Door Steven Lambrecht a.k.a. Ash

Tijdens één van zijn therapiesessies komt hij op de proppen met een, voor hem, geweldig idee. Toen hij en zijn vroegere makkers nog op school zaten waren ze van plan om de beruchte Golden Mile tot een goed einde te brengen. Dat wil zeggen: met behulp van een plattegrond alle pubs van hun dorp betreden en overal een pint nuttigen om uiteindelijk The World’s End te bereiken, de laatste bar. Jammer genoeg bleek die kroegentocht te zwaar voor de adolescenten en werd de finish niet gehaald.

Daarom is Gary nu vastberaden de oude bende te herenigen en die heilige missie opnieuw aan te vangen. Aangezien de rest van zijn oude vrienden in de loop der jaren een volwassen leven hebben opgebouwd is de een al wat enthousiaster dan de andere. Vooral bij Andy heeft Gary meer overtuigingskracht nodig, toch lukt het hem iedereen te overhalen. Wanneer ze hun geboortedorpje bereiken, merken ze dat de inwoners wat vreemd doen. Ze denken dat het aan hen zelf ligt, gezien het feit dat het twintig jaar geleden is dat ze er nog geweest zijn. De sfeer onder de mannen start ietwat gespannen, maar naarmate de avond vordert komt het vijftal dan toch echt los. Tot Gary en zijn maten het aan de stok krijgen met een groepje jongelui in het toilet en ze tot de conclusie komen dat er echt iets niet pluis is! Het lijkt er immers op dat het dorp overgenomen werd door robots. Hoewel de mannen vrezen voor hun leven zijn ze niet van plan om hun kroegentocht zomaar stop te zetten.

In 2004 verraste Simon Pegg en Edgar Wright vriend en vijand met het fenomenale Shaun of the Dead. Dit was het begin van de zogeheten Cornetto-trilogie omdat in iedere film een verschillend smaakje van het bekende ijsje aan bod komt. Drie jaar later liet het duo het tweede deel, Hot Fuzz, op de wereld los en met The World’s End komt er een einde aan het drieluik.

Door zijn vernieuwende aanpak werd Shaun of the Dead bijna onmiddellijk als een instant-classic bestempeld. Delen twee en drie vallen misschien niet echt onder diezelfde noemer, maar zijn weliswaar ook echte kleppers. Pegg en Wright staan er intussen om bekend dat ze graag odes brengen aan bekende filmgenres. Wie alle films gezien heeft weet waar ik het over heb: slashers, de rom-com, zombie movies, het buddy-cop subgenre, alien-invasion verhaallijnen en zelfs post-apocalyptic films. Er zijn nog genoeg genres om aan te pakken, maar als je een trilogie maakt moet je nu eenmaal keuzes maken. Tevens staat er in elk van hun films één aspect centraal en dat is de onvoorwaardelijke en eeuwige vriendschap. In deze film is dit nog het meest duidelijk: vijf vrienden die elkaar twintig jaar niet meer gezien hebben en de draad opnieuw oppikken.

Verhaaltechnisch is er ook weinig aan te merken. Het dynamische schrijversduo zorgt voor een opbouw van een half uur waarna de bom kan ontploffen. In die eerste dertig minuten krijg je tijd om de hoofdpersonages te leren kennen. Hoe waren ze als tieners en hoe zijn ze in de loop der jaren veranderd. Maar, net zoals in de voorgaande delen, zijn het vooral de personages van Simon Pegg (Gary King) en Nick Frost (Andy Knightley) die het best werden uitgewerkt. Ook de rest van de cast is er eentje om ‘U’ tegen te zeggen. Het is trouwens de eerste keer dat Edgar Wright met zo’n sterrencast mocht samenwerken. De hieronder vermelde acteurs hebben geen introductie nodig, maar het is vooral Eddie Marsan als de integere Peter die opvalt. Hij is zo’n typisch voorbeeld van een acteur die je al vaker hebt gezien, maar wiens naam je nooit wist te onthouden. Dankzij zijn rol in de fenomenale reeks Ray Donovan zette hij zichzelf echt op de kaart, maar ook in The World’s End schittert hij. Vroeger vooral getypecast als de mean bastard of grumpy guy, zet hij hier een sympathiek man neer van wie je hoopt dat hij de nachtmerrie zal overleven.

Ook de bijrollen zijn op zijn minst interessant te noemen. Reece Shearsmith (The Cottage), Michael Smiley (The Kill List) en zelfs Pierce Brosnan passeren de revue. Wie natuurlijk niet mocht ontbreken was Bill Nighy die in ieder deel zijn opwachting maakte. De sterke visual effects zijn in dit derde deel bovendien ook prominent aanwezig. Ze zorgen voor een originele, maar ook lichtjes creepy uitstraling van de zogenaamde invaders. Een minpuntje voor mij was weliswaar het levende standbeeld. De uitvoering hiervan kwam lichtjes goedkoop over en vond ik wat overbodig. Dat Nick Frost een grappige kerel is zal voor niemand een groot geheim zijn, maar hier speelt hij nog eens een stoere badass. Het is duidelijk merkbaar dat hij zich tijdens de opnames geweldig heeft geamuseerd en dan vooral bij de topgechoreografeerde actiescènes. Zijn uitvoering van de intergalactische barfights tillen de actiescènes naar een hoger niveau.

Deze The World’s End situeer ik zowat tussen het geweldige Shaun of the Dead en Hot Fuzz wat zorgt voor een schitterende afsluiter van een van de beste trilogieën ooit. Het is een spijtige zaak dat er een einde moest komen aan de Cornetto-films, maar onlangs gaf Pegg een interview waarin bekend werd gemaakt dat hij samen met Wright aan een nieuwe trilogie werkt. It made my day.