The Miracle of Life (2013)Afgelopen zomer kreeg ik tijdens mijn vakantie een leuke email.
Hellraiser (1987)Frank Cotton is een man op zoek naar het ultieme genot.
The Texas Chain Saw Massacre (1974)Sally en haar invalide broer Franklin willen de vakantie doorbrengen in het verlaten huisje van hun grootouders.
Candyman (1992)Laatstejaarsstudente Helen Lyle maakt samen met haar vriendin Bernadette een thesis over stadslegendes.
A Nightmare on Elm Street (1984)Vier tieners hebben allen afschuwelijke nachtmerries waarin dezelfde figuur centraal staat.
03/09/2014
The Borderlands (2013)
Elliot Goldner
Gordon Kennedy, Robin Hill, Aidan McArdle, Patrick Godfrey,...
Zie meer details
Zie meer details
Nadat vreemde zaken gebeuren tijdens een doop, haalt priester Crellick specialisten uit het Vaticaan naar zijn afgelegen kerk in Engeland.
Voor technieker Gray is het zijn eerste missie en, wanneer hij de videobeelden ziet waarin verschillende objecten uit zichzelf lijken te bewegen, is hij door het dolle heen. Dat enthousiasme wordt onmiddellijk getemperd door de sceptische Deacon die al jaren het ene zogezegde mirakel na het andere onderzoekt. Zijn overtuiging dat alles in scène werd gezet wordt gedeeld door hun verantwoordelijke, pater Mark Amidon, die het tweetal later dan verwacht vervoegt.
Gewapend met state-of-the-art equipment in de vorm van headsets met camera en een overvloed aan ander video- en audio opnamemateriaal, registreren ze alle stappen van hun onderzoek. Naarmate de tijd verstrijkt, worden er effectief enkele bizarre feiten opgemerkt waar niet echt een sluitende verklaring voor te vinden valt. Deacon begint stilletjes aan te twijfelen, maar dat wordt door Mark niet in dank afgenomen. Wanneer hij er ’s nachts, in een dronken bui, alleen op uit trekt en opnieuw getuige is van iets onverklaarbaar, is voor hem de maat vol en roept hij de hulp in van zijn eigen mentor.
The Borderlands hoort thuis in het found footage genre. Dit zal bij velen onder jullie al voldoende zijn om de ogen te laten rollen en deze review voor bekeken te houden, handenvol titels horen inderdaad thuis op een of ander stort, maar deze film bevat toch voldoende positieve punten om een kijkbeurt te garanderen. Tijdens diens première op het FrightFest film festival vorig jaar werd The Borderlands zelfs goed onthaald.
Het absolute pluspunt is de chemistry die je voelt tussen acteurs Robin Hill (Gray) en Gordon Kennedy (Deacon). Hun dialogen werden bijzonder geloofwaardig neergeschreven en blijven van begin tot eind boeiend om te volgen. De evolutie die vooral Deacon meemaakt, komt hier treffend tot uiting. Tijdens de eerste helft van de film probeert hij Gray in te doen zien dat zijn ervaring leert dat er voor nagenoeg alles een logische verklaring bestaat. Later wordt die overtuiging tot wankelen gebracht wanneer geluiden niet te traceren vallen en hun opdrachtgever de grootst mogelijke Christelijke zonde begaat: Crellick pleegt zelfmoord. Het spel tussen beiden is afwisselend ernstig, enthousiast, komisch en frustrerend. De band die tussen hen gekweekt wordt werkt wonderwel en resulteert in twee volbloed personages die je als kijker graag volgt.
Dat kan weliswaar niet gezegd worden over Aidan McArdle (Mark) die nogal houterig staat te acteren en wiens personage bijzonder vlak aanvoelt. Gelukkig is zijn screentime eerder beperkt te noemen. Een groter minpunt is dat, hoewel de premisse zeker niet slecht is, hang alle ruimtes vol camera’s en sowieso zal je tot een of andere conclusie komen, hier door regisseur Elliot Goldner niet altijd even correct mee werd omgesprongen. Net omdat je met zoveel diverse standpunten werkt, lijkt het logisch dat je iedere gebeurtenis van op de eerste rij zal aanschouwen. Dat is het geval niet. Natuurlijk niet, want het is onmogelijk spanning en vooral twijfel op te bouwen als je alles gewoon van A tot Z kan volgen. Anderzijds is het ook volstrekt normaal dat je als kijker fronst wanneer er buiten iets te zien is en er niet onmiddellijk gekozen wordt te switchen naar de headset van het personage dat effectief bij het raam staat.
Bovendien is het jammer dat het laatste half uur van de film nogal geforceerd wordt ingeleid. De handelingen van Deacon tot dat punt toe, rekening houdend met het trauma dat hij met zich mee draagt, stroken met het feit dat hij plots besluit moederziel alleen de kerk binnen te stappen. Wanneer hij op dat moment dan ook nog een nieuwe ruimte ontdekt valt dat wat moeilijk te verkroppen, blijkbaar gaat het team dan toch niet zo grondig te werk. Hoewel er nog wel wat foutjes betreffende het scenario aan te halen zijn, maakt de climax veel goed. De introductie van priester Calvino, die Deacon alles leerde, drijft het tempo van The Borderlands op en wanneer tijdens het laatste kwartier de nauwste ruimtes onderzocht worden, neemt de spanning absoluut de bovenhand wat zorgt voor een claustrofobisch en bevredigend slot.
The Borderlands is misschien geen echt solide titel, maar weet zonder full-on scares wel een intrigerende verhaallijn neer te zetten die boeit tot op het einde.
(Distributeur: A-Film Benelux)
Gewapend met state-of-the-art equipment in de vorm van headsets met camera en een overvloed aan ander video- en audio opnamemateriaal, registreren ze alle stappen van hun onderzoek. Naarmate de tijd verstrijkt, worden er effectief enkele bizarre feiten opgemerkt waar niet echt een sluitende verklaring voor te vinden valt. Deacon begint stilletjes aan te twijfelen, maar dat wordt door Mark niet in dank afgenomen. Wanneer hij er ’s nachts, in een dronken bui, alleen op uit trekt en opnieuw getuige is van iets onverklaarbaar, is voor hem de maat vol en roept hij de hulp in van zijn eigen mentor.
The Borderlands hoort thuis in het found footage genre. Dit zal bij velen onder jullie al voldoende zijn om de ogen te laten rollen en deze review voor bekeken te houden, handenvol titels horen inderdaad thuis op een of ander stort, maar deze film bevat toch voldoende positieve punten om een kijkbeurt te garanderen. Tijdens diens première op het FrightFest film festival vorig jaar werd The Borderlands zelfs goed onthaald.
Het absolute pluspunt is de chemistry die je voelt tussen acteurs Robin Hill (Gray) en Gordon Kennedy (Deacon). Hun dialogen werden bijzonder geloofwaardig neergeschreven en blijven van begin tot eind boeiend om te volgen. De evolutie die vooral Deacon meemaakt, komt hier treffend tot uiting. Tijdens de eerste helft van de film probeert hij Gray in te doen zien dat zijn ervaring leert dat er voor nagenoeg alles een logische verklaring bestaat. Later wordt die overtuiging tot wankelen gebracht wanneer geluiden niet te traceren vallen en hun opdrachtgever de grootst mogelijke Christelijke zonde begaat: Crellick pleegt zelfmoord. Het spel tussen beiden is afwisselend ernstig, enthousiast, komisch en frustrerend. De band die tussen hen gekweekt wordt werkt wonderwel en resulteert in twee volbloed personages die je als kijker graag volgt.
Dat kan weliswaar niet gezegd worden over Aidan McArdle (Mark) die nogal houterig staat te acteren en wiens personage bijzonder vlak aanvoelt. Gelukkig is zijn screentime eerder beperkt te noemen. Een groter minpunt is dat, hoewel de premisse zeker niet slecht is, hang alle ruimtes vol camera’s en sowieso zal je tot een of andere conclusie komen, hier door regisseur Elliot Goldner niet altijd even correct mee werd omgesprongen. Net omdat je met zoveel diverse standpunten werkt, lijkt het logisch dat je iedere gebeurtenis van op de eerste rij zal aanschouwen. Dat is het geval niet. Natuurlijk niet, want het is onmogelijk spanning en vooral twijfel op te bouwen als je alles gewoon van A tot Z kan volgen. Anderzijds is het ook volstrekt normaal dat je als kijker fronst wanneer er buiten iets te zien is en er niet onmiddellijk gekozen wordt te switchen naar de headset van het personage dat effectief bij het raam staat.
Bovendien is het jammer dat het laatste half uur van de film nogal geforceerd wordt ingeleid. De handelingen van Deacon tot dat punt toe, rekening houdend met het trauma dat hij met zich mee draagt, stroken met het feit dat hij plots besluit moederziel alleen de kerk binnen te stappen. Wanneer hij op dat moment dan ook nog een nieuwe ruimte ontdekt valt dat wat moeilijk te verkroppen, blijkbaar gaat het team dan toch niet zo grondig te werk. Hoewel er nog wel wat foutjes betreffende het scenario aan te halen zijn, maakt de climax veel goed. De introductie van priester Calvino, die Deacon alles leerde, drijft het tempo van The Borderlands op en wanneer tijdens het laatste kwartier de nauwste ruimtes onderzocht worden, neemt de spanning absoluut de bovenhand wat zorgt voor een claustrofobisch en bevredigend slot.
The Borderlands is misschien geen echt solide titel, maar weet zonder full-on scares wel een intrigerende verhaallijn neer te zetten die boeit tot op het einde.
(Distributeur: A-Film Benelux)
