Door E. Frog

De gezichten zijn altijd anders, de locatie is dikwijls verschillend, maar uiteindelijk komt het altijd neer op opgejaagd worden, het gereutel van met bloed vollopende kelen en/of een variant van “Squeal little piggy, squeal!”. Hier betreft het een groepje jongeren die in een verlaten militair kamp een partijtje air soft spelen en onderbroken worden door 3 ex-militairen die het spelletje een niveautje hoger willlen tillen.

Buiten dat het verhaal het zout op de patatten niet waard is introduceert Alemà geen nieuwe invalshoeken en ontbreken er een aantal belangrijke elementen, zoals waar het zich afspeelt(de Balkan, Zichemzussenbolder?), de identiteit en motief van de daders, en de reden waarom de regisseur nu perse dit verhaal wilde vertellen. Kortom War Games, internationaal bekend als At the End of the Day, heeft geen echte reden van bestaan.

 

Maar dat neemt niet weg dat de film degelijk is gemaakt en toch lekker wegkijkt. Het is professioneel geschoten, wordt ondersteund door een mooie soundtrack en is ondanks dat we alles al eens gezien hebben in betere films(Deliverance, Severance, …) best wel spannend. En dat laatste komt vooral omdat we hier te maken hebben met echte mensen, geen bordkartonnen figuren die je zo snel mogelijk, en op de meest gruwelijke manier, naar de eeuwige jachtvelden wil zien geholpen worden. Waarmee we komen tot een volgend belangrijk punt. De film had makkelijk kunnen vervallen in een oefening in martelporno, maar Alemà is gelukkig zo professioneel om dat zo goed als achterwege te laten.

 

Deze voormalige videoclip regisseur heeft best wat in z’n mars, alleen moet hij in de toekomst zijn projecten door iemand anders laten schrijven. War Games is dus best een kijkje waard voor de fans, maar is toch eerder een rental dan een hebbeding.