Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

Nu, drie jaar later, komt met veel meer poeha en tromgeroffel zijn sequel uit. Zelf had ik ook hoge verwachtingen. Deel één had ik immers zonder verpinken beloond met vijf lookballen, maar meestal zijn net die hoge verwachtingen de doodsteek. Wanneer de lat hoog ligt komt de ontgoocheling al snel om de hoek piepen.

Ons hoofdpersonage Rama is diens doortocht door het flatgebouw uit Redemption nog niet verteerd, maar moet al na amper twee uur recuperatie zijn undercover actie gewoon verder zetten. De corruptie is namelijk tot diep binnen zijn eigen swat-team doorgedrongen. Niet enkel fysiek, maar vooral mentaal staat Rama voor een moeilijke opdracht. Eentje waaraan veel risico’s verbonden zijn, want niet alleen zijn eigen leven staat op het spel, maar ook dat van zijn hele gezin.

Bij de recensie die ik verzorgde van de eerste film had ik een punt van kritiek over de karige verhaallijn. Mijn wens was dan ook dat, bij een eventueel vervolg, wat meer aandacht besteed zou worden aan een beter uitgewerkt narratief. Be careful what you wish for, Evans schotelt ons met The Raid: Berandal namelijk een film, en aldus verhaal, voor van maar liefst twee uur en half. Je hebt als kijker meteen door dat dit deel meer diepgang zal en moet hebben en uiteindelijk is het een modern epos geworden. Een gangsterverhaal doorspekt met intriges, lef, geloof en bloedvergieten! Deze sequel bestempelen als enkel een martial arts film zou daarom geheel onterecht zijn.

Ik kreeg zowaar een flashback naar een andere geweldige Aziatische film, namelijk Internal Affairs (2002) waarin dezelfde kernwoorden, loyaliteit en eergevoel, verwerkt zitten. Absoluut een dik compliment. Mij werd altijd verteld dat het script moet dienen als een staande kapstok. Een goeie basis waar enkele vertakkingen aan verbonden zijn, die weliswaar mooi in het geheel moeten passen. Welnu, dit moet een les zijn die Gareth ook meegekregen heeft. Het verhaal dat hij hier uit de doeken doet is solide, maar bevat enkele zijsprongen door de introductie van diverse personages. Deze zijn meer dan vermakelijk maar hebben op hetzelfde moment ook een doel in het geheel. Baseball Bat Man, Hammer Girl,... worden Tarantino-gewijs geïntroduceerd. Evans neemt de tijd om ons grafisch te doen watertanden en te verlangen naar wat deze karakters nog in petto zullen hebben. De attributen, en vooral hoe die in beeld en in het verhaal zijn gebracht, zijn feilloos uitgewerkt en aldus een lust voor het oog. Daarbovenop krijgen we nog een schitterend mooi sluitstuk van de film dat zich in een keuken afspeelt. Om het in, welisaar tot vervelens toe gebruikte, keukenterminologie uit te drukken: Gareth serveert de actiefanaat met dit stukje cinematografie een waar culinair organisme.

Het oog voor detail is onbeschrijflijk. Menig stunt- en danschoreografen hebben hier een knap stukje werk afgeleverd. Iko Uwais, die opnieuw de hoofdrol op zich neemt, is zonder twijfel de drijvende kracht van deze film. Ongelooflijk hoe reëel hij de scènes doet lijken. Al kan je hier en daar, vooral bij de grotere gevechten, toch zien hoe alles vooraf ingeoefend werd. Maar gelukkig gaat daardoor niets van de intensiteit verloren.

Wanneer je alles bij elkaar telt is The Raid: Berandal een beter uitgewerkte film dan zijn voorganger. Maar is hij daarom in zijn totaliteit ook beter? Dat is een vraag die iedere afzonderlijke kijker zelf moet beantwoorden. Voor mij persoonlijk had de film alles wat ik wilde hebben. Een beter verhaal gecombineerd met dezelfde brute actie en hoge intensiteit waardoor de actie van het scherm spat. Als ik de regisseur dan toch nog één kleine tip mag geven voor een eventuele derde film, zou ik hem aanraden iets meer aandacht te besteden aan de relatie tussen Rama en zijn gezin. Dit zou een portie dramatiek aan de film toevoegen die nu net nog ontbrak.

Hoewel ik Redemption een perfecte score gaf, kan ik dat hier net niet doen. Vreemd, want ik bekende hierboven dat ik dit vervolg beter uitgewerkt vond. Rekening houdend met de toch ietwat te lange runtime, opteerde ik uiteindelijk voor het kleinste verschil.