Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

Samen met drie vrienden rijden ze in hun hippie busje richting uithoek van de staat Texas, terwijl Franklin herinneringen ophaalt. Over hoe hij in deze streek opgroeide. Een streek die gekenmerkt werd door weelde dankzij de goeie zaken die de plaatselijke slachterij deed. Ze kunnen het dan ook niet nalaten het bloedoord voorbij te rijden. Terwijl ze dit doen zien ze een zwerver die staat te liften. Sally en Franklin besluiten hun goed hart te tonen en de man mee te nemen. Echter, na enkele kilometers, komen ze tot de conclusie dat dit een verkeerde zet was. De bende vermoedt dan ook dat het beter is hem opnieuw uit het busje te laten stappen.

Nog in shock door de vreemde snuiter rijden ze verder, maar de noodzaak tot een volgende stop dringt zich op: het busje dreigt zonder benzine te vallen. Het gezelschap weet nog net een volgend pompstation te bereiken, maar een volle tank kunnen ze er niet krijgen, enkel genoeg om hun bestemming te bereiken. Daar aangekomen verkennen ze het terrein en zien ze in de verte een licht branden. Ze besluiten de woning te betreden om er benzine te vragen, maar dat hadden ze beter niet gedaan.

Laten we dit werk van Tobe Hooper even grondiger bekijken. De man had quasi geen budget om deze film te maken en werkte hierdoor met onbekende acteurs. De meeste personen die hij als acteur inhuurde kende hij van zijn oude job als leraar en enkele collega’s kon hij overtuigen om mee te participeren in het project. De camera waarmee hij moest werken was bovendien, ook al voor die tijd, niet van hoogstaande kwaliteit. Maar Hooper kon er wel mee overweg! Hij was één van de eersten die door het gebruik van grijze tinten in het beeld een soort documentaire stijl verkreeg en die je als dusdanig mee sleurt in de film. Tijdens het maken van zijn debuutfilm Eggshells had hij al enorm geëxperimenteerd met geluid maar, waar het mengen van sound effects en soundtrack in andere films al eens verkeerd durft lopen, valt bij The Texas Chain Saw Massacre de puzzel in elkaar. Door de juiste timing en de correcte sterkte qua geluid voelt het geheel compleet aan.

Hooper is hierdoor voor veel schrijvers die zich aan het genre van de roadtrip movie wagen een bron geworden. De man was zijn tijd ver vooruit. Hij was de eerste die een gemaskerd slasherfiguur op zijn slachtoffers los liet. Hij was ook de eerste die een van zijn vrouwelijke actrices twee maal door een raam liet springen om aan een kettingzaag te ontsnappen. Wanneer je de tijdslijn van de filmgeschiedenis afgaat merk je ook dat Hooper de pionier was in het verwerken van een kannibalistische familie in een horrorfilm. En vooral het personage van de gemaskerde travestiet was ongezien. Dat alleen getuigt van ballen aan je lijf!

De cast kan je weinig verwijten. De expressies van Sally, gespeeld door Marilyn Burns, getuigen van afgunst en zwaar labeur. Dat was een goeie basis voor de angst die ze neer moest zetten in het verhaal. De rest van de vriendencast legt mooi hun hoofd op het kapblok, maar een echte band bouw je er als kijker niet mee op. Persoonlijk had ik meer empathie voor de slechteriken in het verhaal, maar dat zal vermoedelijk wel te wijten zijn aan mijn eigen verknipte geest. Gunnar Hansen was voor mij het eerste echte horror icoon door zijn rol als de ijskoude Leatherface en werd vooral gecast omwille van zijn imposante verschijning. Ook Edwin Neal (de lifter) speelt zijn rol zo goed dat je daadwerkelijk schrik zou krijgen om een hitchhiker mee te nemen.

Hoewel de meeste filmprojecten vandaag de dag net dat ietsje sneller zijn in hun ontwikkeling, mist het overgrote deel de sfeer en beleving die je wél voorgeschoteld krijgt bij het bekijken van deze The Texas Chain Saw Massacre. Zonder enige twijfel de beste film van Tobe Hooper.

@MadeyeFrog