Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Na wat teleurstellingen vindt ze een geschikte en luxueuze ruimte die tot haar verbazing net binnen haar budget valt. Het duurt niet lang vooraleer ze kennis maakt met haar buurman Charles Chazen, een nogal flamboyante oudere man, en de twee samenwonende vrouwen Gerde Engstrom en Sandra. Die laatste blijkt zo onder de indruk te zijn van Parker's schoonheid dat ze zonder schroom, en in haar bijzijn, even snel de hand aan zichzelf slaat. Tijdens een feestje voor de verjaardag van de kat van Chazen ontmoet ze de rest van de bizarre bewoners, uitgenomen een blinde en ietwat dove priester die op de bovenste verdieping woont en de ganse dag niets anders lijkt te doen dan uit het raam te staren. Niet lang daarna begint de gezondheid van Alison achteruit te gaan en raakt haar carrière in het slop. Gehinderd door nachtlawaai komende van een van de bovenburen, stapt ze met haar klacht naar de makelaar die haar het appartement verhuurde. Groot is haar verbazing dan ook wanneer ze te horen krijgt dat, buiten haar appartement en dat van de priester, het complex al drie jaar lang geen andere bewoners kent.

Aaaah, de fantastische jaren '70 waarin het horrorgenre het vaak moest hebben van een geweldig onderhuidse sfeer en sinistere gebeurtenissen. Waarin protagonisten veelvuldig vreesden voor de mensen die het dichtst bij hen stonden en onschuldig leken te zijn. Waarin bizarre dagdromen en verschrikkelijke nachtmerries meestal werkelijkheid werden. Polanski gaf er ietwat het startschot voor met zijn Rosemary's Baby uit '68 en kreeg navolging met The Omen, The Wicker Man, Picnic at Hanging Rock, Don't Look Now en ga zo nog maar even door. The Sentinel hoort perfect in dat rijtje thuis en kent enkele bijzonder memorabele scènes waaronder de reeds genoemde kennismaking met het duo Greta en Sandra en de geweldig in beeld gebrachte climax. Regisseur Michael Winner, die furore maakte met Scorpio en onder andere de Death Wish trilogie op zijn naam schreef, kon rekenen op een cast om 'U' tegen te zeggen. Hoe kan je het anders omschrijven als je volgende mensen op je scherm ziet verschijnen: Burgess Meredith, Ava Gardner, John Carradine, Chris Sarandon, Jeff Goldblum, Christopher Walken, Beverly D'Angelo, Tom Berenger en Richard Dreyfuss. Hoewel het niet makkelijk geweest kan zijn voor hoofdrolspeelster Cristina Raines (Alison Parker, acteerde vooral in tv-series als Flamingo Road en Centennial) om zich staande te houden tussen dat geweld, slaagt ze er toch wonderwel in. Dit gezegd zijnde verbleekt ze duidelijk in de scènes met haar buurman Charles Chazen, gespeeld door de fantastische Burgess, maar kwalijk kan je haar dat moeilijk nemen.

Het verhaal zelf is intrigerend en onderhoudend. Na verloop van tijd leren we dat het gebouw als een soort van poort naar de Hel kan fungeren, maar dit ten alle tijde tegengehouden wordt door een bewaker. Al snel wordt duidelijk dat Alison de volgende Sentinel in het rijtje blijkt te zijn maar dat is buiten haar vriend Michael (Chris Sarandon) gerekend, een advocaat die zijn connecties gebruikt om haar kost wat kost te redden. Een pluim gaat richting scenarist Winner en Jeffrey Konvitz (op wiens boek de film is gebaseerd) aangezien ze het personage van Sarandon een soort sinister verleden met zich mee geven waardoor het als kijker moeilijk is overtuigd te blijven van zijn goeie bedoelingen. Hoewel het tempo en de toon van de film hoog liggen, zijn er toch een paar elementen die het niveau van deze The Sentinel naar beneden dreigen te halen. Zo draagt Alison een emotioneel litteken met zich mee aangezien ze als tiener haar naakte vader ooit betrapte met twee, eveneens naakte, corpulente vrouwen die in het ouderlijke bed naarstig taart verorberen (I kid you not). Jammer genoeg vond ik haar reactie daarop nogal drastisch: ze rent hierna richting badkamer en probeert zelfmoord te plegen door haar polsen over te snijden. Pubers en hun hormonen! Haar vader komt ze trouwens op een nacht in het complex opnieuw tegen waarna ze hem te lijf gaat met een mes en zijn neus met een doffe plof op de vloer valt. Eventjes de loftrompet schallen voor de visuele effecten op dit moment want die zijn uitmuntend!

Na de confrontatie met haar vader gaat het echt wel bergaf met Alison en verblijft ze onder meer lang in het appartement van Michael waar jammerlijk feit nummer twee in op te merken valt. Hoewel de zoektocht van Michael naar antwoorden bevredigend genoeg werkt, had ik graag nog wat meer van Chazen, Greta, Sandra en de rest gezien. Zo duurt het tot de climax vooraleer we ons terug in het appartementencomplex bevinden en blijf ik met het gemiste-kans-syndroom zitten. Als laatste duurt het ook te lang vooraleer we eindelijk kennis mogen maken met de priester op de bovenste verdieping. Op dat moment weet iedereen al hoe de vork aan de steel zit waardoor zijn reveal nogal ongelukkig is qua timing. Gelukkig verdoezelen de laatste tien minuten van de film al deze opmerkingen aangezien de climax echt wel van een hoog niveau is. Zo komt Winner nog met een gepast einde op de proppen voor Michael en stelt hij Alison bloot aan de belangrijkste keuze van haar leven terwijl ze belaagd wordt door een legertje demonen, bestaande uit echte 'freaks' waar zelfs Tod Browning even van zou geschrokken zijn. Wanneer duidelijk werd dat er geen make-up aan de pas was gekomen om gestalte te geven aan deze misvormde mensen, bracht dit trouwens heel wat controverse van het publiek met zich mee. De vraag rees dan ook of Don Siegel (Invasion of The Body Snatchers) hier anders mee zou omgegaan zijn aangezien Universal hem als eerste contacteerde de regie te verzorgen. De man liep in de jaren '70 echter niet meer hoog op met het horrorgenre en sloeg het aanbod af. Sta daar vooral niet te lang bij stil, want Michael Winner levert met The Sentinel een hele goeie horrorfilm af die zonder schroom zijn plaats verdient in iedere horror-movie-marathon!