Door Steven Coppens a.k.a. Azuul

Voor de komst van hun derde kindje besluiten Tom en Evelyn er even tussenuit te trekken naar het warme Spanje. Aangekomen in Benevis, waar net het jaarlijkse festival aan de gang is, trachten ze in alle drukte nog een kamer te vinden om er te overnachten en zo de volgende dag hun weg te vervolgen naar het eilandje Almanzora. De volgende ochtend huren ze een kleine boot en meren na vier uur varen op de kade van Almanzora aan. Hier en daar zien ze enkele kinderen spelen in de zon, maar in de verste verte is er geen enkele volwassene te bespeuren. Ze trekken dieper het dorpje in om hopelijk wat meer mensen te vinden, maar buiten een verlaten ijskar en een leeg café treffen ze niemand anders aan. Eerst denkt het koppel dat er aan de andere kant van het eiland ergens een volksfeest aan de gang moet zijn, maar wanneer ze plots getuige zijn van een afranseling op een oude man door een klein meisje dat wild met de wandelstok van de bejaarde op zijn schedel staat in te beuken, beseffen de twee dat ze van het eiland moeten en zetten het op een lopen.

Een echte verklaring waarom de meute kinderen op een killing spree is wordt er niet gegeven, maar in het begin van de film laat men enkele docu-beelden zien over kinderen in oorlogstijd en krijg je de getallen van de slachtoffers rond je oren gesmakt. Misschien zijn ze het beu om afgeslacht te worden en achten ze ons volwassenen verantwoordelijk. In het boek, dat na de film werd geschreven, krijgen we echter wel een verklaring. Een soort geel stof dat uit de hemel neerdaalt zou de kinderen aanzetten tot bloedige lynchpartijen. De beelden van hongerlijdende kinderen zijn nog niet van je netvlies vervaagd of we krijgen de Spaanse costa in beeld te zien. Opeens horen we het geluid van een fluitje en hoor je mensen in een wat paniekerige toestand rondlopen. Het doet je allemaal een beetje aan Jaws denken, maar in dit geval is het geen shark-attack, wel een lijk van een jonge dame met zware verwondingen in de nek dat aanspoelt op het strand. Wanneer we ons op het eiland bevinden zie je de kinderen als een bende wolven samentroepen, om zich daarna en masse op hun slachtoffers te storten. De stilte voor de aanval, en de manier waarop de zwerm van kinderen wordt gevormd, doet je sterk aan The Birds van Hitchcock denken.

Hoewel de Uruguayaanse regisseur Narciso Ibáñez Serrador meer bekend is voor zijn tv-werk, heeft hij toch wel enkele films op zijn conto staan. De van in 1969 vervaardigde The House That screamed (La Residencia) en deze Who Can Kill a Child?, waarvan die laatste misschien beter bekend is onder zijn Amerikaanse naam: Island of the Damned. Samen met cinematograaf José Luis Alcaine, die vaak samenwerkt met Pedro Almodóvar, slaagt hij er in de film op een zeer natuurlijke wijze te brengen die een sfeer van constante dreiging met zich meedraagt. Bijna alles is in klaarlichte dag geschoten en je voelt werkelijk de hitte van de zon van het scherm bakken. Waarom de man niet meer films heeft gemaakt is mij totaal een raadsel, misschien vond hij het tv-wereldje leuker.

In eerste instantie wou de Spaans sprekende filmmaker Anthony Hopkins voor de rol van Tom, maar hij kwam uiteindelijk bij Lewis Fiander terrecht die nog samen met Vincent Price te zien was in Dr. Phibes Rises Again. De reeds overleden Prunella Ransome, die in de western Man in the Wilderness nog de vrouw speelde van Richard Harris en daarna nog te zien was in het Frans erotisch drama Les désaxées, neemt hier de rol van Evelyn voor haar rekening.

Net zoals een rat in de val, of eender welk dier dat in het nauw gedreven wordt, is de mens tot alles in staat. Zelfs het doden van een kind. Ben je zoals Tom, die kindjes kletsen op de poep geeft, of ben je eerder van het kaliber dat zich laat gebruiken als een piñata?

Krijg je niet genoeg van dit soort films dan kan je nog terecht bij Children of the Corn, Village of the Damned of het recentere The Children dat ik wel vermakelijk vond. Je kunt deze titel verkrijgen op het Mr. Horror label of je kan terecht bij de Britse uitgever Eureka!