Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Daar aangekomen haast hij zich naar de herberg The Lion's Head waar hij een kamer vraagt en krijgt. Het wordt al snel duidelijk dat deze vreemdeling - Jack Griffin - een wetenschapper is, aangezien hij zijn gehuurde ruimte onmiddellijk weet om te toveren tot een pseudo laboratorium. Hoewel hij expliciet vraagt niet gestoord te worden, brengt zijn gedrag, kledij en omzwachteld gezicht grote nieuwsgierigheid teweeg bij de inwoners van het dorp. De bemoeizuchtige aard van de eigenares van de herberg helpt daar ook niet echt bij en wanneer haar echtgenoot door Griffin van de trap wordt gegooid nadat die de wetenschapper op straat wou zetten, is de maat vol en halen ze er een agent bij. Samen met enkele klanten van de herberg gaat deze de confrontatie met Griffin aan, maar groot is hun verbazing wanneer Jack overschakelt naar een soort maniakaal gelach, zich ontdoet van al zijn kledij en onzichtbaar blijkt te zijn!

Het geheim van die onzichtbare staat ligt blijkbaar verscholen in de vreemde nieuwe drug Monocaine waar Griffin onderzoek op deed. Het enige probleem is dat hij er niet in slaagde ook een serum te maken dat dit effect teniet doet. Na verloop van tijd komt ook een ander negatief aspect van de drug aan het licht: hoe langer hij onopgemerkt rond loopt, hoe meer hij te maken krijgt met vlagen van krankzinnigheid en grootheidswaanzin. Slagen zijn verloofde Flora, mentor Dr. Cranley en voormalige partner Arthur er in hem te vatten en terug zichtbaar te maken voor het te laat is?

Zoals ik in mijn review van Phantom of the Opera schreef, ben ik een grote fan van het werk van Claude Rains (Jack Griffin) en die liefde ging van start na het bekijken van The Invisible Man. Universal had eigenlijk Boris Karloff in gedachten om de hoofdrol te vertolken, maar die nam de rol niet aan, officieel omdat hij effectief enkel heel vluchtig te zien zou zijn in de film. Officieus daarentegen doet het verhaal de ronde dat producer Carl Laemmle Jr. te vaak probeerde Karloff zijn salaris naar beneden te halen... Regisseur James Whale, het genie achter Frankenstein en Bride of Frankenstein, wou daarenboven een meer intellectuele stem dan die van Karloff en koos Claude nadat hij in de kamer naast hem zijn screentest hoorde spelen. De rol bleek een echte beproeving voor de claustrofobische Rains aangezien hij van kop tot teen omhuld werd in een zwarte fluwelen stof om nadien het effect van onzichtbaarheid te verkrijgen. Het betekende wel zijn doorbraak in Hollywood, na enkel in de jaren '20 in een Stomme Film te hebben gespeeld. Het is natuurlijk duidelijk dat gezichtsuitdrukkingen niet echt van tel waren tijdens het acteren, maar wat de man teweeg brengt met zijn stem en lichaamstaal is in mijn boekje enkel te omschrijven als zijnde groots.

In feite was de Heilige Drievuldigheid hier aan het werk want buiten Whale en Rains drukte scenarist R.C. Sherriff (Dracula's Daughter, The Four Feathers, Storm over the Nile) ook duidelijk zijn stempel op The Invisible Man. Toen de schrijver naar Hollywood kwam om het scenario neer te pennen, vroeg die om een kopie van het boek van H.G. Wells die als basis moest dienen. In plaats daarvan kreeg hij 14 treatments van diverse andere scenaristen waarvan er eentje zich in Rusland en een andere op Mars afspeelde. Na wat zoeken wist Sherriff een exemplaar van het boek op te snorren en werd hij naar eigen zeggen weggeblazen door de kwaliteit ervan. Hij nam dan ook het besluit een zo'n (relatief) trouw mogelijk scenario neer te pennen, in tegenstelling tot andere Universal klassiekers waaronder Dracula en Frankenstein. Desondanks zijn er enkele aspecten die anders zijn in het boek waaronder de tijdsgeest, zo'n 40 jaar vroeger, en het feit dat er duidelijk gehint wordt dat Jack Griffin al langer te kampen had met een soort van krankzinnigheid.

Waar ik eventueel moeilijk over kan doen is het personage Jenny Hall, de eigenares van de herberg, vertolkt door Una O'Connor. Voor diegenen onder jullie die vertrouwd zijn met de B&W films van weleer doet deze naam zeker een belletje rinkelen. Het vrouwtje met de schrille stem en het herkenbare gezicht draafde ook op in Bride of Frankenstein en The Adventures of Robin Hood (wederom samen met Claude Rains). Men kan zelfs zeggen dat zij een van de eersten was om 'vereerd' te worden met een soort van typecasting als bemoeizieke dame die er naar streeft overal haar zegje te doen. Hoewel ik ze heel goed vind in Bride, moet ik toegeven dat ik mij ietwat begin te storen aan haar perfomance naarmate ik The Invisible Man herhaaldelijk bekijk. Laat dit feit je vooral niet ontmoedigen en bekijk The Invisible Man voor de fantastische regie van Whale, de uitmuntende prestatie van Rains, het strakke scenario van Sherriff, de oorstrelende muziek van Heinz Roemheld en de prachtige visuele effecten van het trio Fulton, Mescall en Williams! Einde superlatieven, einde review.