader de dood. Dit ongeluk heeft hem gevormd tot de persoon die hij nu is. Toch is er een klein lichtpuntje: zijn vriendin Holly. Zij lijkt zijn enige reden om nog verder te leven, al kan er niet ontkend worden dat hun relatie zwaar te lijden heeft.