De Zee Die Denkt
Geraffineerd spelletje met het publiek
De zee die denkt is een film over het veranderen van perceptie. Jawel, het veranderen van perceptie. De film stelt de vraag of wat we zien werkelijk de waarheid is. Bedriegen we onszelf niet door te denken iets te zien, terwijl wat we werkelijk zien iets heel anders is? Hoe zweverig dat ook klinkt, de film word nergens belerend, irritant of kort door de bocht. Wat heel wat is voor een film die het publiek het niet makkelijk maakt. Het is geen wonder dat niet veel mensen van deze film gehoord hebben, aangezien het onderwerp niet heel toegankelijk is. Toch verdient de film veel meer dan in het “filosofische spirituele docudrama-hoekje" geduwd te worden.
De zee die denkt speelt een spelletje met het publiek. 
De kracht van de film is dat het script lijkt te beseffen dat veel van de informatie boven de pet van het publiek kan gaan. Veel van deze ideeën blijven namelijk zeer abstract. De film neemt geen standpunt in, maar schaart zich naast het twijfelende publiek. Er worden geen grote waarheden gegeven, maar wel een aantal boeiende vragen gesteld. Zelfs de grootste sceptici (waaronder ondergetekende) kunnen zo niet over de film vallen, een film die de intelligentie van het publiek respecteert. De boodschap is niet hapklaar verpakt, maar word ook niet door de strot gedouwd. Het script is goed uitgebalanceerd. Net als de film zichzelf te serieus lijkt te gaan nemen zit er weer iets in wat de film lucht geeft, net als de rek uit de film lijkt te gaan zit er weer iets in wat de aandacht vastpakt.
De film is zeker niet voor iedereen; het kan goed zijn dat het ongewone tempo, de aparte wendingen, de beperkte locaties en het gespeel met film en het visuele aspect irritatie oproepen. Toch kan het geen kwaad de film een kans te geven. Voor een film met een dergelijk onderwerp is het een verassend frisse film. Dat is heel wat voor een film die bewust zijn publiek op het verkeerde spoor zet. De film is vermoeiend, maar de moeite waard.
